(Ἀχρονολόγητη Ἐπιστολὴ σὲ κάποιον γνωστό του)
Ἀξιοδάκρυτον θέαμα ἀληθῶς εἶναι οἱ Χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν κατανοοῦν τὴν οὐσίαν τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἕνα θέαμα ποῦ μαρτυρεῖται σχεδὸν παντοῦ εἰς τὰς ἡμέρας μας. Εἶναι σπάνιον νὰ παρηγορήση κανεὶς τοὺς ὀφθαλμούς του ἀπὸ ἕνα ἀντίθετο φαινόμενο. Βλέποντας τὸ πλῆθος τῶν λεγομένων «χριστιανῶν» σπανίως διακρίνει τὸ βλέμμα σου κατ’ ὄνομα καὶ κατ’ ἔργον ἀληθινὸν χριστιανόν.
Παρουσιάζω τώρα τὴν ἔρωτησί σας: «Διατὶ δὲν δύνανται οἱ εἰδωλολάτραι – ἀλλόθρησκοι καὶ ἄπιστοι, Μουσουλμάνοι καὶ οἱ λεγόμενοι αἱρετικοὶ νὰ σωθοῦν;». Γράφετε ὅτι «ἀνάμεσά τους ὑπάρχουν πολλοὶ καλοὶ ἄνθρωποι. Ἐὰν ἀπεστέλαμεν εἰς τὴν ἀπώλεια τόσο καλοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ θὰ ἦτο ἐναντίον εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ… ναὶ πράγματι μιὰ τέτοια σκέψις εἶναι ἐναντία στὴν κοινὴν ἀντίληψιν. Οἱ αἱρετικοὶ ἐν τούτοις δὲν εἶναι λιγότερο χριστιανοί. Λογίζοντας τὸν ἐαυτὸν σᾶς σεσωσμένο καὶ τὰ μέλη μιᾶς διαφορετικῆς πίστεως νὰ εἶναι στὴν ἀπώλεια εἶναι παραφροσύνη καὶ ἄκρα ὑπεροψία».
Θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω μὲ ὀλίγα λόγια χωρὶς νὰ φθαρῆ ἡ σαφήνεια τῆς ἐξηγήσεως λόγω μακρυλογίας.
Χριστιανοί μου! Μυθολογεῖτε γύρω ἀπὸ τὴν σωτηρία ἀγνοοῦντες αὐτήν καὶ τὸν λόγο διὰ τὸν ὁποῖον ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκην σωτηρίας καὶ τελικὰ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι δὲν γνωρίζετε τὸν Χριστὸν ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος διὰ τοῦ ὅποιου ἀποκτοῦμεν τὴν σωτηρίαν. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ ἀληθινὴ διδασκαλία ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας καὶ Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Η σωτηρία συνίσταται εἰς τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ ἀνθρώπου εἰς ἕνωσιν μὲ τὸν Θεόν. Αὐτὴ ἡ ἕνωσις ἦτο χαμένη ἀπὸ ὅλο το ἀνθρώπινον γένος διὰ μέσου της πρώτης πτώσεως τῶν προπατόρων μας.
Ἔκτοτε ἡ κοινὴ «μοίρα» ὅλων των ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀπώλεια εὐσεβῶν καὶ ἀσεβῶν, δικαίων καὶ ἀδίκων. Συνελήφθημεν ἐν ἀνομίαις καὶ ἐγεννήθημεν ἐν ἁμαρτίαις συμφώνως μὲ τὸν ψαλμωδὸν καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰακὼβ ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἐαυτόν του καὶ τὸν ἁγνὸ καὶ σώφρονα υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ λέγει: «Καταβήσομαι πρὸς τὸν Υἱόν μου πενθῶν εἰς Ἅδου» (γὲν λς’ 33). οἱ ἄνθρωποι μετὰ τὸ πέρασμα τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς, κατέβαιναν εἰς τὸν Ἄδην ὄχι μόνον οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀλλὰ ἀκόμη καὶ οἱ δίκαιοί της περιόδου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Αὐτὴ ἦταν ἡ δύναμις τῶν καλῶν ἔργων τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὴ ἦτο ἡ ἀξία τῶν ἀρετῶν τῆς ξεπεσμένης μᾶς φύσεως. Διὰ νὰ ἐπανέλθη ἡ ἀπωλεσθεῖσα ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἄνθρωπου ἦτο ἀναγκαία ἡ ἐξαγορά, ἡ ἀπολύτρωσις. Ἡ λύτρωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δὲν ἐπετελέσθη ἀπὸ Ἄγγελον ἡ Ἀρχάγγελον ἢ ἀπὸ κάποιο ἄλλο ἀνώτερο ὃν κτιστὸν καὶ ἑπομένως περιωρισμένον. Η σωτηρία ἐπετελέσθη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀπεριόριστον Θεόν. Ἡ τιμωρία τοῦ Ἅδου ἡ μερίδα τῆς ἀνθρωπότητος κατηργήθηκε καὶ ἀντικατεστάθη διὰ μέσου της τοῦ Χριστοῦ καταδίκης. Ἡ ἔλλειψις τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας συνεπληρώθη μὲ τὴν δική του ἄπειρον ἀξίαν.
