ΒΙΒΛΙΟΝ Β´
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΔΙΑΦΟΡΩΝ
| Προοίμιον τοῦ συγγραφέως 1. Περὶ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα 2. Περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 3. Περὶ ἀζύμων εἰς τὴν θείαν Εὑχαριστίαν 4. Περὶ τῆς ἀπολαύσεως τῶν Ἁγίων καὶ Περὶ καθαρτηρίου πυρός |
Κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ ἀοιδίμου Φωτίου, ἐν οἷς ἐγένετο τὸ σχίσμα τῶν ἐκκλησιῶν μὲ τὸν τρόπον ὁποῦ ἠκούσατε, ἐνδοξότατε Ἄρχων, ἡ Δυτικὴ ἐκκλησία φαίνεται πὼς νὰ μὴν εἶχε διαφωνίαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴν παρὰ εἰς ἐκεῖνα μόνον, τὰ ὁποῖα ἐλέγχει αὐτὸς εἰς τὴν δευτέραν ἐγκύκλιον ἐπιστολήν, δηλαδὴ πρῶτον, πὼς οἱ Δυτικοὶ ἐνήστευον τὸ Σάββατον· δεύτερον, πὼς περικόπτοντες ἀπὸ τὴν τεσσαρακονθήμερον νηστείαν τὴν πρώτην ἑβδομάδα, κατέλυον τυρόν, καὶ γάλα, καὶ ὅμοια· τρίτον, πὼς ἀπεστρέφοντο τὸν νόμιμον γάμον τῶν πρεσβυτέρων· τέταρτον, πὼς ἐκρατοῦσαν ἄκυρον καὶ ἄχρηστον τὸ χρῖσμα τοῦ ἁγίου μύρου, ὁποῦ ἐτέλουν οἱ ἱερεῖς, λέγοντες πὼς τοῦτο εἶναι ἔργον μόνον τῶν ἐπισκόπων· ὅθεν οἱ εἰς Βουλγαρίαν ἐκ Δύσεως ἐλθόντες ἐπίσκοποι ἀνεμύριζον τοὺς χριστιανούς, οὓς εἶχον χρισμένους πρωτύτερον οἱ Ἀνατολικοὶ ἱερεῖς· καὶ πέμπτον, πὼς ἔκαμαν τὴν προσθήκην εἰς τὸ Ἅγιον Σύμβολον, δογματίζοντες πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, τὸ ὁποῖον δόγμα ὀνομάζει ὁ Φώτιος τῶν κακῶν κορωνίδα. Ἀνίσως καὶ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὅταν ἄναπτεν ὁ πόλεμος τῶν δύο μαχομένων μερῶν, Ἀνατολικῶν καὶ Δυτικῶν, ἤθελ᾿ ἦτον ἄλλη καμμία διαφορά, μοῦ φαίνεται πὼς καὶ ταύτην ἤθελ᾿ ἐλέγξῃ καὶ στηλιτεύσῃ ὁ Φώτιος. Τοῦτο τὸ δόγμα, δηλαδὴ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ ὁποῖον οἱ Δυτικοὶ ἐπρόσθεσαν εἰς τὸ ἅγιον Σύμβολον, περισσότερον ἀπὸ τὰ ἄλλα ἐσκανδάλιζε τοὺς Ἀνατολικούς, διατὶ ἀληθινὰ τοῦτο μόνον περισσότερον ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ἦτον ἄξιον σκέψεως, ὡσὰν ὁποῦ τοῦτο ἔγγιζεν ἕνα ἄρθρον τῆς πίστεως, τὰ δ᾿ ἄλλα εἶναι ἐκκλησιαστικαὶ διατάξεις.
Ἀλλὰ κατὰ τοὺς παρόντας καιρούς, τὰ κύρια καὶ καθολικά, ἐν οἷς διαφωνοῦσιν ἀπὸ ἡμᾶς οἱ Λατῖνοι, εἶναι πέντε· πρῶτον, ἡ ἀρχὴ τοῦ Πάπα· δεύτερον, ἡ ἐκπόρευσις τοῦ ἁγίου Πνεύματος· τρίτον, τὰ Ἄζυμα· τέταρτον, τὸ Καθαρτήριον· καὶ πέμπτον, ἡ ἀπόλαυσις τῶν Ἁγίων· περὶ ὧν ἑκάστου θέλω δώσει τῇ ἐνδοξότητί σου μίαν εἴδησιν σύντομον ἐν εἴδει κατηχήσεως μᾶλλον ἢ διαλέξεως, μὲ τὸ ὁποῖον ἐλπίζω περισσότερον νὰ σᾶς εὐχαριστήσω.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α´
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΗΤΟΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
1. Πρώτην διαφορὰν ἐγὼ νομίζω τὴν περὶ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα, διατὶ τοῦτο εἶναι κατὰ τοὺς παρόντας καιροὺς τὸ μέγα μεσότειχον ὁποῦ χωρίζει τὰς ἐκκλησίας· αὐτὴ εἶναι μία ὑπόθεσις ὁποῦ ἐγγίζει τὴν καθολικὴν κυβέρνησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπ᾿ αὐτὴν κρέμανται ὅλα τ᾿ ἄλλα. Ἂν ὅλοι κοινῶς οἱ χριστιανοὶ ἐσυμφωνοῦσαν εἰς τὸ ἄκρον τοῦτο κεφάλαιον, ποῖος δηλαδὴ νὰ εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταύτης κυβερνήσεως, ἀριστοκρατικὸς τάχα, ὡς θέλομεν ἡμεῖς ἢ μοναρχικός, ὡς θέλουσιν οἱ Λατῖνοι, εὔκολον ἦτον νὰ συμφωνήσωμεν καὶ εἰς τὰ λοιπά. Ὁποῦ εἶναι λόγος περὶ ἐξουσίας, ἐκεῖ καθολικὰ φαίνεται μεγαλύτερος ὁ ζῆλος καὶ ἡ ἔρις τῶν μερῶν· τῶν μέν, ὁποῦ ὀρέγονται νὰ ἐξουσιάσωσιν, τῶν δέ, ὁποῦ δὲν εὐχαριστοῦνται νὰ ὑποτάσσωνται· διατὶ φυσικὰ ὁ ἄνθρωπος καὶ ὀρέγεται τὴν ἐξουσίαν, καὶ ἀποστρέφεται τὴν ὑποταγήν. Ὅθεν τὰ μαχόμενα μέρη τέτοιας λογῆς ξεμακρύνονται ἀλλήλων, ὁποῦ πηδῶσιν ἐκ τῶν ὁρίων εἰς τὰ ἄκρα καὶ μένει ἐν τῷ μέσῳ χάσμα πολύ, ὡσὰν ἐκεῖνο ὁποῦ μεσολαβεῖ τώρα ἀναμέσον τῆς Δυτικῆς καὶ Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας, διὰ τὴν ὑπόθεσιν τῆς ἐξουσίας, ὁποῦ ἡ Δυτικὴ ζητεῖ ἐπάνω τῆς Ἀνατολικῆς, καὶ ἡ Ἀνατολικὴ ἀποφεύγει μ᾿ ὅλην τὴν δύναμιν· ὅθεν προέρχεται ἡ μεγάλη ἐκείνη ἔχθρα, ἡ ὁποία καὶ ἐμποδίζει τὸν τρόπον τῆς συμφωνίας εἰς τὰς ἢ περὶ δογμάτων ἢ περὶ διατάξεων διαφοράς, καὶ ἀναβρύει μάλιστα ἄλλας αὐξάνουσα καθ᾿ ἑκάστην τὸ σκάνδαλον.
