Α’. Συνηθίζουν ὃσοι ἀγαποῦν κάτι ὑπερβολικά νὰ μιλοῦν πάντοτε γι’ αὐτό καὶ νύχτα καὶ μέρα νὰ τὸ φαντάζονται μὲ τὸ μυαλό τους. Ἂς μὴ μοῦ ζητήσει λοιπόν κανείς νὰ ἐξηγήσω γιὰ ποιὸν λόγο συνέθεσα πρὸς τιμήν τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ μου αὐτήν τὴν τρίτη ὁμιλία, ὓστερα ἀπό δύο προηγούμενες, σὰν ἓνα δῶρο γιὰ τὴν κοίμησή της. Διότι τὴν συνέθεσα, θεία καὶ ἱερή ὁμήγυρις, ὄχι γιὰ νὰ κάνω τὸ χατήρι της, ἀλλά γιὰ νὰ παραθέσω σὲ μένα καὶ σὲ σᾱς ποὺ εἶσθε παρόντες ψυχωφελῆ καὶ σωτήρια τροφή, κατάλληλη γιὰ τὴν ἱερή αὐτή νύχτα, καὶ γιὰ νὰ σᾶς προσφέρω πνευματική χαρά. Γιατί, ὃπως βλέπετε, ἒχουμε ἒλλειψη τροφίμων. Γι’ αὐτό λοιπόν προετοιμάζω τὸ τραπέζι, ἂν καὶ βέβαια χωρίς πολυτέλεια οὒτε ἀνταξίως τῆς Κυρίας ποὺ μᾶς ἒχει προσκαλέσει, αλλ’ ὃμως ἒνα τραπέζι ποὺ μπορεῖ ὅσο εἶναι δυνατόν, νὰ λιγοστέψει τὴν πεῖνα μας. Γιατί αὐτή δὲν ἒχει ἀνάγκη ἀπό τά ἐγκώμιά μας, ἀλλά ἐμεῖς ἒχουμε ἀνάγκη ἀπό τή δόξα της. Γιατί πῶς νὰ δοξασθεῖ αὐτό ποὐ ἢδη ἒχει δοξασθεῖ; Πῶς νὰ φωτισθεῖ ἡ πηγή τοῦ φωτός;
Ὃμως μὲ ὃσα κάνουμε πλέκουμε στεφάνι γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Γιατί λέει ὁ Κύριος «ἐγώ ζῶ καὶ θὰ δοξάσω αὐτούς ποὺ μὲ δοξάζουν». Ὂντως είναι γλυκό, γλυκό ποτό τὸ κρασί καί θρεπτικό τὸ ψωμί ποὺ τρῶμε. Γιατί τὸ ἕνα εὐφραίνει καὶ τὸ ἂλλο στηρίζει τὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὃμως τὶ εἶναι γλυκύτερο ἀπό τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ μου; Αὐτή μοῦ αἰχμαλώτισε τὸ νοῦ. Αὐτή μοῦ ἒκλεψε τἠ γλώσσα, αὐτὴν φέρνω στή φαντασία μου ξυπνητός, αὐτὴν ὀνειρεύομαι ὃταν κοιμάμαι. Αὐτὴ εἶναι Μητέρα τοῦ Λόγου καὶ αὐτή κατέστη χορηγός τοῦ λόγου. Ἡ κόρη τῆς στείρας ποὺ κάνει καρποφόρες τὶς στεῖρες ψυχές. Αὐτῆς τὴν ἱερή καὶ θεία μετάσταση γιορτάζουμε σήμερα. Ἐλᾶτε λοιπόν, ἄς ἀνεβοῦμε στὸ μυστικό ὂρος κι ἀφοῦ βρεθοῦμε ψηλότερα ἀπό τὶς βιοτικές καὶ ὑλικές φαντασίες καὶ εἰσέλθουμε στὸν θεῖο καὶ ἀκατάληπτο γνόφο καὶ βρεθοῦμε μέσα στὸ θεϊκό φῶς, ἂς ὑμνήσουμε τὴν ἀπειροδύναμη δύναμη. Πῶς αὐτός ποὺ κατέβηκε ἀπό τὴν ὑπερουράνια, ἂυλη καὶ πέρα ἀπ’ ὃλα τὰ αἰσθητά κατοικία του καὶ χωρίς καθόλου νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τὰ πατρικά σπλάχνα εἰσῆλθε στὴν παρθενική κοιλιά, συνελήφθη καὶ σαρκώθηκε καὶ, ἀφοῦ ἒπαθε, βάδισε ἑκουσίως πρὸς τὸ θάνατο καὶ ἐπέστρεψε ξανά στὸν Πατέρα του μαζί μὲ τὸ σῶμα του, ποὺ ἡ γέννησή του ἀνάγεται στὴ γῆ, καὶ ἀφοῦ διά τοῦ θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς του χάρισε τὴν ἀφθαρσία, πῶς λοιπόν αὐτός εἳλκυσε πρὸς τὸν πατέρα του τὴν κατά σάρκα Μητέρα του, ποὺ εἶχε γίνει ἐπίγειος οὐρανός, ἂφοῦ τὴν ὰνύψωσε ὰπό τὴ γῆ στὸν οὐρανό;
Β’. Σήμερα ἡ ἒμψυχη νοητή κλίμακα, ἀπό τὴν ὁποία κατέβηκε ὁ Ὓψιστος καὶ φανερώθηκε στὴ γῆ καὶ ἒζησε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἀνέβηκε ἀπό τὴ γῆ στὸν οὐρανό χρησιμοποιώντας ὡς κλίμακα τὸν θάνατο. Σήμερα ἡ ἐπίγεια τράπεζα, ἡ ὁποία χωρίς νὰ γνωρίσει γάμο βάσταζε ἐπάνω της τὸν οὐράνιο ἂρτο τῆς ζωῆς, τὸν ἂνθρακα τῆς θεότητος ὑψώθηκε ἀπό τὴ γῆ πρὸς τοὺς οὐρανούς καὶ ἂνοιξαν οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ γιὰ τὴν Παναγία, ποὺ ὑπῆρξε ἡ πύλη τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνατολή. Σήμερα ἡ ἒμψυχη πόλη τοῦ Θεοῦ ἀπό τὴν ἐπίγεια Ἱερουσαλήμ μετατίθεται πρὸς τὴν ἂνω Ἱερουσαλήμ καὶ, ἀφοῦ κυοφόρησε καὶ γέννησε τὸν πρωτότοκο πάσης τῆς κτίσεως, τὸν μονογενῆ ἐκ Πατρός, πρωτότοκο καὶ μονογενῆ ἀπό αὐτήν, καταστάθηκε στὴν Ἐκκλησία τῶν πρωτότοκων καὶ ἡ ἒμψυχος καὶ λογική κιβωτός τοῦ Κυρίου πρὸς τὴν ἀνάπαυση τοῦ Υἱοῦ τῆς πορεύεται. Ἀνοίγουν οἱ πύλες τοῦ παραδείσου καὶ ὑποδέχονται τὴν θεοφόρο γῆ, ἀπό τὴν ὁποία βλάστησε τὸ δένδρο τῆς αἰωνίου ζωῆς. Αὐτή διέλυσε τὴν παρακοή τῆς Εὒας καὶ τὴ νέκρωση τοῦ Ἀδάμ. Αὐτός ὁ ἲδιος ὁ Χριστός, ὁ αἲτιος τῆς ζωῆς τῶν ἁπάντων, ὑποδέχθηκε τὴν μητέρα του, το λαξευμένο σπήλαιο, τὸ ἀλατόμητον ὂρος, ἀπό τὸ ὁποῖο κόπηκε χωρίς ἀνθρώπινη παρέμβαση ἡ πέτρα ποὺ γέμισε τὴν οἰκουμένη. Ὁ νυμφώνας τῆς θείας σαρκώσεως τοῦ Λόγου ἀναπαύεται στὸν πανένδοξο τάφο σὰν σὲ κοιτώνα νυφικό. ἀπ’ ἐκεῖ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν οὐράνιο νυμφῶνα, γιὰ νὰ συμβασιλεύσει ὁλοφάνερα μὲ τὸν Υἱό καὶ Θεό της καὶ ἂφησε στοὺς ἀνθρώπους τὸν τάφο της ὡς νυφικό θάλαμο. Ὡς νυφικό θάλαμο τὸν τάφο της; Ναί, ἀσυγκρίτως ὃμως λαμπρότερο ἀπό κάθε νυφικό θάλαμο· διότι ὁ τάφος τῆς Θεοτόκου δὲν ἀστράφτει ἀπό τὶς ἀνταύγειες τοῦ χρυσοῦ, ἀπό τὴν φωτεινότητα τοῦ ἀργύρου ἀπό τὴ διαφανῆ λάμψη τῶν πολύτιμων λίθων. Οὒτε ἀπό τὶς μεταξένιες κλωστές καὶ τὸ φόρεμα τὸ πλεγμένο μὲ χρυσῆ κλωστή καὶ τὴν πολύτιμη ὑφαντή της πορφύρα. Ὁ ἀπέριττος τάφος της ἀστραποβολᾶ ἀπό τὴ θεοφεγγῆ φωτοχυσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καὶ τὸ ἂπλετο αὐτό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξαγιάζει καὶ ζωογονεῖ τὶς ψυχές ἐκείνων οἱ ὁποῖοι λαχταροῦν τὰ δεσμά καὶ τὴν ἒνωσή τους μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ δὲν προσκολλῶνται μὲ πάθος στὰ γήινα, καὶ ἡ ἐξάρτηση αὐτή ἀπό τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιο τοὺς δημιουργεῖ μιὰ κατάσταση ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό, ἀνώτερη καὶ γλυκύτερη ἀπό ὁποιαδήποτε ἂλλη.
Γ’. Ἂς τραποῦν σὲ φυγή οἱ δαίμονες, ἂς θρηνήσουν οἱ τρισάθλιοι Νεστόριοι, ὃπως παλαιότερα οἱ Αἰγύπτιοι, καὶ ὁ ἀρχηγός τους ὁ νέος Φαραώ, ὁ πικρός καταστροφέας καὶ τύραννος. Γιατί ὃλοι αὐτοί βυθίστηκαν στὸν βυθό τῆς βλασφημίας. Ἐμεῖς ὃμως ποὺ σωθήκαμε χωρίς νὰ βρέξουμε τὰ πόδια μας καὶ περάσαμε ἐπάνω ἀπό τὴν ἁλμυρή θάλασσα τῆς ἀσεβείας, ἂς ψάλουμε τὴν ἐξόδιο ᾠδή στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἂς πάρει στά χέρια της τὸ τύμπανο ἡ Μαριάμ, ἡ ἐκκλησία, καὶ ἂς ἀρχίσει τὴν ἐόρτια ᾠδή. Οἱ νεάνιδες τοῦ πνευματικοῦ Ἰσραήλ ἂς βγοῦν ἒξω ἀλαλάζοντας μὲ τύμπανα καὶ χορούς. Βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ κριτές μαζί μὲ τοὺς ἂλλους ἂρχοντες, νεανίσκοι καὶ κόρες ἁγνές, γέροντες πιστῶν καὶ κάθε εἲδους λόγοι καὶ διάφορες γλῶσσες ἐθνῶν καὶ λαῶν ἂς συνθέσουν καὶ ἂς τῆς ψάλλουν καινούργιο ᾆσμα. Ἂς ἀντιλαλήσει ὁ ἀέρας ὁλόγυρα ἀπό πνευματικές φλογέρες καὶ σάλπιγγες κι ἂς ἀνατείλει μέσα σὲ λάμψεις πυρός ἡ καινούργια ἡμέρα τῆς σωτηρίας μας. Χαρεῖτε οὐρανοί καὶ τὰ σύννεφα ἂς ραντίσουν τὴ γῆ μὲ ἀγαλλίαση. Σκιρτῆστε, θεῖοι ἀπόστολοι, κριάρια τῆς ἐκλεκτῆς ποίμνης τοῦ Θεοῦ, καὶ ὑψωθεῖτε στὶς πιὸ ὑψηλές θεωρίες σὰν ὂρη ὑψηλά καὶ μετέωρα. Σκιρτῆστε καὶ σεῖς ἀρνιά τοῦ Θεοῦ, λαέ ἃγιε, παιδιά τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀνυψωθεῖτε κατά τὴν προαίρεσή σας σὰν βουνά πρὸς τὰ ὑψηλά ὂρη. Ἀλίμονο! Ἀλίμονο! Πέθανε ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μου; Ναὶ, γιατί ἒπρεπε ἐκεῖνο ποὺ εῖχε πλασθεῖ ἀπό τὴ γῆ, δηλαδή τὸ σῶμα της, νὰ ἐπιστρέψει πάλι στη γῆ κι ἒτσι ἀκολούθως νὰ μετοικήσει πρὸς τὸν οὐρανό, παίρνοντας ἀπό τὴ γῆ τὴν πανακήρατη ζωή ποὺ δώρησε προσωρινά στὴ γῆ μὲ τὴν κατάθεση τοῦ σώματός της σ’ αὐτήν. Γιατί ἒπρεπε ἡ σάρκα της ἂφθαρτη καὶ καθαρή καὶ λάμποντας ἀπό τὸ φῶς τῆς ἀφθαρσίας νὰ ἀναστηθεῖ ἀπό τὸ μνῆμα ἒχοντας ἀποβάλει μὲ τὸ θάνατό της, ὃπως τὸ χρυσάφι μέσα στὸ χωνευτήρι, τὴ γήινη καὶ θαμπή παχύτητα τῆς θνητότητας.
Δ’ Σήμερα λαμβάνει ἀρχή δευτέρας ὑπάρξεως, ἀπό αὐτόν ποὺ τῆς ἒδωσε τὴν ἀρχή τῆς προηγουμένης ὑπάρξεως, ἐκείνη ποὺ ἒδωσε τὴν ἀρχή τῆς δευτέρας ὑπάρξεως, τῆς σωματικῆς, σ’ αὐτόν τοῦ ὁποίου ἡ προηγούμενη καὶ ἀθάνατη ὓπαρξη δὲν εἶχε χρονική ἀρχή. ἂν καὶ βέβαια εἶχε τὸν Πατέρα του ὡς ἀρχή καὶ αἰτία τῆς θεϊκῆς του ὑπάρξεως. Χαῖρε, Σιών, θεῖο καὶ ἃγιον ὂρος, στὸ ὁποῖο κατοικοῦσε τὸ θεῖο καὶ ἒμψυχο ὃρος· ἡ νέα Βαιθήλ, στὴν ὁποία ἒχει ἀλειφθεῖ μὲ λάδι ἡ στήλη, ἡ ἀνθρώπινη φύση ποὺ χρίσθηκε μὲ τὴ θεότητα. Ἀπό αὐτό τὸ ὃρος, τὴ Θεοτόκο, ὃπως ἀπό τὸ ὃρος τῶν Ἐλαιῶν, ἀνυψώθηκε στὰ οὐράνια ὓψη ὁ Υἱός της. Ἂς ἐτοιμασθεῖ ἡ παγκόσμια καὶ περιβάλλουσα τὸν κόσμο νεφέλη καὶ οἱ ἂνεμοι ποὺ θὰ μεταφέρουν τοὺς ἀποστόλους ἀπό τὰ πέρατα τῆς γῆς στὴ Σιών. Ποιοί εἶναι αὐτοί ποὺ σὰν νεφέλες καὶ ἀετοί κατευθύνονται πετῶντας πρὸς τὸ νεκρό σῶμα τῆς Παναγίας, τὸ αἲτιο τῆς ἀναστάσεως τῶν πάντων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ; Ποιὰ εἶναι αὐτή ποὺ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό ντυμένη στὰ κάτασπρα, πανέμορφη, λαμπερή σὰν τὸν ἣλιο; Ἃς τὴν ὑμνήσουν οἱ κιθάρες τοῦ Πνεύματος, οἱ γλῶσσες τῶν ἀποστόλων. Ἂς ἀλαλάξουν τὰ κύμβαλα, οἱ κορυφαῖοι θεολόγοι, καὶ ὁ Ἱερόθεος, τὸ σκεῦος τῆς εκλογῆς, ὁ ἐξαγιασμένος ἀπό τὸ θεῖο Πνεῦμα, αὐτός ποὺ διὰ τῆς ἑνώσεώς του μὲ τὸν Θεό ἒζησε καὶ γνώρισε τὰ θεῖα, ὀλόκληρος ἂς βγεῖ ἀπό τὸ σῶμα του· μὲ ὃλη τὴ θέλησή του ἂς ἀποδημήσει μαζί της κι ἂς τὴ συνοδεύσει μὲ ὓμνους. Ὃλα τὰ ἒθνη ἂς χειροκροτήσουν, ὃλοι ἂς ὑμνήσουν τὴ Θεοτόκο. Οἱ ἂγγελοι ἂς ὑπηρετοῦν τὸ θνητό τῆς σῶμα. Θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀκολουθῆστε τὴ βασίλισσα καὶ σὰν παρθένες τῆς ἀκολουθίας της ποὺ τοὺς χαρίζει τὸ Πνεῦμα πνευματική ζωτικότητα, κατευθυνθῆτε μαζί της πρὸς τὸν οὐράνιο νυμφίο, γιὰ νὰ παρασταθῆτε στὰ δεξιά τοῦ Δεσπότου. Κατέβα, κατέβα, Κύριε, γιὰ νὰ ξεπληρώσεις στὴ μητέρα σου, ποὺ τῆς εἶσαι καταχρεωμένος, τὴν ἀμοιβή ποὺ τῆς χρωστᾶς γιὰ τὴν ἀνατροφή σου. Ἅπλωσε τά θεϊκά σου χέρια· δέξου τὴ μητρική ψυχή, ἐσύ ποὺ παρέδωσες τὸ πνεῦμα σου, ἐπάνω στὸν σταυρό στὰ χέρια τοῦ πατέρα σου, ψιθύρισέ της ἕνα γλυκό λόγο. Πές της· ἒλα ἐσύ ἡ ὡραία, ἡ σύντροφός μου, ἐσύ ποὺ ἡ παρθενική σου ὀμορφιά ἀστράφτει πιὸ πολύ κι ἀπό τὸν ἣλιο. Μοῦ χάρισες τὰ ἀγαθά σου· ἒλα τώρα νὰ ἀπολαύσεις μαζί μου τὰ δικά μου· ἒλα, Μητέρα, στὸν Υἱό σου· ἒλα νὰ βασιλεύσεις μαζί μὲ μένα ποὺ ἀπό σένα γεννήθηκα καὶ μαζί σου ἒζησα φτωχός. Πήγαινε, Δέσποινα, πήγαινε ὂχι ὃπως ὁ Μωϋσῆς ποὺ ἀνέβηκε στὸ ὄρος κι ὓστερα πέθανε. Ἐσύ μᾶλλον πέθανε καὶ μετά ἀνέβα. Ἀκούμπησε τὴν ψυχή σου στὰ χέρια τοῦ Υἱοῦ σου. Δῶσε πίσω στό χῶμα ὅ,τι τοῦ ἀνήκει, γιατί κι αὐτό θὰ συνυψωθεῖ στὸν οὐρανό. Ὑψῶστε, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, τὰ μάτια σας, ὑψῶστε τα. Νὰ, βρίσκεται στὴ Σιών ἡ κιβωτός τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ τῶν δυνάμεων καὶ στέκονται κοντά της σωματικῶς οἱ ἁπόστολοι, γιὰ νὰ κηδεύσουν τὸ ζωαρχικό καὶ θεοδόχο σῶμα. Ἀΰλως καὶ ἀοράτως ἂγγελοι τὴν περιβάλλουν μὲ τιμή καὶ φόβο, παριστάμενοι δουλοπρεπῶς ἐνώπιον τῆς μητέρας τοῦ Κυρίου τους. Εἷναι παρών ὁ ἲδιος ὁ Κύριος, ὁ πανταχοῦ παρών καὶ τὰ πάντα πληρῶν, αὐτός ποὺ φροντίζει γιὰ ὃλα. Κανείς τόπος δὲν τὸν περιέχει κατ’ ἀποκλειστικότητα, ἀφοῦ τὰ πάντα πληροῖ. Γιατί μέσα σ’ αὐτόν ὑπάρχουν τὰ πάντα, ἀφοῦ αὐτός εἷναι ὁ δημιουργός τους καὶ ἡ αἰτία ποὺ τὰ συγκρατεῖ. Νὰ, ἡ Παρθένος, ἡ θυγατέρα τοῦ Ἀδάμ καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἐξ’ αἰτίας τοῦ Ἀδάμ στέλνει τὸ σῶμα της στὴ γῆ καὶ τὴν ψυχή τῆς ἐξ’ αἰτίας τοῦ Υἱοῦ της τὴν ἀνυψώνει πρὸς τὸν οὐρανό. Ἂς ἁγιασθεῖ ἡ πόλη ἡ ἁγία κι ἂς ἀπολαμβάνει μὲ ἀφθονία τὴν αἰώνια εὐλογία. Ἂγγελοι ἂς προπορεύοναι τοῦ θείου σκηνώματος, καθώς θὰ ὁδηγεῖται πρὸς ταφή, καὶ ἂγγελοι ἂς εὐτρεπίζουν τὸν τάφο. Ἂς κοσμεῖ τὸ μνῆμα της τὸ φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂς ἐτοιμασθοῦν μῦρα γιὰ τὴν ταφή, ἀλλά καὶ αὐτά ἂς ἀρωματισθοῦν ἀπό τὴν ὑπέρτερη εὐωδία τοῦ παναμώμου καὶ πανευώδους σώματος τῆς Θεοτόκου. Ἂς παρουσιασθεῖ μπροστά της νερό κατακάθαρο κι ἂς ἀντλήσει εὐλογία άπό τὴν ἀμόλυντη πηγή τῆς εὐλογίας. Ἂς ἀγαλλιάσει ἡ γῆ μὲ τὴν ἀπόθεση τοῦ σώματός της σ’ αὐτήν. Ἂς σκιρτήσει ὁ ἀέρας καθώς τὸ Πνεῦμα της ἀνεβαίνει. Ἂς πνεύσουν αὖρες δροσερές καὶ πλήρεις χάριτος. Ὃλη ἡ κτίση ἂς πανηγυρίζει γιὰ τὴν ἂνοδο τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό. Ἂς ἀλαλάξουν οἱ ὃμιλοι τῶν νέων. Ἂς ξεχυθοῦν ὓμνοι ἀπό τὶς γλῶσσες τῶν ρητόρων. Ἂς φιλοσοφήσουν τὸ θαῦμα οἱ καρδιές τῶν σοφῶν· οἱ σεβάσμιοι γέροντες μὲ τὰ ἂσπρα μαλλιά γαλήνιοι ἂς δώσουν πλούσιους καρπούς θεωρίας. Ὁλόκληρη ἡ κτίση ἂς προσφέρει τὸν ὀβολό τῆς συνεισφορᾶς της. Γιατί κι ἒτσι ἀκόμη ἡ συνεισφορά αὐτή τῆς κτίσεως δὲν θὰ ἀποτελοῦσε οὒτε ἕνα ἐλάχιστο μέρος τῆς ἀξίας τῆς Παναγίας.
Ε’. Ἐλᾶτε νὰ περιστοιχίσουμε τὸν πανάμωμο τάφο καὶ νὰ ἀντλήσουμε ἀπό ἐκεῖ θεία χάρη. Ἐλᾶτε νὰ κρατήσουμε τὸ ἀειπάρθενο σῶμα στὴν ἀγκαλιά τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ εἰσέλθουμε μαζί του μέσα στὸ μνῆμα καὶ μαζί του νὰ πεθάνουμε. Κι ἀφοῦ κρατήσουμε μακρυά μας τὰ πάθη τοῦ σώματος καὶ ζώντας μαζί της ζωή χωρίς τὰ πάθη καὶ ἁγνή, ἂς ἀκούσουμε τούς θείους ὓμνους καθώς βγαίνουν ἀπό τὰ ἂϋλα ἀγγελικά χείλη. Ἂς μποῦμε γιὰ νὰ προσκυνήσουμε κι ἂς κατανοήσουμε τὸ παράδοξο μυστήριο. Πῶς ἐγκατέλειψε τὴ γῆ, πῶς ὑψώθηκε μετέωρη, πῶς ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανό, πῶς παρίσταται δίπλα στὸν υἱό της πιὸ ἐπάνω ἀπ’ ὃλες τὶς ἀγγελικές τάξεις· γιατί ἀνάμεσα στὴ Μητέρα καὶ στὸν Υἱό δὲν ὑπάρχει τίποτε.
Αὐτός εἷναι ὁ τρίτος λόγος ποὺ ἒχω συνθέσει γιὰ τὴν κοίμησή σου, κοντά σε ἂλλους δύο, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, μὲ σεβασμό καὶ πόθο γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν ὁποία ὑπηρέτησες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, καὶ ἀφοῦ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέχθηκες μέσα σου τόν ἂναρχο Λόγο, τὴν παντοδύναμη σοφία καὶ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δέξου λοιπόν τὴν προθυμία μας, ποὺ εἶναι μεγαλύτερη ὰπό τὶς δυνάμεις μας, καὶ χάρισέ μας τὴ σωτηρία, τὴν ἀποξένωσή μας ἀπ’ ὃλα τὰ πάθη τῆς ψυχῆς, ξεκούραση ἀπό τὶς σωματικές ἀσθένειες, ἀπαλλαγή ἀπό τὶς δυσάρεστες καταστάσεις, γαλήνη στή ζωή μας· χάρισέ μας τὸν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἂναψε μέσα μας δυνατή τὴ φλόγα τοῦ πόθου πρὸς τὸν Υἱό σου, κάνε τὴ ζωή μας εὐάρεστη σ’ αὐτόν, ὣστε, ἃφοῦ μπορέσουμε νὰ ἐπιτύχουμε καὶ τὴν οὐράνια μακαριότητα καὶ βλέποντάς σε νὰ ἀστράφτεις ἀπό τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ σου, ζώντας κι ἐμεῖς μέσα στὴν αἰώνια εὐφροσύνη μεταξύ ὃλων ἐκείνων ποὺ συναθροισμένοι στὸν οὐρανό ἑορτάζουν ἀξίως τοῦ Πνεύματος, νὰ ἀναπέμψουμε ἱερούς ὓμνους σ’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος διὰ μέσου σοῦ οἰκοδόμησε τὸ ἒργο τῆς σωτηρίας μας, τὸν Χριστό τὸν Υἱό τοῦ Θεοῦ καὶ Θεό μας. Σ’ αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ ἐξουσία, μαζί μὲ τὸν ἂναρχο Πατέρα, καὶ τὸ πανάγιο καὶ ζωοποιό Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ σὲ ὃλους τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες. Ἀμήν.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!