Ὅ,τι ἦτο ἀδύνατον νὰ κατορθώσει τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ ὅλα τα καλὰ ἔργα ἐν τούτοις ὅμως τόσο ἀδύναμα ὥστε κατέβαινεν μὲ αὐτὰ εἰς τὸν Ἀδήν, κατωρθώθη δὶ ἑνὸς δυναμικοῦ ἔργου. Διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριόν μας Ἴησουν Χριστόν. Οί Ἰουδαῖοι ἠρώτουν τὸν Κύριον, καὶ ὁ Κύριος τους ἀπαντοῦσε: «εἶπον οὒν πρὸς Αὐτὸν τί ποιῶμεν ἴνα ἔργαζωμεθά τα ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὖτοις· τοῦτο ἐστὶν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἴνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλε ἐκεῖνος. (Ἴωαν. στ’ 28-29).
Ἐν λοιπὸν καλὸν ἔργον εἶναι ἀναγκαῖον διὰ τὴν σωτηρίαν μᾶς – ΠΙΣΤΙΣ -.
Ἡ πίστις εἶναι ἔργον. μὲ τὴν πίστιν καὶ μόνον αὐτὴν μποροῦμε νὰ κατορθώσωμε τὴν ἕνωσι μὲ τὸν Θεὸν διὰ μέσου των μυστηρίων τῆς ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Δὲν ὑπάρχουν θεμέλια ποῦ νὰ στηρίζουν τὴν πίστιν σας. Σφάλλετε ὅταν λέτε ὅτι θὰ σωθοῦν οἱ καλοὶ ἄνθρωποι ἀνάμεσα στοὺς ἀλλόθρησκους καὶ μουσουλμάνους, διότι αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Σπαταλᾶτε τὸν χρόνον σᾶς συλλογιζόμενοι ὅτι μία ἰδέα ἀντίθετη ἀπὸ τὴν ἰδικήν σας, εἶναι καινοτομία, ὅτι εἶναι κάποια ἐσφαλμένη διδασκαλία ποῦ μόλις τώρα εἰσεχώρησε μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ὄχι: Μιὰ τέτοια διδασκαλία διατηροῦσε πάντοτε ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία καὶ στὴν παλαιὰ καὶ στὴν καινὴν Διαθήκη. Ἡ ἐκκλησία ἔδεχετο πάντοτε ὅτι ὑπάρχει μόνον ἐν μέσον πρὸς σωτηρίαν, ὁ Λυτρωτής. Ἐπίσης πάντοτε ἔδεχετο ὅτι τὰ μεγαλύτερα ἔργα τῆς ξεπεσμένης μᾶς φύσεως στὸ τέλος καταβαίνουν εἰς τὸν Ἄδην καὶ μόνον ἐκεῖ. Εάν οἱ δίκαιοί της ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, οἱ φωτισμένοι διὰ τῶν ὁποίων ἐνεργοῦσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, οἱ προφηται καὶ θαυματουργοὶ οἱ ὅποιοι ἐπίστευαν στὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτῆρος καὶ ποῦ ἀπέθαναν πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευσίν του, Ἐὰν ἐκεῖνοι κατέβαιναν εἰς τὸν Ἄδην, τότε πῶς ἐσεῖς τοὺς θέλετε αὐτοὺς τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ μω¬αμεθανοὺς ἐπειδὴ σᾶς φαίνονται τόσο καλοὶ νὰ λάβουν τὴν σωτηρίαν, χωρὶς ποτὲ νὰ γνωρίσουν ἡ νὰ πιστεύσουν στὸν Λυτρωτήν; Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς ἐγγυηθῆ σωτηρίαν ἡ ὅποια ἀποκτᾶται μόνον καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω – μόνον μὲ ἕναν τρόπο – πίστιν εἰς τὸν Λυτρωτήν;
Χριστιανοί! Γνωρίστε τὸν Χριστόν. Θυμηθεῖτε ὅτι δὲν τὸν κατανοήσατε, ὅτι τὸν ἀπορρίπτετε ὅταν πιστεύετε ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξη σωτηρία χωρὶς Αὐτὸν βασιζόμενοι στὴν χάρι κάποιου εἴδους καλῶν ἔργων. μὲ τὸ νὰ δέχεσθε ὅτι μπορεῖ νὰ ὕπαρξη σωτηρία χωρὶς πίστιν εἰς τὸν Χριστόν, τὸν ἀπορρίπτετε καὶ ἴσως χωρὶς νὰ τὸ θέλετε πίπτετε εἰς τὴν θανάσιμην ἁμαρτίαν τῆς βλασφημίας. «Λογιζόμεθα οὔν… λέγει ὁ ἀπόστολος Παύλος «πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου… δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τους πιστεύοντας• οὐ γὰρ ἔστι διαστολή, πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεὰν τὴ αὐτόυ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ…» (Ρωμ. γ’ 22-25).
Ἐσεῖς ἀπαντᾶτε: ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος παραγγέλλει καὶ ὑπαγορεύει ὅτι τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πίστις χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρή.
– Κοιτάξτε πιὸ προσεκτικὰ τί παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος. θὰ δητε ὅτι παραγγέλλει -τὰ ἔργα τῆς πίστεως – ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλοι οἱ θεῖοι καὶ ἐμπνευσμένοι συγγραφεῖς τῆς Ἅγιας Γραφῆς καὶ ὄχι τὰ ἔργα τῆς ξεπεσμένης μᾶς φύσεως, τὰ ὁποῖα εἶναι μισητὰ πρὸς τὴν πίστιν. Ὃ ἀπόστολος παραθέτει τὴν ἐνέργειαν τοῦ πατρι¬άρχου Ἀβραάμ, ἕνα ἔργο τὸ ὁποῖον ἀπεκάλυπτε τὴν πίστιν ἑνὸς δικαίου ἀνδρός. Αὐτὸ τὸ ἔργο συνίστατο ἀπὸ τὴν Οὐσία τοῦ μονογενοῦς του υἱοῦ εἰς τὸν Θεόν. Το νὰ θυσιάση κανεὶς τὸν υἱόν του δὲν λογίζεται καλὸν ἔργον εἰς τὴν ἀνθρώπινην κρίσιν εἶναι ὅμως ἐν καλὸν ἔργον μόνον ἐπειδὴ ἐκπληρώνει τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ. Εξετάστε τὴν καινὴ Διαθήκη καὶ τὰς ἁγίας Γραφᾶς γενικῶς καὶ θὰ ἰδητε ὅτι αὗται παραγγέλουν τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἡ ἐκπλήρωσις αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται μὲ μία λέξη -ἔργα-. Από τὴν ἐκπλήρωσιν αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ἡ πίστις ζωοποιεῖται καὶ γίνεται ἐνεργός. θα ἀνακαλύψετε ἐπίσης μέσα στᾶς γραφᾶς ὅτι τὰ καλὰ ἔργα ποῦ προέρχονται ἀπὸ τὴν πεσμένη μᾶς φύσιν, ἀπὸ συναισθήματα, ἀπὸ πάθη (τὸ αἷμα) ἀπὸ μία συγκεκινημένη καρδία, εἶναι ἀπαγορευμένα, ἀπερριμένα. Αὐτὰ ἀκριβῶς εἶναι τὸ εἶδος τῶν καλῶν ἔργων ποῦ ἐσεῖς ἐπιβραβεύετε ἀνάμεσα στοὺς ἀλλόθρησκους καὶ μουσουλμάνους.
Χάριν αὐτῶν τῶν ἔργων, ἂν καὶ πράττονται ἀπ’’ αὐτοὺς ποῦ ἀπορρίπτουν τὸν Χριστόν, ἐσεῖς εἶστε διατεθειμένοι νὰ τοὺς ἐγγυηθεῖτε τὴν σωτηρίαν.
Ἀληθῶς ἡ προσέγγισίς σας εἶναι παράξενη στὴν κοινὴ ἀντίληψιν.
Ἀπὸ ποῦ παίρνετε τὸ δικαίωμα αὐτό; νὰ υἱοθετήσετε ἕνα τέτοιον νόμον;
Ἐὰν εἶστε χριστιανοί, τότε πρέπει νὰ ἔ¬χετε χριστιανικὴν ἀντίληψιν γύρω ἀπ’’ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ ὄχι μίαν ἀντίληψιν ποῦ τὴν ὀνειρευτήκατε ἀπὸ τὸ τίποτε. Το εὐαγγέλιον μᾶς διδάσκει ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδὰμ ὁ νοῦς μας (ἡ λογικὴ – ἡ διάνοια) διεστράφη. Όσο καὶ ἂν ἐπροικίσθη ἀπὸ τὴν φύσιν ὁ πεσμένος μᾶς νοῦς, ὅσον καὶ ἂν ἔφωτισθη ἀπὸ τὴν μάθησιν δὲν παύει νὰ παραμένη σὲ μιὰ πεσμένη κατάστασι ἐσφαλμένος. Πρέπει κανεὶς νὰ τὸν ἀπορρίψη καὶ νὰ παραδώση τὸν ἐαυτὸν τοῦ εἷς τὴν καθοδηγῆσιν τῆς πίστεως. Διαμέσου αὐτῆς τῆς καθοδηγήσεως καὶ μὲ ἀξιόλογον προσπάθειαν πρὸς τὴν εὐσέβεια, στὸν κατάλληλο χρόνο ὁ Θεὸς ἐγγυᾶται εἷς τους πιστοὺς δούλους τοῦ ἀληθινὸ καὶ πνευματικὸ νοῦ. Μόνον αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς νοῦς πρέπει νὰ ἀναγνωρίζεται ὡς ὑγιής. Αὐτὸς ὁ νοῦς ὁ γεννημένος ἀπὸ τὴν πίστιν εἶναι – ὑπὲρ νοῦς – ὅπως τὸ περιγράφει ὁ ἄγ. Ἀπόστ. Παῦλος στὴν ἐπιστολήν του πρὸς Ἑβραίους.
Τὸ θεμέλιό της πνευματικῆς συνέσεως εἶναι ὁ Θεός, καὶ ἡ πίστις στηριγμένη σ’ αὐτὴν τὴν σταθερὰν πέτραν δὲν κλονίζεται οὔτε πλανᾶται.
Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ θεωροῦμε αὐτὸ ποῦ ἐσεῖς ὀνομάζετε κοινὴν ἀντίληψιν ὅτι εἶναι τόσο ἀρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη ποῦ δύναται νὰ γιατρευτῆ μόνον ἂν ἀποκοπῆ μὲ τὴν μάχαιραν τῆς πίστεως ὅλη ἡ γνῶσις ἡ ὁποία τὴν ἔχει οἰκοδομήσει αὐτὴν τὴν κοινὴν ἀντίληψιν καὶ νὰ πεταχθῆ μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεῖ τὸν νοῦ τοῦ ὑγιῆ, βασισμένος σὲ κάποιο ἀόριστο κάτι, τὸ ὁποῖον συνεχῶς μεταβάλλεται τότε αὐτό το νὰ εἶναι «ὑγιὴς» ἐνδεχομένως νὰ ἀπορρίψη τὸν Χριστόν. Ἡ πείρα ἐβεβαίωσε ὅτι οὕτως ἔχει τὸ πράγμα.
Τί ἀκριβῶς σᾶς λέγει «ἡ κοινὴ ἀντίληψίς σας»; Μήπως σᾶς λέγει ὅτι προσβάλλεται ἀπὸ τὴν σκέψιν ὅτι οἱ καλοὶ ἄνθρωποι ποῦ δὲν πιστεύουν στὸν Χριστὸν θὰ χαθοῦν; αὐτὸ εἶναι ὅλο; ἐπὶ πλέον σᾶς λέγει ὅτι γιὰ τέτοιους ἀνθρώπους το νὰ χαθοῦν θὰ πήγαινε ἐναντίον ἑνὸς τέτοιου πανάγαθου ὄντος σὰν τὸν Θεό; Φυσικὰ θὰ εἴχατε μίαν ἀποκάλυψιν ἄνωθεν γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα αὐτό, δηλαδὴ ὅτι ἀφορᾶ τὸ τί εἶναι καὶ τί δὲν εἶναι ἐναντίον στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι, στὴν πραγματικότητα ὄχι; Ἀλλ’ ὅμως ἡ κοινὴ ἀντίληψις ἔτσι λέγει.Α!!! ἡ κοινὴ ἀντίληψίς σας: μὲ ἀφορμὴ τὴν κοινὴ ἀντίληψί σας ἀπὸ ποὺ ἐμάθατε ὅτι μὲ τὸν περιορισμένο ἀνθρώπινο νοῦ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φθάση στὴν γνῶσιν τοῦ τί εἶναι παραδεκτὸ καὶ τί δὲν εἶναι παραδεκτὸ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ; Ἐπιτρέψτε μας νὰ ἐκφράσωμε τὶς σκέψεις μας.
Τὸ εὐαγγέλιον ποὺ εἶναι οἱ διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἅγιες Γραφὲς καὶ τὸ σύνολο τῆς Ὄρθοδοξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀποκαλύψει σὲ μᾶς ἐκεῖνα ποῦ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ γνωρίζη, γύρω ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ γνῶσις ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τοῦ νοός, εἶναι ὑπεράνω ἀπ’’ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ, ἀπρόσιτος εἷς ἐμᾶς.
Ὃ ἀνθρώπινος νοῦς περιπλανᾶται ἀσκόπως ὅταν προσπαθεῖ νὰ ὁρίση ποιὰ εἶναι τὰ ὅρια τοῦ Θεοῦ ὅταν προσπαθεῖ νὰ ἐξηγήση τὸ ἀνεξήγητον, νὰ τὸ ὕποταξη στοὺς δικούς του λογισμούς… νὰ ὑποτάξη ποῖον; τὸν Θεόν.
Μία τέτοια ἀγέρωχος ὑπεροψία εἶναι σατανιστική.
Φαντασθεῖτε λοιπόν, νὰ ὀνομάζετε τὸν ἐαυτὸν σᾶς χριστιανό, χωρὶς ἀκόμη νὰ γνωρίζετε τὶς διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ.
Ἐὰν δὲν ἔχετε μάθει γιὰ τὴν ἀκατανοησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν γεμάτη χάρι οὐράνια διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τότε πηγαίνετε εἰς τὸ σχολεῖον καὶ ἀκοῦστε τί μαθαίνουν τὰ παιδιά. Οἱ δάσκαλοι τῶν μαθηματικῶν ἐξηγοῦν σ’ αὐτὰ τὴν θεωρίαν τοῦ ἀπείρου το ὁποῖον ἐπειδὴ εἶναι μία ἀπροσδιόριστος ἀξία δὲν ὑπόκειται στοὺς κανόνας τοὺς ὁποίους ὑπόκεινται οἱ πεπερασμένες ἀξίες. τὰ συμπεράσματα ποῦ θὰ μποροῦσε νὰ σχηματίση κανεὶς ὅσον ἄφορά το ἄπειρον μπορεῖ νὰ εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν τὰ ἀντίθετα ἀπ’’ ἐκεῖνα ὅσον ἀφορᾶ τὸ πεπερασμένον. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐσεῖς θέλετε νὰ προσδιορίσετε τοὺς νόμους ποῦ ρυθμίζουν τὴν δράσι τοῦ θείου ἐλέους. Ἐσεῖς λέτε λοιπόν: αὐτὸ καὶ αὐτὸ εἶναι εὔαρεστο στὸν Θεὸ καὶ ἄλλα πράγματα ὅτι δὲν εἶναι. Ὅλα αὐτὰ ταιριάζουν ἡ δὲν ταιριάζουν μὲ τὴν κοινήν σας ἀντίληψιν, μὲ τὴν κατανόησί σας καὶ τὴν αἰσθαντικότητά σας.
Μήπως ἀκολουθεῖ ἀπ’’ αὐτὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ κατανοῆ καὶ νὰ αἰσθάνεται ὅπως ἐσεῖς; Ἐσεῖς πραγματικῶς αὐτὸ ἀπαιτεῖτε ἀπὸ τὸν Θεόν. Πόσον παράφρων καὶ ὑπεροπτικὴ ἀξίωσις! Μὴν κατηγορεῖτε τὴν Ἐκκλησίαν γιὰ ἔλλειψιν κοινῆς ἀντιλήψεως καὶ ταπεινώσεως- αὐτὰ εἶναι τὰ δικά σας σφάλματα. Ἡ ἅγια Ἐκκλησία τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶναι νὰ ὑποτάσσεται χωρὶς ἐρώτηση εἰς τὴν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ σε ὅτι ἄφορα τὴν ἐνεργητικότητα τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία Αὐτὸς μας ἔχει ἀποκαλύψει. τὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθοῦν αὐτὴν στὸ ζήτημα αὐτὸ ὑπακούοντας. Είναι φωτισμένα ἀπὸ τὴν πίστι καὶ ἀπορρίπτουν κάθε ὑπερφίαλο συλλογισμὸ ὁ ὅποιος ἐγείρεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ,. Ἐμεῖς πιστεύομεν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζωμεν περὶ τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐκεῖνα τὰ ὅποια ὁ Θεὸς ηὐδόκησε νὰ μᾶς ἀποκάλυψη.
Ἐὰν ὑπῆρχε ἕνα ἄλλο μονοπάτι πρὸς τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖον θὰ μπορούσαμε νὰ ἀκολουθήσομε σύμφωνα μὲ τὴν ἰδικὴν μᾶς διανοητικὴν δύναμιν τότε ἡ θεία ἀποκάλυψις δὲν θὰ εἶχε δοθῆ σὲ μᾶς. Η ἀποκάλυψις ἐδόθη ἐπειδὴ εἶναι ἀναγκαία. Η περιπλάνησις τοῦ ἀνθρωπίνου νοὸς καὶ οἱ ρεμβασμοὶ τοῦ εἶναι μάταια καὶ λανθασμένα.
Λέγετε ἀκόμη, ὅτι «οἱ αἱρετικοὶ ἐντούτοις εἶναι Χριστιανοί». Ἀπὸ ποῦ τὸ πήρατε αὐτό; Θέλετε νὰ πῆτε ὅτι ἄνθρωποι ποῦ ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτοὺς τῶν χριστιανοὺς χωρὶς νὰ γνωρίζουν τίποτε περὶ Χριστοῦ, Ἀπὸ τὴν ὑπέρμετρον ἀγνωσίαν των θὰ ἀπεφάσιζαν νὰ ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτοὺς τῶν χριστιανοὺς τοῦ ἰδίου εἴδους σὰν τοὺς αἱρετικούς, ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποκεκομμένοι Ἀπὸ τὴν ἁγίαν ὀρθόδοξον πίστιν ἐξ’ αἰτίας τῆς βλάσφημου αἱρέσεώς των; Οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ πραγματικῶς κρίνουν μ’ αὐτὸν τὸν τρόπον; Ένα πλῆθος ἀπὸ ἅγιους ἐξέλεξε τῶν μαρτυρικῶν στεφάνων προτιμώντας τὰ χειρότερα καὶ διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις καὶ ἐξορίες, παρὰ νὰ συμμετέχη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς στὶς βλάσφημες διδασκαλίες τους.
Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωροῦσε πάντοτε ὅτι ἡ αἵρεσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία, καὶ τὸν ἄνθρωπον τὸν μολυσμένον μὲ τὴν τρομερᾶν ἀρρώστια τῆς αἱρέσεως ὅτι εἶναι πνευματικὰ νεκρὸς ξένος πρὸς τὴν θείαν χάριν καὶ σωτηρίαν, σὲ κοινωνία μὲ τὸν διάβολο καὶ τὴν ὀλέθρια συνοδεία του.
Αἵρεσις εἶναι ἁμαρτία τοῦ νοός. Η Αἵρεσις εἶναι πιὸ πολὺ δαιμονικὴ παρὰ ἡ ἀνθρώπι¬νη ἁμαρτία- εἶναι ἡ κόρη τοῦ διαβόλου, ἡ κληρονομιά του, ἡ ἀσέβειά του, σχεδὸν εἰδωλολατρία.
Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζουν τὴν εἰδωλολατρείαν ἀσέβεια καὶ τὴν αἵρεσιν διαφθοράν. Στην εἰδωλολατρεία ὁ διάβολος λαμβάνει τὴν λατρείαν ποῦ ὀφείλεται στὸν Θεό, ἀπὸ τυφλωμένους ἀνθρώπους, ἐνῶ στὶς αἱρέσεις συσσωματοποιεῖ τὴν τυφλωμένη ἀνθρωπότητα, εἰς τὴν κυριωτέρα ἁμαρτία τοῦ την βλασφημία.
Ἐὰν κανεὶς διαβάσει τὶς πράξεις τῶν συνόδων μὲ προσοχὴ θὰ πεισθῆ ὅτι ὁ χαρακτὴρ τῶν αἱρετικῶν εἶναι σατανιστικός. Διαβάζομεν διὰ τὴν τρομακτικήν τους ὑπόκρισιν, γιὰ τὴν ἄμετρον ὑπερηφάνειάν τους. Βλέπομεν τὴν συμπεριφοράν τους νὰ ὑποκινεῖται ἀπὸ συνεχῆ ψέμματα. Παρατηροῦμεν ὅτι εἶναι αἰχμάλωτοι εἰς τὰ μεγαλύτερα πάθη. Ὅποτε εἶναι δυνατὸν εἰς αὐτοὺς διαπράττουν τὰ χειρότερα ἐγκλήματα καὶ τὶς πιὸ τρομακτικὲς θηριωδίες.
Τὸ ἀσύγκριτον μίσος τους πρὸς τὰ μέλη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἰδιαιτέρως παρατηρημένον. Η Αἵρεσις συνοδεύεται Ἀπὸ μίαν σκλήρυνσιν τῆς καρδίας, Ἀπὸ μία φοβερὰ σκοτίζουσα βλάβη τοῦ νοός, Ἀπὸ μία ἰσχυρογνώμονα ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς νὰ παραμείνη μολυσμένη Απο μία δυσκολία στὴν θεραπεία τοῦ προσώπου ποῦ πάσχει Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀσθένειαν.
Κάθε Αἵρεσις εἶναι βλασφημία ἐναντίον τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ Αἵρεσις δὲν βλασφημεῖ μόνον τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἅγιου Πνεύματος ἡ τὴν ἐνέργειαν τοῦ ἀλλὰ βλασφημεῖ τὸ ἅγιον Πνεῦμα εἰς τὴν ὁλότητά του.
Ἡ οὐσία ὅλων των αἱρέσεων εἶναι ἡ βλασφημία. Ό ἄγ. Φλαβιανὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ποῦ ἐσφράγισε τὴν ὁμολογία διὰ τὴν ἀληθινὴν πίστιν μὲ τὸ αἷμα του, προσφέρει τὴν Ἀπόφασιν τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς Κῶν/λεως ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ Εὐτυχοῦς, μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια:
«Ὃ Εὐτυχὴς ὁ πρώην ἱερεὺς καὶ ἀρχιμανδρίτης ἒξ’ ὅλων ὅσων ἔχει ἤδη πράξει καὶ ἀπὸ τὶς τωρινὲς καταθέσεις τοῦ ἔφανερωθη σαφῶς ὅτι νοσεῖ τὴν κακοδοξίαν τοῦ Ἀπολλιναρίου καὶ Βαλεντίνου καὶ ἀκολουθεῖ τὰς βλασφημίας τῶν ἀνυποχωρήτως, ὁ ὅποιος ἐπιπροσθέτως οὐδὲ τὴν ἰδικὴν μᾶς συμβουλὴν ἐσεβάσθη καὶ διδασκαλίαν καὶ δὲν κατεδέχθη νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ὀρθὰ δόγματα. Διὰ τοῦτο μετὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν διὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀπώλεια τοῦ ὠρίσαμεν διὰ τοῦ Κυρίου τοῦ ὓπ’ αὐτοῦ βλασφημηθέντος νὰ εἶναι στερημένος καὶ ξένος Ἀπὸ κάθε ἱερατικὸν τάγμα καὶ Ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μαζί μας, καὶ Ἀπὸ τὴν διὰ-κυβέρνησιν μοναστηρίου καὶ ἃς γνωρίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὅποιοι μετὰ ἀπ’ αὐτὰ θὰ τὸν συναντήσουν ἡ θὰ τοῦ συνομιλήσουν ὅτι θὰ εἶναι ὑπεύθυνοι καὶ αὐτοὶ εἰς τὸ ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας διότι δὲν ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν συναναστροφήν του».
Αὐτὴ ἡ Ἀπόφασης εἶναι ἐν παράδειγμα ἀπὸ τὴν γενικὴν ἄποψιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅσον ἄφορά τους αἱρετικούς. Ἡ Ἀπόφασις αὐτὴ ἔγινε δεκτὴ ἀπ’ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐκυρώθη Ἀπὸ τὴν οἰκουμενικὴν σύνοδον τῆς Χαλκηδόνος. Ἡ Αἵρεσις τοῦ Εὐτυχοῦς συνίστατο στὸ ὅτι δὲν ὁμολογοῦσε δύο φύσεις στὸν Χριστὸ μετὰ τὴν ἐνσάρκωσί του ὅπως κάνει ἡ Ἐκκλησία.
Παρεδέχετο μόνον μία φύσι τὴν θεία. Ἐσεῖς λοιπὸν λέτε: Μόνον αὐτό;….
Διαβάζομε τὴν ἀντίδρασιν ἑνὸς συγκεκριμένου προσώπου τῆς ἐξουσίας πρὸς τὸν πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως σχετικῶς μὲ τὴν Ἀρειανικὴν αἵρεσιν. Ἡ ἀντίδρασίς του εἶναι διασκεδαστικὴ διὰ τὴν ἔλλειψιν γνώσεως καὶ ἄξια οἴκτου εἰς τὴν οὐσίαν της.Αὐτὸ τὸ πρόσωπο παραγγέλλει εἰς τὸν πατριάρχην νὰ διατηρῆ εἰρήνην καὶ νὰ μὴ δημιουργῆ συγχύσεις, πράγματα ποῦ εἶναι τόσον ξένα πρὸς τὸ Πνεῦμα τῆς χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος μὲ δύο τρεῖς λέξεις. Γράφει ὅτι δὲν εὑρίσκει τίποτε τὸ ἐσφαλμένον εἰς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρείου καὶ ὅτι ἡ διαφορὰ εὑρίσκεται μόνον στὴν ἀλλαγὴ μιᾶς φράσεως.
Μόνον!!! ὁ ἱστορικὸς Φλέρρυ παρατηρεῖ ὅτι σ αὐτὲς τὶς λεγόμενες ἀθῶες καὶ ἀβλαβεῖς φράσεις ἡ θεότης τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκηρύττεται.
Μόνον!!! Εἶναι μόνον ἡ ἄρνησις τῆς ὅλης χριστιανικῆς πίστεως.
Ὅλες οἱ παλαιὲς αἱρέσεις κάτω ἀπὸ διάφορες βιτρίνες ἀπέβλεπαν σὲ ἕνα μονάχα στόχο: Ἠρνοῦντο τὴν θεότητα τοῦ Λόγου (τοῦ Θεοῦ) καὶ διέστρεφον τὸ δόγμα τῆς ἐνσαρκώσεώς Του. Οἱ νεώτερες αἱρέσεις ἀποβλέπουν εἰς τὴν ἀποκήρυξιν τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Με μεγάλες βλασφημίες ἀρνοῦνται τὴν θείαν λειτουργίαν, ὅλα τα Μυστήρια, ὅλους αὐτοὺς τοὺς τύπους ὅπου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε ἀνεγνώριζε τὴν ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ ὀνομάζουν σὰν ἕνα καθαρὰ ἀνθρώπινον κατασκεύασμα, σὰν ἀμαθῶν, σὰν λάθη… τί αὐθάδεια! Ἴσως αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἐσεῖς δὲν θεωρεῖτε τὴν αἵρεσιν σὰν ἁμαρτία.
Ἐκεῖ οἱ αἱρετικοὶ ἀπορρίπτουν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐδῶ ἀπορρίπτουν καὶ βλασφημοῦν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα… καὶ αὐτὸ εἶναι ὅλο;
Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες καὶ βλασφημοῦν, δὲν εἶναι κακοποιοί, δὲν κλέπτουν καὶ ἀκόμη κάνουν καὶ καλὰ ἔργα (τῆς πεσμένης μᾶς φύσεως) εἶναι θαυμάσιοι ἄνθρωποι: Πῶς θὰ μποροῦσε ὁ Θεός σας νὰ τοὺς ἀρνηθῆ τὴν σωτηρία;… ἡ ὅλη βάσις στὴν ἔλλειψι τῆς κατανοήσεως σᾶς εἶναι μιὰ βαθεία ἀγνωσία τῆς χριστιανοσύνης. Μὴ νομίσετε ὅτι μία τέτοια ἀγνωσία εἶναι ἀσήμαντος. Ὄχι: τὰ ἀποτελέσματα μποροῦν νὰ εἶναι καταστρεπτικὰ προπαντὸς τώρα ποῦ τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω μὲ χριστιανικὸ τίτλο καὶ σατανικὸ περιεχόμενο. Εὑρισκόμενος κανεὶς εἰς ἄγνοια τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας μπορεῖ νὰ δεχθῆ μίαν ἐσφαλμένην καὶ βλάσφημον σκέψιν ὡς ἀληθινὴν καὶ δεχόμενος αὐτὴν νὰ ἀπωλεσθῆ διὰ πάντα. Οι βλάσφημοι δὲν σώζονται. Αυτές οἱ ἀμφιβολίες ποῦ ἐκφράζετε εἰς τὴν ἐπιστολήν σας Ἀπὸ τώρα σημαδεύουν ἐναντίον σας καὶ κατὰ τῆς σωτηρίας σας. Ἡ οὐσία τῆς ἀπορίας σᾶς εἶναι χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Χριστόν. Μὴν παίζετε μὲ τὴν σωτηρίαν σας, μὴν τὸ ρισκάρετε. Διαφορετικὰ θὰ θρηνεῖτε εἰς τὴν αἰωνιότητα. Νὰ μελετᾶτε τὴν Καινὴν Διαθήκην καὶ τοὺς ‘ Ἁγίους Πατέρας τῆς Ὄρθοδοξου Ἐκκλησίας διὰ νὰ κατανοήσετε σωστὰ τὰς Γραφᾶς, διὰ νὰ μάθετε νὰ ζῆτε ὅπως πρέπει, διὰ νὰ σκέπτεσθε καὶ νὰ αἰσθάνεσθε ὅπως ἁρμόζει εἰς χριστιανόν. Πρὶν νὰ ἔλθη ἡ φοβερὴ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν πρόκειται νὰ παρουσιασθῆτε διὰ κρίσιν, ἐνώπιόν του Θεοῦ, κερδίσατε τὴν δικαίωσιν ποῦ δίδεται δωρεὰν εἰς ὅλους τους ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν Θεὸ δια μέσου τῆς χριστιανοσύνης.
πηγὴ
Δημοσιεύτηκε στὶς 29 Μὰρ 2012
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριατσιανίνωφ . “Περὶ τοῦ ἀδύνατου τῆς σωτηρίας αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων”. Ἀχρονολόγητη ἐπιστολὴ . Ἀναίρεση τῆς νεοφανοὺς αἱρέσεως, περὶ τῆς μὴ ἀναγκαιότητος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος !
Δυστυχῶς, διάφοροι θεολόγοι ( π. Ἰωάννης Κωστὼφ , Χρῆστος Ἀνδροῦτσος, Νικόλαος Σωτηρόπουλος κ.α. ) διδάσκουν πῶς, δῆθεν, οἱ ἐκτός της Ἐκκλησίας ἀλλόθρησκοι καὶ αἱρετικοὶ θὰ κριθοῦν μὲ τὸν νόμο τῆς συνειδήσεως καὶ ὄχι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο Τοῦ Χριστοῦ , ὁπότε μπορεῖ καὶ νὰ σωθοῦν ! Συνεπῶς κατὰ τὴν νέο οἰκουμενιστικὴ διδασκαλία τους, ὑπάρχει σωτηρία καὶ ἐκτός της Ἐκκλησίας Τοῦ Χριστοῦ ! Το δὲ περίεργο εἶναι, τὸ ὅτι δὲν πρόκειται ἀπαραιτήτως γιὰ ὀπαδοὺς τῆς “θεωρίας τῶν κλάδων”( Οἰκουμενισμὸς ) ! Ἴσως μάλιστα σ΄ αὐτὸ νὰ ὀφείλεται, ἓν μέρει τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ἔχουν πιστέψει πολλοὶ Χριστιανοὶ ! Ἢ Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι ξεκάθαρη : “Ἀμὴν ἀμὴν σοὶ λέγω, ἐὰν μὴ τὶς γεννηθεῖ ἓξ ὕδατος καὶ πνεύματος οὗ δύναται εἰσελθεῖν εἷς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν”( Ὃ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς πρὸς τὸν Νικόδημον ). Ὡς Βάπτισμα , ἢ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς δέχεται : 1) Τὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας 2) Τὸ Βάπτισμα τοῦ Μαρτυρίου καὶ 3) Τὸ ἀεροβάπτισμα σὲ ἀποθνήσκοντα νήπια . “Ὁμολογῶ ἓν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν”( 10ο ἄρθρο τοῦ συμβόλου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ). Συνεπῶς, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, χωρὶς Βάπτισμα ἢ Μαρτύριο ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οὐδεὶς δύναται νὰ σωθεῖ . “Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία” ( Ἅγιος Κυπριανὸς ). “Ὡς ἐχθρούς Του Θεοῦ, λέμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη” ( Ὅσιος Ἰωάννης Σιναΐτης ). Στόν λόγο τοῦ εἷς τὴν ΙΔ΄ Κυριακή του εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ὃ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀποδεικνύει πῶς τὸ εὐαγγέλιο ἐκηρύχθη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους εἷς ὅλα τα ἔθνη . Ἃς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς αἱρέσεως τῆς ἐργοσωτηρίας, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν πῶς δὲν ἐκηρύχθη τὸ εὐαγγέλιο εἰς ὅλον τὸν κόσμον !!! Ἁγιογραφικὰ βοηθήματα :
Περὶ ἀναγκαιότητος τῆς πίστεως γιὰ τὴν σωτηρία καὶ περὶ ἀνεπάρκειας τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου :
Ρωμ. Ἃ΄ 16-18, Γ΄ 9- Τέλους, Δ΄ 1-15, Ἐ΄ 1-3, ΙΑ΄ 6 . Τίτ. Γ΄ 4-8 . Φίλ. Γ΄ 8-10 . Ἰω. Α΄. Γ΄ 23-24, Β΄ 28, Ἐ΄ 4-6, Ἐ΄ 12. Πέτ. Α΄. Ἃ΄ 2-14. Γαλ. Ἐ΄ 1-8, Β΄ 14 -Δ΄. Ἰω. Γ΄ 14-Δ΄.
Τὸ εὐαγγέλιο ἐκηρύχθη σὲ ὅλη τὴν Γῆ :
Ρωμ. Ι΄ . Μάρ. ΙΣΤ΄ 15-16. Ματθ. 19-20.
Αἱρετικοὶ καὶ εἰδωλολάτρες δὲν σώζονται :
Γαλ. Ἐ΄ 19-22. Ἀποκ. ΚΒ΄ 15-16.
Περὶ καταδίκης ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ κατὰ χάριν ἀπολυτρώσεως :
Ἰω.Α΄. Ἃ΄ 7-Β΄ 1, Γ΄ 5, Δ΄ 9-11. Πέτ. Α΄. Β΄ 24. Ρωμ. Ἐ΄ 6-8, Ἐ΄ 18-19.
Ὃ κόσμος χωρὶς Τὸν Χριστὸν εἶναι ἐχθρός Του Θεοῦ :
Πέτ. Α΄. Β΄ 25. Ρωμ. Ἐ΄ 10-15.
Περὶ ἀναγκαιότητος τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος γιὰ τὴν σωτηρία :
Πέτ.Α΄ Γ΄ 20-22. Ἰω. Γ΄ 3΄-14.
Προφητεῖες Τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ :
Μάρ. ΙΓ΄ 5-30, ΙΓ΄ 31-32, ΙΔ΄ 27-28.
Περὶ τῶν διαστρεφόντων τὰ λόγια τοῦ Ἄπ. Παύλου :
Πέτ. Β΄. Γ΄ 15-18.