2. Πολλὰ ἐγράφησαν περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης, ἀλλ᾿ ἐγράφησαν ἐμπαθῶς ἢ ἀπὸ κολακείαν ἢ ἀπὸ μῖσος καὶ πάθη, ὁποῦ εὔκολα προστρέχουσιν εἰς τὸ μέσον ὁποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ ἡ μὲν κολακεία τῶν παπολατρῶν ἀνεβίβασε τὸν Πάπαν ἐκεῖ ὁποῦ ἤθελε νὰ ἀνέβῃ ὁ Ἑωσφόρος, ἤγουν ἔβαλε τὸν θρόνον του ἐπάνω τῶν νεφελῶν, καὶ τὸν ἔκαμεν ὅμοιον τῷ Ὑψίστῳ. Τὸ μῖσος πάλιν τῶν Λουθηροκαλβίνων τὸν ἐκατέβασεν ἀληθινὰ ἐκεῖ ὁποῦ ἐκατέβη ὁ Ἑωσφόρος, ἤγουν εἰς τὰ κατώτατα μέρη τῆς γῆς, ἀποδείχνοντές τον αὐτὸν τὸν ὄντως Ἀντίχριστον. Ἐγὼ ἀφήνοντας ἐκεῖνα ὁποῦ λέγουσι περὶ τοῦ Πάπα καὶ κατὰ τοῦ Πάπα, ….. ἐπειδὴ καὶ εἶναι ἔξω τοῦ σκοποῦ μου, προφέρω μόνον ποῖα δοξάζουσι τοῦ Πάπα οἱ προσκυνηταί, τὰ ὁποῖα συναιροῦνται εἰς τρεῖς προτάσεις.
Πρῶτον μὲν αὐτοὶ δοξάζουσι, πὼς ὁ Πάπας εἶναι παντεξούσιος καὶ παντοκράτωρ μονάρχης τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας, ἔχων ἀμέσως ἐκ Θεοῦ τὰς κλεῖς τῆς ἐξουσίας καὶ δυνάμεως, καὶ παρ᾿ αὐτοῦ λαμβάνουσιν τὴν αὐτὴν ἐξουσίαν, καὶ πατριάρχαι καὶ μητροπολῖται, καὶ ἐπίσκοποι εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, οἵτινες ἂν δὲν λάβωσι παρ᾿ αὐτοῦ τὴν στερέωσιν, δὲν εἶναι γνήσιοι ἀρχιερεῖς.
Δεύτερον, πὼς αὐτὸς εἶναι ἄκρος κριτὴς καὶ νομοδότης, καὶ μόνος ἐξηγητὴς τῆς θείας Γραφῆς, κριτὴς ὁποῦ εἶναι ὑπέρτερος τῶν συνόδων, μὰ ἐξηγητὴς καὶ νομοδότης, ὁποῦ ὅταν ὁρίσῃ τι ἐκ καθέδρας (ὡς λέγουσιν) ἔχει τὸ ἀναμάρτητον, ἤγουν δὲν δύναται νὰ σφάλῃ· ὅθεν οἱ ὅροι του εἶναι λόγια τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἤτοι τῆς ἀψευδοῦς ἀληθείας.
Τρίτον, πὼς αὐτὸς εἶναι κύριος καὶ βασιλεὺς παντὸς τοῦ κόσμου, ἤγουν ἔχει τὴν παντοκρατορίαν, ὄχι μόνον εἰς τὰ σωματικά, καὶ διὰ τοῦτο ἔχει ἐκ Θεοῦ τὴν ἐξουσίαν νὰ χειροτονῇ καὶ νὰ καθαίρῃ τοῦ κόσμου τοὺς βασιλεῖς ἀκωλύτως. Ἡμεῖς δὲ οἱ ὀρθόδοξοι τί λέγομεν; Ἡμεῖς κρατοῦμεν μίαν μέσην ὁδὸν ὁποῦ εἶναι ἀσφαλής, ἀπέχοντες ἀπὸ τὰ δύο ἄκρα, ἀπὸ τῶν Λουθηροκαλβίνων δηλαδὴ καὶ Παπολατρῶν· καὶ κατὰ μὲν τῶν πρώτων λέγομεν, πὼς ὁ Πάπας δὲν εἶναι Ἀντίχριστος, ἀλλ᾿ εἶναι γνήσιος διάδοχος τῶν Ἀποστόλων καὶ μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν ἱεραρχίαν τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας πρωτόθρονος, ὡσὰν παρὰ τῶν ἱερῶν συνόδων τετιμημένος· κατὰ δὲ τῶν ἄλλων ὁμολογοῦμεν. Πρῶτον, πὼς ἡ κυβέρνησις τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι μοναρχική, ἄλλα μᾶλλον ἀριστοκρατική, ἤγουν πὼς ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία τῇ ὁδηγίᾳ καὶ ἐπινοίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διέπεται καὶ κυβερνᾶται παρὰ τῶν ἐν αὐτῇ ἀρίστων ἀρχιερέων, ὁμοφωνούντων καὶ συμφωνούντων ἐν ἑνότητι πίστεως, οἵτινες ὅλοι κοινῶς ἔχουσι τὰς κλεῖς, ἤτοι τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν τὴν ἐξουσίαν καὶ δύναμιν, καὶ πὼς ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος εἷς ἐστι τῶν ἀρίστων τῆς ἐκκλησίας, ἐν ᾗ διαφυλάττεται ἡ ἁρμονία καὶ ἡ τάξις, ὁποῦ εἶναι ἀναγκαία εἰς πᾶσαν καλὴν κυβέρνησιν· ἔχει τὰ πρωτεῖα τῆς τιμῆς, καὶ ὄχι τῆς ἐξουσίας· ὥστε ὁποῦ νὰ εἶναι πρῶτος τῶν ἄλλων ἀδελφῶν, καὶ τοῦτο, ὅταν συμφωνῇ τοῖς ἄλλοις ἀδελφοῖς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεως. Δεύτερον, πὼς ὄχι ὁ Πάπας Ρώμης, ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ καθολικὴ ἐκκλησία, γνησίως καὶ κανονικῶς συναχθεῖσα εἰς σύνοδον, ἔχει τὴν ἐξουσίαν νὰ κρίνῃ καὶ νὰ ἀνακρίνῃ πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ὑπόθεσιν, καὶ αὐτὸν τὸν Πάπαν, τοῦ ὁποίου εἶναι ὑπερτέρα, ὡς κεφαλὴ μέλους, νὰ ἐξηγῇ τὰς θείας γραφάς, καὶ νὰ κάμνῃ κανόνας καὶ νόμους, εἰς τοὺς ὁποίους νὰ ἔχῃ χρέος νὰ πείθεται πᾶς χριστιανός, καὶ πὼς ὅλα ταῦτα κάμνει μὲ τὴν ἐπιστασίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τὸ ὁποῖον λαμβάνει τὸ ἀναμάρτητον, καὶ δὲν δύναται νὰ σφάλῃ· ὥστε ὁποῦ ὅ,τι κρίνει, ὅ,τι νομοθετήσῃ, ὅ,τι ἐξηγήσῃ, νὰ εἶναι θεόπνευστον. Τρίτον, ἀρνούμεθα παντάπασιν ὅτι ὁ Πάπας, ὅστις εἶναι ἀρχιερεὺς μόνον καὶ ὄχι βασιλεύς, ἔξω ἀπὸ τὴν πνευματικήν, νὰ ἔχῃ μιᾶς λογῆς ἐξουσίαν κοσμικήν· τὰ ὁποῖα ὅλα φαίνονται ἀπὸ τὴν παλαιὰν ἐκκλησιαστικὴν καὶ ὁμολογίαν καὶ πρᾶξιν, κατὰ τῆς ὁποίας οὐδὲ μίαν ἰσχὺν ἔχουσι τὰ ἐπιχειρήματα τῶν Δυτικῶν, μὲ τὰ ὁποῖα πάσχουσι νὰ θεμελιώσωσι τὴν Παπιστικὴν μοναρχίαν, καὶ ἂς ἰδοῦμεν ποῖα εἶναι.
3. Ἐπάνω εἰς τρία ρητὰ τοῦ Εὐαγγελίου στερεώνουσιν αὐτοὶ τὴν πρώτην πρότασιν, ἤτοι τὴν παντοκρατορικὴν ἐξουσίαν τοῦ Πάπα. Πρῶτον, ὅταν ἤθελεν ἔλθῃ ὁ Χριστὸς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου, ἐκεῖ ἠρώτησε τοὺς μαθητάς του «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; ἀπεκρίθησαν οἱ μαθηταί· ἄλλοι λέγουσι νὰ εἶναι Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι Ἠλίας, ἄλλοι Ἱερεμίας ἢ εἷς τῶν προφητῶν· καὶ πάλιν ὁ Χριστός, ἀλλ᾿ ἐσεῖς τί λέγετε νὰ εἶμαι; καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων Πέτρος εἶπε, σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος· τότε ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωκε ταύτην τὴν ἀπόκρισιν· μακάριος εἶ Σίμων Βὰρ Ἰωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· κἀγώ σοι λέγω, σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν». Δεύτερον, «Καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ ὅσα ἂν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἂν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ». Τρίτον, ἀφοῦ ἀνέστη ὁ Χριστός, τὴν τρίτην φορὰν ὁποῦ ἐφανερώθη εἰς τοὺς μαθητάς του ἐπὶ τῆς θαλάσσης Τιβεριάδος, ἐδῶ εὑρίσκει τὸν Πέτρον καὶ τὸν ἐρωτᾷ τρεῖς φοράς, «Σίμων Βὰρ Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος, Ναὶ Κύριε, σὺ οἶδας, ὅτι φιλῶ σε· τότε ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, βόσκε τὰ ἀρνία μου, ποίμαινε τὰ πρόβατά μου κ.τ.λ.». Ἐδῶθεν συμπεραίνουσιν οἱ Λατῖνοι, πὼς ὁ Πέτρος μόνος νὰ εἶναι ἡ πέτρα καὶ τὸ θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, μόνος νὰ ἔλαβε τὰς κλεῖς, ἤγουν τὴν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν, καὶ μόνος νὰ ἔλαβε τὴν ἐπιτασίαν τοῦ βόσκειν καὶ ποιμαίνειν τὰ λογικὰ πρόβατα, τοὺς πιστούς, τὰ ὁποῖα εἶναι σύμβολα μιᾶς μοναρχικῆς κυβερνήσεως, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸν Χριστόν.
4. Ἀνίσως καὶ ὁ Χριστὸς ἤθελεν εἰπῇ αὐτὰ τὰ λόγια μὲ τὴν ἔννοιαν μὲ τὴν ὁποίαν τὰ λαμβάνουσιν οἱ Λατῖνοι, βέβαια κατὰ τὴν αὐτὴν ἔννοιαν ἤθελον τὰ ἐξηγήσῃ καὶ οἱ ἱεροὶ διδάσκαλοι, ἀλλὰ τῶν διδασκάλων ἡ ἐξήγησις εἶναι πολλὰ διάφορος. Καὶ ὅσον μὲν εἰς τὸ πρῶτον ρητόν, ἤγουν ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν· πέτραν, ἐπάνω τῆς ὁποίας οἰκοδομεῖται καὶ θεμελιοῦται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ μὲν ἐννοοῦσιν αὐτὴν τὴν ὁμολογίαν ὁποῦ ἔκαμεν ὁ Πέτρος, καὶ τὸ λέγει φανερὰ ὁ Χρυσόστομος ἐξηγῶν αὐτὸ τὸ ἴδιον ρητὸν ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ, τουτέστιν ἐπὶ τῇ πίστει τῆς ὁμολογίας· τὸ αὐτὸ ἐννοεῖ Θεοδώρητος καὶ Αὐγουστῖνος, διὰ νὰ ἀφήσω πολλοὺς ἄλλους. Ἄλλοι δὲ πέτραν ἐννοοῦσιν αὐτὸν τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον ὡμολόγησεν ὁ Πέτρος, καὶ εἰς τοῦτο φθάνει ἡ μαρτυρία τοῦ αὐτοῦ Αὐγουστίνου, ὅστις λέγει, λόγῳ οστ´ εἰς τὸ ιδ´ κατὰ Ματθαῖον, καὶ ἀλλαχοῦ· super hanc petram κ.τ.λ. τουτέστιν, «ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ ἣν ὡμολόγησας λέγων, σὺ εἶ ὁ Χριστὸς κ.τ.λ., οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, ἤτοι ἐπ᾿ ἐμοὶ αὐτῷ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπ᾿ ἐμοὶ οἰκοδομήσω σε, οὐχὶ ἐπὶ σοὶ ἐμέ»· τὸ ὁποῖον συμφωνεῖ μὲ τὶς θεῖες γραφές, ἐν αἷς πέτρα, καὶ λίθος, καὶ θεμέλιον κυρίως λέγεται καὶ εἶναι αὐτὸς ὁ Κύριος· Ἡσαΐας κη´, ψαλμὸς ριζ´, Παῦλος Α´ Κορ. γ´ καὶ ι´. Καὶ δὲν ἀρνοῦμαι, πὼς πολλοὶ ἐκ τοῦ ρητοῦ τούτου λαβόντες τὴν ἀφορμήν, πέτραν τῆς πίστεως ὠνόμασαν καὶ αὐτὸν τὸν μακάριον Πέτρον· ὅθεν ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας· «Ἡ πέτρα Χριστὸς τὴν πέτραν τῆς πίστεως, δοξάζει φαιδρῶς τῶν μαθητῶν τὸν πρόκριτον» Ἰανουαρίου ιστ´ καὶ ἀλλαχοῦ. Πλὴν εἰς τοῦτο ἀφήνοντας νὰ εἰπῶ, πὼς τὰ ἐγκώμια δὲν εἶναι δόγματα, δύο τινὰ ἀποκρίνομαι, κατὰ τὴν γνώμην τῶν ἱερῶν διδασκάλων. Πρῶτον, ἀγκαλὰ καὶ ὁ μακάριος Πέτρος λέγεται καὶ παρὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρὰ τῶν Πατέρων κοινῶς πέτρα καὶ θεμέλιον τῆς πίστεως, τοιοῦτος δὲν λέγεται κατὰ τὴν γνώμην τῶν παπιστῶν· καὶ ἂς ἀκούσωσι διὰ ποίαν ἀφορμὴν λέγει ὁ μέγας Βασίλειος εἰς τὸ β´ κεφ. Ἡσαΐου, ὠνομάσθη πέτρα ὁ Πέτρος· διατὶ ὡσὰν πέτρα στερεὰ ἐρριζώθη εἰς τὴν πίστιν, διατὶ ὡσὰν πέτρα ἀσάλευτος ἐστάθη εἰς τοὺς κοσμικοὺς πειρασμούς. «Πέτρα δὲ ὑψηλή, ἡ ψυχὴ τοῦ μακαρίου Πέτρου ὠνομάσθη, διὰ τὸ παγίως ἐνερριζῶσθαι τῇ πίστει, καὶ στερρῶς καὶ ἀνενδότως ἔχειν πρὸς τὰς ἐκ πειρασμῶν ἐπαγομένας πληγάς». Εἰς τὸ ρητὸν τοῦτο «σὺ εἶ Πέτρος», ἂς ἀκούσωσι καὶ τὸν ἄλλον Βασίλειον Σελευκείας, ὅστις λέγει, πέτρα ὠνομάσθη ὁ Πέτρος, διατὶ πρῶτος ὡμολόγησε τὴν ὁμολογίαν ἐκείνην, ὁποῦ εἶναι ἀληθινὴ πέτρα τῆς πίστεως, καὶ ἔλαβε τοῦτο τὸ ὄνομα ὡσὰν σημεῖον τῆς ὁμολογίας. «Ταύτην τὴν ὁμολογίαν πέτραν καλέσας ὁ Κύριος, πέτραν ὀνομάζει τὸν πρώτως ταύτην ὁμολογήσαντα, γνώρισμα τῆς ὁμολογίας τὴν προσηγορίαν δωρούμενος· αὐτὴ γὰρ ἀληθῶς ἐστι τῆς εὐσεβείας ἡ πέτρα». Δεύτερον, ἂν ὁ Πέτρος λέγεται πέτρα τῆς πίστεως, καὶ θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, τάχα λέγεται αὐτὸς μονάχος; τάχα δὲν λέγονται τοιοῦτοι καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι καὶ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ; καὶ τί ἄλλο σημαδεύει τὸ ρητὸν ἐκεῖνο τοῦ Παύλου, «Ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων· ὁ Ἰωάννης κεφ. κα´ εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν, δὲν εἶδε τὴν οὐράνιον Ἱερουσαλὴμ θεμελιωμένην ἐπάνω εἰς δώδεκα θεμέλια, καὶ εἰς αὐτὰ τὰ δώδεκα θεμέλια ὀνόματα τῶν Ἀποστόλων τοῦ ἀρνίου; Ἂς ἴδῃ ὅποιος θέλει τὸν Ὠριγένην, κεφ. α´ Εἰς τὸ ιστ´ τοῦ Ματθαίου, τὸν Κυπριανὸν ἐπιστολὴ κζ´, τὸν Θεοδώρητον, τὸν Ἱερώνυμον, τὸν Αὐγουστῖνον εἰς τὴν ἐξήγησιν τοῦ πστ´ Ψαλμοῦ· «οἱ θεμέλιοι αὐτοῦ ἐν τοῖς ὄρεσι τοῖς ἁγίοις», οἱ ὁποῖοι ὅλοι θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας, λέγουσι, δὲν εἶναι μόνος ὁ Πέτρος, ἀλλὰ πάντες οἱ Ἀπόστολοι κοινῶς· ὥστε ὁποῦ ἀπὸ τὸ πρῶτον τοῦτο ρητόν, οὐδὲν συνάγεται κατὰ τὴν ἔννοιαν, ἀλλὰ κατ᾿ ἄλλον σκοπὸν πολλὰ διαφορετικόν, δηλαδὴ ἢ διατὶ ἐφάνη στερεὸς ὡσὰν πέτρα, καθὼς λέγει ὁ μέγας Βασίλειος ἢ διατὶ πρῶτος ὡμολόγησε ταύτην τὴν πέτραν, καθὼς λέγει ὁ Σελευκείας ἢ διατὶ τοιοῦτος εἶναι κοινῶς μὲ τοὺς λοιποὺς Ἀποστόλους, καθὼς μαρτυροῦσιν οἱ περισσότεροι διδάσκαλοι.
5. Καὶ ἀπὸ τὸ δεύτερον ρητὸν οὐδὲν συνάγουσιν οἱ Λατῖνοι· αἱ κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν εἶναι σύμβολα τῆς ὑπερτάτης ἀξίας τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν, ταύτας ἔταξεν ὁ Χριστὸς νὰ δώσῃ τῷ Πέτρῳ, ἀλλὰ τὰς αὐτὰς ἔταξεν, ὀλίγον ὑστερώτερα μὲ τὰ αὐτὰ λόγια, καὶ τοῖς λοιποῖς μαθηταῖς, «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἂν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὅσα ἂν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται λελυμένα ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Καὶ ταῦτα πρὸ τῆς ἀναστάσεως· μετὰ δὲ τὴν ἀνάστασιν, ἐξίσου εἰς ὅλους ἔδωκεν αὐτὴν τὴν ἰδίαν ἐξουσίαν, ὅταν ἐνεφύσησε καὶ εἶπεν αὐτοῖς· «Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ δὲν χρειάζονται ἀπὸ ἄλλην ἐξήγησιν, οὔτε ἀπὸ ἀλλωνῶν μαρτύρων. Τίς τῶν ἁγίων Πατέρων εἶπε τότε, πὼς ὁ Πέτρος μόνος ἔλαβε τὰς κλεῖς; ἢ μᾶλλον, τίς δὲν εἶπε πὼς ὅλοι κοινῶς οἱ Ἀπόστολοι τὰς ἔλαβον;
6. Καὶ πάλιν ἀπὸ τὸ τρίτον ρητόν, τί συμπεραίνεται; Μὲ τὰ λόγια ἐκεῖνα, ὁποῦ εἶπεν ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν Πέτρον· «βόσκε τὰ ἀρνία μου, ποίμαινε τὰ πρόβατά μου», ἰάτρευσε τὴν μεγάλην πληγὴν τῆς παρὰ τοῦ Πέτρου γενομένης ἀρνήσεως, διορθώνοντας μὲ τὸ τρίτον τῆς ἐρωτήσεως, τὸ τριττὸν τῆς ἀρνήσεως ταύτης, διὰ νὰ μᾶς φανερώσῃ πόσην δύναμιν ἔχει ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία ἀνεκάλεσε τὸν Πέτρον εἰς τὴν προτέραν του τιμήν, καὶ ποιμαντικὴν ἐξουσίαν, ἔτσι λέγει ὁ θεολόγος Γρηγόριος ὁμιλῶν κατὰ Ναβάτου, ὅστις ἀρνεῖτο τῆς μετανοίας τὴν ὠφέλειαν καὶ δύναμιν εἰς τοὺς ἀρνητάς. «Πέτρον τὸν μέγαν, παθόντα τι ἀνθρώπινον περὶ τὸ σωτήριον πάθος, ὁ Ἰησοῦς ἐδέξατο, καὶ τῷ τρισσῷ τῆς ἐρωτήσεως καὶ τῆς ὁμολογίας τὸ τρισσὸν τῆς ἀρνήσεως ἐθεράπευσε». Καὶ ὁ Χρυσόστομος· «Ἅμα δὲ καὶ δεικνὺς αὐτῷ ὅτι χρὴ θαρρεῖν λοιπόν, ὡς τῆς ἀρνήσεως ἐξεληλαμένης, ἐγχειρίζεται τὴν προστασίαν τῶν ἀδελφῶν», πὼς σημειώνει δηλαδὴ πρωτεῖον τάξεως καὶ τιμῆς, οἷόν ἐστιν ἀναμέσον ἀδελφῶν, ὄχι πρωτεῖον ἐξουσίας καὶ αὐθεντίας, οἷόν ἐστιν ἀναμέσον κυρίου καὶ δούλων. Καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς διδάσκαλος· «μὲ τὸ χαλεπὸν ἐκεῖνο πτῶμα (οὐδὲν γὰρ κακὸν ἀρνήσεως ἴσον) πρὸς τὴν προτέραν ἐπανήγαγε τιμήν, καὶ τὴν ἐπιστασίαν τῆς οἰκουμενικῆς ἐκκλησίας ἐνεχείρισε». Λοιπὸν τὸ βόσκειν καὶ ποιμαίνειν τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, δηλοῖ τὴν ἐπιστασίαν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας· ἀλλὰ τάχα τὴν ἐπιστασίαν ταύτην ὁ Χριστὸς δὲν ἐνεχείρισε κοινῶς εἰς ὅλους τοὺς Ἀποστόλους του; Ὁ ἄνωθεν Χρυσόστομος· «ἐπειδὴ ἔμελλον (ἤτοι οἱ Ἀπόστολοι) τὴν τῆς οἰκουμένης ἐπισκοπὴν ἀναδέξασθαι, τὰ πρόβατα αὐτοῦ τοῖς ἀξίοις Ἀποστόλοις ἐνεχείρισεν ὁ Χριστός». Καὶ πάλιν περὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μαρτυρεῖ, ὅτι τὴν τῆς Οἰκουμένης προστασίαν ἐδέξατο. Καὶ ἀληθινὰ αὐτὴ ἡ ἐπιστασία τῆς οἰκουμένης, τί ἄλλο ἦτον, παρὰ νὰ κηρύξωσιν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην τὸ Εὐαγγέλιον, νὰ μαθητεύσωσιν εἰς ὅλους τὴν πίστιν, καὶ νὰ τοὺς βαπτίσωσιν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; καὶ μίαν ὁμοίως ἐπιστασίαν ἔδωκε κοινῶς εἰς ὅλους ὅταν εἶπε· «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», ὥστε ὁποῦ ἡ εἰς πάντα τὸν κόσμον ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἦτον ὡς μία κοινὴ ποίμνη, τῆς ὁποίας τὴν κυβέρνησιν ἔλαβον κοινῶς οἱ Ἀπόστολοι καὶ διὰ τοῦτο πανταχοῦ ἐχειροτονοῦσαν ἐπισκόπους κατὰ πόλιν καὶ χώραν. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ ἀναμέσον τῶν Ἀποστόλων, καὶ τῶν μετ᾿ αὐτοὺς ἐπισκόπων· ὅτι οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἀρχιερεῖς, ἦτον καὶ εἶναι ἑνὸς μέρους τῆς οἰκουμένης ἐπίσκοποι, οἱ δὲ Ἀπόστολοι τῆς οἰκουμένης ἁπάσης, εἰς τρόπον ὅτι, καὶ Πέτρος, καὶ Παῦλος, καὶ Ἰωάννης, ἵνα κατ᾿ ἀκρίβειαν εἴπω, ἦτον ἐπίσκοποι τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας, ἀλλ᾿ οὔτε Πέτρος, οὔτε Ἰωάννης, οὔτε ἄλλος τις μόνος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος. Ὁποῦ θέλει νὰ εἴπῃ, τὸ νὰ εἰπῶμεν πὼς ὁ Πέτρος λόγου χάριν ἦτον ἐπίσκοπος τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας, εἶναι ἀληθινόν· διατὶ μὲ τοῦτο δὲν ἐξαιροῦνται καὶ οἱ λοιποὶ τῆς αὐτῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας συνεπίσκοποι, τῆς αὐτῆς ποίμνης συμποίμενες, τοῦ αὐτοῦ οἴκου συνοικονόμοι· μὰ νὰ εἰποῦμεν πὼς ὁ Πέτρος ἦτον καθολικὸς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο δὲν εἶναι ἀληθινόν, διατὶ μὲ τοῦτο κάμνομεν μόνον τὸν Πέτρον ὡσὰν ποιμενάρχην, καὶ ἐξαιροῦμεν τοὺς λοιπούς, τοὺς ὁποίους ἀποδείχνομεν κατωτέρους· ὄχι· ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν μὲ τὸν θεῖον Χρυσόστομον εἰς τὸ ρητὸν τίς ποιμαίνει ποίμνην κ.τ.λ. «ὅτι οἱ Ἀπόστολοι, καὶ γεωργοὶ καὶ στρατιῶται, καὶ ποιμένες ἦσαν, οὐ γῆς, οὐ πολέμων αἰσθητῶν, οὐκ ἀλόγων, ἀλλὰ ψυχῶν λογικῶν, καὶ τῆς πρὸς τοὺς δαίμονας παρατάξεως». Συμπεραίνομεν λοιπὸν μὲ τὸ πολυθρύλητον ἐκεῖνο ρητὸν τοῦ Αὐγουστίνου, ὅτι καὶ τὰς κλεῖς, καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ποιμαίνειν ἔδωκεν ὁ Χριστὸς ὄχι τῷ ἑνί, ἀλλὰ τῇ ἑνότητι, ὄχι δηλαδὴ μόνῳ τῷ Πέτρῳ, ἀλλὰ καὶ τοῖς λοιποῖς Ἀποστόλοις κοινῶς.
7. Πλὴν τοῦτο εἶναι ἄξιον στοχασμοῦ, πῶς δηλαδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἠθέλησε νὰ προτιμήσῃ ἕνα μόνον Ἀπόστολον, ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἄλλους· διατί πρὸς ἕνα μόνον εἶπε τὰ ἄνωθεν λόγια, τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι σημεῖα μιᾶς ἐξαιρέτου τιμῆς· καὶ αὐτὸς ὁ Ἀπόστολος εἶναι ὁ παρὰ τοῦ Κυρίου ἐξαιρέτως τιμηθείς, ὡς στοχάζεται ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἐκεῖ ὁποῦ ἐξηγεῖ τὸ ιζ´ κεφ. τοῦ Ματθαίου, διὰ τὴν ὑπόθεσιν τῶν διδράχμων εἰς Καπερναούμ. Εἰς τοῦτο βέβαια ἡ σεσαρκωμένη σοφία τοῦ Θεοῦ, ὁποῦ κανένα πρᾶγμα δὲν ἔκαμεν εἰκῇ καὶ μάτην, εἶχε κανένα σκοπὸν καὶ τέλος ἀπόκρυφον, καὶ ἂς τὸ ἐρευνήσωμεν.
8. Ἀνάμεσα εἰς τ᾿ ἄλλα χαρακτηριστικά, ὅθεν γνωρίζεται ἡ ἀληθινὴ ἐκκλησία, τοῦτο εἶναι τὸ πρῶτον, τοῦτο τὸ κύριον καὶ ἐξαίρετον, νὰ εἶναι μία, ἤγουν ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ συμφωνοῦσιν εἰς μίαν ἑνότητα πίστεως, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος· εἷς κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· ὥστε ὁποῦ ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία εἶναι ὡσὰν ἐκ πολλῶν ὑλικῶν συναρμολογουμένη, μία οἰκοδομή, εἷς ναὸς ἅγιος, ἐν κυρίῳ τεθεμελιωμένος, ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· εἶναι ὡσὰν ἐκ πολλῶν μελῶν ἓν σῶμα, ὑποκάτω εἰς μίαν κεφαλήν, αὐτὸν δηλαδὴ τὸν Χριστόν· μάλιστα εἶναι σῶμα τοῦ Χριστοῦ τέλειον, ὁλόκληρον, τοῦ ὁποίου τὰ μέλη εἶναι εἰς ἓν βαπτισμένα· ὅποιος εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τοῦτο τὸ σῶμα, ὡσαύτως σχισματικὸς καὶ αἱρετικός, εἶναι ὡσὰν μέλος ἢ σεσηπωμένον ἢ νεκρόν· τόσον εἶναι ἀναγκαία εἰς σύστασιν τῆς ἐκκλησίας ἡ ἕνωσις τῆς πίστεως. Τώρα εἰς τὸν χορὸν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων του, ὁποῦ ἦτον ὡσὰν ἀρτίτοκος ἡ ἐκκλησία αὐτοῦ, ἕνα μόνον προτιμᾷ τῶν λοιπῶν, ἕνα προβάλλει πέτραν θεμελιώδη, ἕνα κλειδοῦχον, ἕνα ποιμένα, διὰ νὰ μᾶς παραστήσῃ τὴν ἄκραν ἑνότητα, ὁποῦ θέλει νὰ φυλάττεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν του, ὁποῦ εἶναι τὸ μυστικὸν αὐτοῦ σῶμα, ἤγουν θέλει, ὅτι ὅλοι οἱ μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι, εἰς τὸ νὰ θεμελιώσωσιν, εἰς τὸ νὰ κυβερνήσωσι τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τέτοιας λογῆς νὰ εἶναι σύμφωνοι καὶ ὁμογνώμονες, ὡσὰν νὰ ἦτον οἱ πολλοὶ ἐκεῖνοι εἷς μόνος, ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα, κατὰ τὸν Παῦλον. Καὶ πάλιν ἐπειδὴ καὶ εἰς κάθε λογῆς ἑταιρίαν καὶ συντροφίαν ἀναγκαίως πρέπει νὰ εἶναι μία τάξις, καὶ νὰ εὑρίσκεται ἕνας πρῶτος τῶν πολλῶν, δύναται τινὰς νὰ ἀρνηθῇ, πὼς ὁ Χριστὸς νὰ ἠθέλησε νὰ φυλαχθῇ μία τοιαύτη τάξις, εἰς τρόπον ὁποῦ νὰ εἶναι ἕνας πρῶτος τῶν πολλῶν ἢ τοῦ χοροῦ τῶν Ἀποστόλων καὶ μαθητῶν; Οὕτως ἐστάθη ὁ μακάριος Πέτρος ἢ διατὶ ἦτον ἀπὸ ὅλους γεροντότερος ἢ διατὶ ἐστάθη πρωτόκλητος τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, ἐπειδὴ καὶ ἀγκαλὰ καὶ ὁ Ἀνδρέας πρῶτος ἠκολούθησε τὸν Χριστόν, πλὴν εἰς τὴν ἀποστολὴν πρῶτος ἐκλήθη ὁ Πέτρος, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Λουκᾶ· «μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν» ἢ διατὶ θερμότερος τῶν ἄλλων ἦτον εἰς τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Χριστόν, ὅθεν προθυμότερος εἰς τὰς πράξεις, καὶ ἑτοιμότερος εἰς τὰς ἀποκρίσεις ἐφαίνετο, καὶ διὰ τοῦτο ὁ μακάριος (λέγει εἰς πολλοὺς τόπους ὁ Αὐγουστῖνος) ἦν ἐπιφέρων πρόσωπον ὅλου τοῦ χοροῦ τῶν μαθητῶν καὶ ὅλης τῆς ἐκκλησίας· καὶ ὡς πρόσωπον ὅλου τοῦ χοροῦ τῶν μαθητῶν καὶ τῆς ἐκκλησίας ἐλάμβανε τὰς ἀποκρίσεις ἀπὸ τὸν Χριστόν. Ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ, ὅταν ἔλεγεν ὁ Χριστός, «δώσω σοι τὰς κλεῖς, ποίμαινε, βόσκε τὰ ἀρνία μου, τὰ πρόβατά μου» ὁμιλῶν πρὸς τὸν Πέτρον, ἀπέτεινε τὴν ὁμιλίαν πρὸς ὅλους τοὺς μαθητάς· ὡμίλει μὲ ἕνα, ὁποῦ ἐπαρρησίαζεν ὅλην τὴν ἑνότητα. Αὐτὴ εἶναι ἡ γνώμη ἑνὸς σοφωτάτου καὶ ἁγιωτάτου διδασκάλου καὶ μάρτυρος τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας, λέγω τοῦ Κυπριανοῦ, ὅστις ἔζη εἰς τοὺς σξ´ ἀπὸ Χριστοῦ, ἤτοι πρὸ τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου, καὶ εἰς τὸ βιβλίον ὁποῦ ἐσύνθεσε περὶ ἑνότητος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, λέγει οὕτω: super illum unum κ.τ.λ. «Ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ· ἐπάνω εἰς ἐκεῖνον, ἤτοι τὸν Πέτρον οἰκοδομεῖ τὴν ἐκκλησίαν του, καὶ εἰς ἐκεῖνον παραδίδει τὰ πρόβατά του νὰ τὰ βόσκῃ, καὶ ἀγκαλὰ μετὰ τὴν ἀνάστασίν του τὴν αὐτὴν ἐξουσίαν ἔδωκε πᾶσι τοῖς Ἀποστόλοις, ὅμως διὰ νὰ φανερώσῃ τὴν ἑνότητα, μίαν καθέδραν ἐδιώρισε, καὶ διέταξε μίαν ἀρχὴν ἑνότητος ὁποῦ ἀρχίζει παρ᾿ ἑνός. Ὅ,τι ἦτον ὁ Πέτρος, τὸ αὐτὸ ἦτον καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, συμμέτοχοι τῆς αὐτῆς τιμῆς καὶ ἐξουσίας· ἀλλὰ τὸ προοίμιον προέρχεται παρὰ τῆς ἑνότητος· τῷ Πέτρῳ δίδεται τὸ πρωτεῖον, ἵνα φανερωθῇ μία ἐκκλησία, καὶ μία καθέδρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ποιμένες εἰσὶ πάντες, ἀλλὰ μία ποίμνη ἀναδείχνεται, ὁποῦ νὰ ποιμαίνεται ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους μὲ ὁμόψυχον συμφωνίαν», ὥστε ὁποῦ διὰ νὰ εἴπωμεν καὶ κατὰ τὴν γνώμην τῶν Λατίνων, ὁ Χριστὸς διὰ τοῦτο (ὡς λέγει Κυπριανός) ἐπροτίμησε τὸν Πέτρον, ἤγουν ἕνα ἀνάμεσα εἰς πολλούς, ὄχι δι᾿ ἄλλο παρὰ διὰ νὰ ἀποδείξῃ τὴν ἄκραν ἑνότητα, ὁποῦ θέλει ὁ Χριστὸς νὰ εὑρίσκεται εἰς τὴν ἁγίαν του ἐκκλησίαν· ὁ μακάριος ἐπαρρησίαζεν ὅλην τὴν ἑνότητα, ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ, ὅ,τι ἔλαβεν ὁ εἷς, ἔλαβε καὶ ἡ ἑνότης ὅλη, τὸ ὁποῖον δὲν φέρει εἰς τὸν ἅγιον τοῦτον Ἀπόστολον ἄλλο, παρὰ μόνον πρωτεῖον τιμῆς. Τώρα ὅσα εὕρωμεν ρητὰ τῶν ἁγίων Πατέρων, ὁποῦ μεγαλύνουσι τὸν μακάρι
ον Πέτρον (καὶ εὑρίσκομεν ἀληθινὰ πολλὰ ἐξαίρετα) ὅλα ἐννοοῦνται μὲ τὴν ἔννοιαν ταύτην, τουτέστι πὼς ὅλα παρασταίνουσι τὸν Πέτρον, ὡς ἐπιφέροντα πρόσωπον ὅλων τῶν λοιπῶν, τὸ ὁποῖον πολλαχοῦ μαρτυρεῖ ὁ Αὐγουστῖνος, ὡς πρῶτον ἀδελφὸν παρρησιάζοντα ὅλην τὴν ἀδελφότητα, ὡς ἕνα τύπον ἐκείνης τῆς τελειοτάτης ἑνώσεως· ὁποῦ συμβιβάζει καὶ συναρμολογεῖ εἰς ἓν τὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός. Ἡμεῖς δὲν ἀφαιροῦμεν τοῦ μακαριωτάτου κοφυφαίου τῶν Ἀποστόλων τὴν τιμήν, ὁποῦ τοῦ ἔδωκεν ὁ Χριστός, διατὶ δὲν εἴμεθα Πετρομάχοι· ἀλλὰ πάλιν δὲν δίδομεν αὐτῷ μόνῳ, ἐκεῖνο ὁποῦ εἶχον ὅλοι κοινῶς, δηλαδὴ τὴν ἐπιστασίαν καὶ κυβέρνησιν τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας. Ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ εἰς ὀλίγα λόγια, καθὼς τοῦ δίδομεν τὸ πρωτεῖον τῆς τιμῆς, ἔτσι ἀρνούμεθα τὸ πρωτεῖον τῆς ἐξουσίας. Πρῶτος εἰς τὴν ἐξουσίαν εἶναι ἢ ὡς πατὴρ ἀναμέσον τῶν υἱῶν του ἢ ὡς διδάσκαλος ἀναμέσον τῶν μαθητῶν του ἢ ὡς αὐθέντης ἀναμέσον τῶν ὑπηκόων του· ἀλλὰ τέτοιας λογῆς πρωτεῖα ἐσήκωσεν ὁλότελα ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν χορὸν τῶν Ἀποστόλων καὶ μαθητῶν του· «ὑμεῖς μὴ κληθῆτε Ραββί, εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητὴς ὑμῶν, ὁ Χριστός, πάντες ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε· καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ἐπὶ τῆς γῆς, εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατὴρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν, οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἂν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔστω ὑμῶν διάκονος, κ.τ.λ.». Ταῦτα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἀναιροῦσι βέβαια πᾶσαν μοναρχικὴν ἐξουσίαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν του, εἰς τὴν ὁποίαν θέλει νὰ φυλάττεται ἡ ἰσότης, καὶ διὰ τοῦτο ἐξίσου τοῖς πᾶσιν ἔδωκε τὴν κυβέρνησιν· καὶ συμφώνως μὲ τὸν σκοπὸν τοῦ Χριστοῦ οἱ ἅγιοι πατέρες ὀνομάζουσιν ἐξίσου ὅλους τοὺς Ἀποστόλους ποιμένας, ἐπισκόπους οἰκουμενικοὺς ἐπιτρόπους τοῦ Χριστοῦ, καὶ θεμέλια τῆς πίστεως. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ Ἀπόστολοι τοῦτο ἔδειξαν ἐμπράκτως· πρῶτον μὲν αὐτὸς ὁ ἴδιος Πέτρος εἰς τὴν καθολικήν του πρώτην ἐπιστολήν, παρακαλῶν τοὺς πρεσβυτέρους, ὀνομάζει τὸν ἑαυτόν του συμπρεσβύτερον, ὄχι ἀρχιπρεσβύτερον, καὶ τοὺς παρακαλεῖ νὰ ποιμαίνωσι τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, (τὸν ὁποῖον μόνον καλεῖ ἀρχιποίμενα) μὲ ἐπιείκειαν, μὴ ