Ἀλήθεια, ποιὸ λιμάνι μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸ λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας; Ποιὸς παράδεισος μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν παράδεισο τῶν συγκεντρωμένων πιστῶν; Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ φίδι ποὺ γυρεύει νὰ μᾶς βλάψει, μόνο ὁ Χριστὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ μυστικά. … Γι’ αὐτὸ δὲν θὰ ‘τᾶν λάθος ἂν θεωρούσαμε τὴν ἐκκλησία πιὸ σπουδαία ἀπὸ τὴν κιβωτό. Γιατί ἡ κιβωτὸς δεχόταν βέβαιά τα ζῶα καὶ τὰ διατηροῦσε ζῶα. Ἡ ἐκκλησία ὅμως δέχεται τὰ ζῶα καὶ τὰ ἀλλάζει. Τί ἐννοῶ μ’ αὐτό: Μπῆκε στὴν κιβωτὸ ἕνα γεράκι, βγῆκε πάλι γεράκι, μπῆκε ἕνας λύκος, βγῆκε πάλι λύκος. Ἐδῶ μπαίνει κανεὶς γεράκι καὶ βγαίνει περιστέρι, μπαίνει λύκος καὶ βγαίνει πρόβατο, μπαίνει φίδι καὶ βγαίνει ἀρνὶ, ὄχι ἐπειδὴ μεταβάλλεται ἡ φύση του, ἀλλὰ ἐπειδὴ διώχνεται μακριὰ ἡ κακία.
Γι’ αὐτὸ φέρνω τὸ λόγο διαρκῶς στὴ μετάνοια. Γιατί ἡ μετάνοια, ποὺ στὸν ἁμαρτωλὸ φαντάζει φοβερὴ καὶ τρομερή, γιατρεύει τὰ παραπτώματα – ἐξαφανίζει τὶς παρανομίες – σταματᾶ τὸ δάκρυ- δίνει παρρησία μπροστὰ στὸ Θεὸ – εἶναι ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου – μαχαίρι ποὺ τοῦ κόβει τὸ κεφάλι- ἐλπίδα σωτηρίας – ἀφαίρεση τῆς ἀπελπισίας. Αὐτὴ ἀνοίγει στὸν ἄνθρωπο τὸν οὐρανό. Αὐτὴ τὸν ὁδηγεῖ στὸν παράδεισο. Αὐτὴ νικᾶ τὸν διάβολο. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ σᾶς μιλῶ συνέχεια γι’ αὐτήν. Ὅπως ἀπὸ τὴν ἄλλη κι ἡ ὑπερβολικὴ αὐτοπεποίθηση μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πτώση.
Εἶσαι ἁμαρτωλός; Μὴν ἀπελπίζεσαι. Δεν σταματῶ, σὰ φάρμακα αὐτὰ τὰ λόγια συνεχῶς νὰ σᾶς τὰ δίνω. Γιατί ξέρω καλὰ τί ὅπλο δυνατὸ ποὺ εἶναι κατὰ τοῦ διαβόλου το νὰ μὴ χάνεις τὴν ἐλπίδα σου. Ἂν ἔχεις ἁμαρτήματα, μὴν ἀπελπίζεσαι. Δὲν παύω διαρκῶς αὐτὰ τὰ λόγια νὰ τὰ ἐπαναλαμβάνω. Ἀκόμα καὶ ἂν ἁμαρτάνεις κάθε ἡμέρα, κάθε ἡμέρα νὰ μετανοεῖς. Ἃς κάνουμε ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ μὲ τὰ σπίτια τὰ παλιὰ ποὺ εἶναι ἑτοιμόρροπα: ἀφαιροῦμε τὰ παλαιὰ καὶ σάπια ὑλικὰ καὶ τ’ ἀντικαθιστοῦμε μὲ καινούργια- καὶ δὲ λησμονοῦμε διαρκῶς νὰ τὰ περιποιούμαστε.
Πάλιωσες σήμερα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; Γίνε πάλι καινούργιος μὲ τὴ μετάνοια. Mα εἶναι στ’ ἀλήθεια δυνατό, αὐτὸς ποῦ θὰ μετανοήσει νὰ σωθεῖ; – ἀναρωτιοῦνται μερικοί. Εἶναι, καὶ πολὺ μάλιστα. Ὅλη μου τὴ ζωὴ μέσα στὶς ἁμαρτίες τὴν πέρασα- καὶ ἂν μετανοήσω, θὰ σωθῶ; Νὰ εἶσαι ἀπολύτως βέβαιος γι’ αὐτό. Κι ἀπὸ ποῦ φαίνεται αὐτό; Ἀπ’ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου σου. Νομίζεις ὅτι ἀπὸ τὴ μετάνοιά σου μόνο παίρνω τὸ θάρρος νὰ μιλάω ἔτσι; Νομίζεις ὅτι ἀπὸ μόνη ἡ μετάνοια ἔχει τὴ δύναμη νὰ βγάλει ἀπὸ πάνω σου τόσα κακά; Ἂν ἦταν μόνον ἡ μετάνοια, δικαιολογημένα νὰ φοβόσουν. Ὅμως μαζὶ μὲ τὴ μετάνοια ἑνώνεται ἀξεδιάλυτα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὅριο αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲ γνωρίζει. Οὔτε μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐξηγήσει μὲ τὰ λόγια τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ δική σου κακία ἔχει ἕνα ὅριο, τὸ φάρμακο ὅμως ὅριο δὲν ἔχει. Ἡ δική σου κακία, ὅποια καὶ νὰ εἶναι, εἶναι μία ἀνθρώπινη κακία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως βρίσκεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν περιγράφεται μὲ λόγια. Νὰ ἔχεις λοιπὸν θάρρος, γιατί αὐτὴ ἡ ἀγάπη νικάει τὴν κακία σου. Φαντάσου μία σπίθα νὰ πέφτει μὲς στὸ πέλαγος. Εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ σταθεῖ ἢ νὰ φανεῖ; Ὅ,τι εἶναι ἡ σπίθα μπρὸς στὸ πέλαγος, εἶναι καὶ ἡ κακία μπρὸς στὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἢ μᾶλλον ἡ διαφορὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ μεγάλη. Γιατί τὸ πέλαγος, ὅσο πλατὺ κι ἂν εἶναι, κάπου τελειώνει βέβαια. H ἀγάπη ὅμως τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τέλος δὲν γνωρίζει. Ὅλα αὐτὰ σᾶς τ’ ἀναφέρω βέβαια ὄχι γιὰ νὰ σᾶς κάνω ράθυμους κι ἀπρόσεκτους, ἀλλὰ γιὰ νὰ σᾶς ὁδηγήσω στὴ μετάνοια μὲ πιὸ μεγάλη προθυμία.
Διέπραξες κάποια παρανομία; Aἰχμαλωτίστηκες ἀπὸ συνήθεια πονηρή; Κι ὕστερα πάλι ἔφερες στὸ νοῦ τὰ λόγια μου κι ἔνιωσες μέσα σου ντροπή; Ἔλα στὴν Ἐκκλησία! Ἔνιωσες λύπη μέσα στὴν καρδιά σου; Ζήτησε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ! Ἤδη ἔχεις κάνει ἕνα βῆμα πρὸς τὰ ἐμπρός. Ἀλίμονο, ἐνῶ ἄκουσα τὶς συμβουλές σου, δὲν τὶς ἀκολούθησα. Πῶς γίνεται νὰ ‘ρθῶ στὴν ἐκκλησία πάλι; Πῶς γίνεται ν’ ἀκούσω πάλι; Νάρθεις καὶ νὰ ξανάρθεις ἀκριβῶς γι’ αὐτό, γιατί δὲν τήρησες τὶς συμβουλές μου. Γιὰ νὰ τὶς ξανακούσεις καὶ νὰ τὶς τηρήσεις.
Γιὰ πές μου, ἂν ὁ γιατρὸς βάλει ἕνα φάρμακο ἐπάνω στὴν πληγὴ καὶ δὲν γίνεις καλά, δὲν θὰ στὸ δώσει πάλι ἄλλη μέρα; Εἶναι ἕνας ξυλοκόπος- θέλει νὰ κόψει μιὰ βελανιδιά. Παίρνει τσεκούρι, ἀρχίζει νὰ χτυπᾶ τὴ ρίζα. Ἂν δώσει ἕνα χτύπημα καὶ δὲν πέσει τὸ ἄκαρπο δέντρο, δὲν θὰ δώσει δεύτερο χτύπημα, δὲν θὰ δώσει τρίτο, τέταρτο, δέκατο; Αὐτὸ κᾶνε καὶ σύ. Βελανιδιὰ εἶναι ἡ πονηρὴ συνήθεια, ἄκαρπο δέντρο. Τὰ βελανίδια της εἶναι τροφὴ μόνο γιὰ χοίρους, ποὺ δὲν ἔχουν λογική. Ρίζωσε μὲ τὸ χρόνο μέσα στὸ μυαλό σου, νίκησε τὴ συνείδησή σου μὲ τὸ φύλλωμά της. O λόγος μου τσεκούρι. Τὸν ἄκουσες μιὰ μέρα. Πῶς εἶναι δυνατὸ σὲ μία μέρα νὰ πέσει κάτω αὐτὸ ποῦ ἔχει πιάσει ρίζες μέσα σου τόσο καιρό; Λοιπόν, ἂν ἔρθεις δυό, ἂν ἔρθεις τρεῖς, ἂν ἔρθεις ἑκατό, ἂν ἔρθεις ἀναρίθμητες φορὲς ν’ ἀκούσεις, διόλου περίεργο δὲν εἶναι. Μόνο προσπάθησε ν’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ ἕνα πράγμα πονηρὸ καὶ δυνατὸ, ἀπὸ τὴν πονηρὴ συνήθεια. Οἱ Ἰουδαῖοι μάννα ἔτρωγαν, κι ὅμως ζητοῦσαν τὰ κρεμμύδια ποὺ ἔτρωγαν στὴν Αἴγυπτο. «Καλὰ, λέγαν, περνούσαμε στὴν Αἴγυπτο». Ἄσχημο πράγμα ἡ συνήθεια καὶ ἰδιαίτερα κακό! Λοιπόν, κι ἂν καταφέρεις νάρθεις δέκα μέρες, κι ἂν καταφέρεις νάρθεις εἴκοσι ἢ τριάντα, δὲν σ’ ἀγκαλιάζω, δὲν σὲ ἐπαινῶ γι’ αὐτό, δὲν σοὺ χρωστῶ εὐγνωμοσύνη. Μόνο μὴν ἀποκάμεις- νὰ μὴν κουραστεῖς- ἀλλὰ νιώθε ντροπὴ καὶ ἔλεγχε τὸν ἑαυτό σου.
Σᾶς μίλησα πολλὲς φορὲς γιὰ τὴν ἀγάπη. Ήρθες καὶ ἄκουσες, κι ὕστερα πῆγες κι ἅρπαξες ἀπὸ τὸν ἀδερφό σου; Δὲν ἀκολούθησες τὰ λόγια μου στὴ πράξη; Νὰ μὴ ντραπεῖς νὰ ‘ρθεῖς στὴν Ἐκκλησία πάλι. Ντροπὴ νὰ νιώθεις ὅταν ἁμαρτάνεις, μὴ ντρέπεσαι ὅταν μετανοεῖς. Κοίταξε τί σου ἔκανε ὁ διάβολος. Ὑπάρχουν δύο πράγματα, ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ μετάνοια. Ἡ ἁμαρτία εἶναι τραῦμα, ἡ μετάνοια φάρμακο. Ὅπως ἀκριβῶς γιὰ τὰ σώματα ὑπάρχουν φάρμακα καὶ τραύματα, τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ, ὑπάρχουν τὰ ἁμαρτήματα καὶ ἡ μετάνοια.
Ἡ ἁμαρτία μέσα της ἔχει τὴν ντροπὴ, ἡ μετάνοια ἔχει τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησία. Θέλω νὰ μὲ ἀκούσεις, σὲ παρακαλῶ, μὲ προσοχή, μήπως καὶ δὲν ἀντιληφθεῖς πῶς εἶναι ἡ τάξη τῶν πραγμάτων, καὶ χάσεις ἔτσι τὴν ὠφέλεια. Πρόσεξε τί θὰ πῶ! Ὑπάρχει τὸ τραῦμα, ὑπάρχει καὶ τὸ φάρμακο. Ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία, ὑπάρχει καὶ ἡ μετάνοια. Τὸ τραῦμα εἶναι ἡ ἁμαρτία, τὸ φάρμακο ἡ μετάνοια. Στὸ τραῦμα ὑπάρχει πύον καὶ μόλυνση, ὑπάρχει ντροπὴ, ὑπάρχει χλεύη. Στὴ μετάνοια ὑπάρχει παρρησία, τὸ φάρμακο ἡ δύναμη νὰ καθαρίζει αὐτὸ ποὺ ἔχει μολυνθεῖ. Στὴν ἁμαρτία ὑπάρχει μόλυνση, ὑπάρχει ἐλευθερία, ὑπάρχει καθαρισμὸς τοῦ ἁμαρτήματος. Παρακολούθησε μὲ προσοχὴ τὰ λόγια μου! Μετὰ τὴν ἁμαρτία ἔρχεται ἡ ντροπὴ, μετὰ τὴ μετάνοια ἀκολουθεῖ τὸ θάρρος καὶ ἡ παρρησία. Ἔδωσες προσοχὴ σ’ αὐτὸ ποῦ εἶπα; Αὐτὴ τὴν τάξη τῶν πραγμάτων τὴν ἀντέστρεψε ὁ διάβολος, καὶ ἔδωσε στὴν ἁμαρτία παρρησία, καὶ στὴ μετάνοια ἔδωσε ντροπή.
Γιατί νὰ ντρέπεσαι λοιπόν; Δεν ἔνιωθες ντροπὴ τότε ποὺ ἔπραττες τὴν ἁμαρτία καὶ νιώθεις τώρα ποὺ ἔρχεσαι νὰ βάλεις φάρμακο ἐπάνω στὴν πληγή. Τώρα ποῦ ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; Ὄφειλες τότε νὰ αἰσθάνεσαι ντροπὴ- ἔπρεπε τότε νὰ ντρεπόσουν- τότε, ὅταν ἔπραττες τὴν ἁμαρτία. Ἁμαρτωλὸς γινόσουν καὶ δὲν ἔνιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος καὶ ντρέπεσαι; «Λέγε τὶς ἁμαρτίες σου σὺ πρῶτος, γιὰ νὰ γίνεις δίκαιος». Ὢ μέγεθος φιλανθρωπίας τοῦ Κυρίου! Δὲν εἶπε «Λέγε τὶς ἀνομίες σου σὺ πρῶτος, γιὰ νὰ μὴν τιμωρηθεῖς», ἀλλὰ «Λέγε τὶς ἀνομίες σου σὺ πρῶτος, γιὰ νὰ γίνεις δίκαιος». Δὲν ἔφθανε πού δὲν τὸν τιμωρεῖς, τὸν κάνεις δίκαιο κι ἀπὸ πάνω; Ναί, καὶ πολὺ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ λόγια! Λέει: Τὸν κάνω δίκαιο αὐτὸν ποὺ θὰ μετανοήσει. Θέλεις νὰ μάθεις καὶ σὲ ποιὰ περίπτωση τὸ ἔκανε αὐτό; Τότε μὲ τὸν ληστή. Μὲ τὸ νὰ πεῖ ὁ ληστὴς στὸ σύντροφό του ἁπλῶς καὶ μόνο ἐκεῖνα τὰ γνωστά μας λόγια! «Μὰ οὔτε τὸν Θεὸ δὲν φοβᾶσαι ἐσύ; Κι ἐμεῖς δίκαια βέβαια, ἔχουμε μία τιμωρία ὅπως μᾶς ἀξίζει, γιὰ ὅλα ὅσα κάναμε», τὴν ἴδια ἐκείνη τὴ στιγμὴ τοῦ λέει ὁ Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θὰ εἶσαι στὸν παράδεισο». Δὲν τοῦ εἶπε: «σὲ ἀπαλλάσσω ἀπὸ τὴν κόλαση κι ἀπὸ τὴν τιμωρία», ἀλλὰ τὸν βάζει στὸν παράδεισο, ἀφοῦ τὸν κάνει δίκαιο.
Εἶδες πῶς ἔγινε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐξομολόγηση τῆς ἁμαρτίας δίκαιος; Εἶναι μεγάλη ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ! Θυσίασε τὸν Υἱό, γιατί λυπήθηκε τὸν δοῦλο, παρέδωσε τὸν Μονογενῆ, γιὰ ν’ ἀγοράσει δούλους ἀχάριστους- πλήρωσε, δίνοντας γιὰ τίμημα τὸ αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του. Ὢ μέγεθος φιλανθρωπίας τοῦ Κυρίου! Καὶ μὴ μοῦ πεῖς πάλι τὰ ἴδια, «ἔχω πολλὲς ἁμαρτίες» καὶ «πῶς θὰ μπορέσω νὰ σωθῶ;». Ἐσὺ δὲν μπορεῖς, μπορεῖ ὅμως ὁ Κύριός σου καὶ εἶναι τόση ἡ δύναμή Του, ὥστε τὰ ἁμαρτήματα τὰ ἐξαλείφει.
Παρακολούθησε μὲ προσοχὴ αὐτὰ τὰ λόγια! Τὰ ἁμαρτήματα τὰ ἐξαλείφει, ἔτσι ποὺ ἴχνος τους δὲ μένει. Βέβαια γιὰ τὰ σώματα αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατό. Ἀκόμα κι ἂν ἀμέτρητες φορὲς θὰ προσπαθήσει ὁ γιατρός, ἀκόμα κι ἂν θὰ βάλει φάρμακα ἐπάνω στὴν πληγή, γιατρεύει βέβαια τὴν πληγὴ, πολλὲς φορὲς ὅμως πληγώνεται κανεὶς στὸ πρόσωπο καὶ ἐνῶ τὸ τραῦμα θεραπεύεται, μένει κάποιο σημάδι, ποὺ ἀσχημίζει καὶ τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ ποὺ θυμίζει πῶς ὑπῆρξε κάποτε ἕνα τραῦμα. Καὶ ἀγωνίζεται μὲ χίλιους τρόπους ὁ γιατρὸς νὰ ἐξαλείψει πέρα ἀπὸ τὴν πληγὴ καὶ τὸ σημάδι. Μὰ ὅμως δὲν τὰ καταφέρνει, γιατί τὸν ἀντιμάχεται ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀσθενικὴ καὶ ἡ ἀδυναμία τῆς ἰατρικῆς καὶ τῶν φαρμάκων. Ὁ Θεὸς ὅμως, ὅταν ἐξαλείφει τὰ ἁμαρτήματα, δὲν ἀφήνει σημάδι οὔτε ἐπιτρέπει νὰ παραμείνει κάποιο ἴχνος ἐπάνω στὴν ψυχὴ, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὴν ὑγεία χαρίζει καὶ τὴν ὀμορφιὰ, μαζὶ μὲ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν τιμωρία δίνει καὶ τὴ δικαιοσύνη, κι ἐκεῖνον ποὺ ἁμάρτησε, τὸν κάνει νὰ ‘ναὶ ἴσος μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἁμάρτησε. Γιατί ἀφαιρεῖ τὸ ἁμάρτημα καὶ κάνει ὄχι μόνο νὰ μὴν ὑπάρχει τώρα πιὰ αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ἔχει ὑπάρξει οὔτε καὶ στὸ παρελθόν. M’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁλοκληρωτικά το ἐξαλείφει. Δὲν ὑπάρχει πλέον οὐλὴ- δὲν ὑπάρχει σημάδι- δὲν ὑπάρχει ἴχνος ποὺ νὰ θυμίζει τὸ τραῦμα- δὲν ὑπάρχει τὸ παραμικρὸ ποὺ νὰ φανερώνει πὼς ὑπῆρξε πληγή (…).
Παρακολούθησε μὲ προσοχὴ αὐτὰ τὰ λόγια! Γιατί γιὰ ὅλους εἶναι, ὅλους ἀφοροῦν καὶ ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία. Παρασκευάζω φάρμακα, ποὺ εἶναι πιὸ σπουδαῖα ἀπὸ τὰ φάρμακα τῶν ἰατρῶν (…). Στὰ χέρια τῆς μετάνοιας σᾶς παραδίδω- γιὰ νὰ γνωρίσετε τὴ δύναμη ποὺ ἔχει- γιὰ νὰ γνωρίσετε τί εἶναι ἱκανὴ νὰ κατορθώσει καὶ γιὰ νὰ μάθετε πῶς δὲν ὑπάρχει ἁμάρτημα ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τὴ νικήσει, οὔτε παράβαση τοῦ νόμου ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπερισχύσει πάνω ἀπ’ τὴ δική της δύναμη (…). Γνωρίζοντας, λοιπόν, τὸ φάρμακο αὐτὸ τῆς μετάνοιας, ἃς ἀπευθύνουμε δοξολογία στὸ Θεό. Γιατί ἡ δόξα καὶ ἡ δύναμη αἰώνια εἶναι δική Του. Ἀμήν.”
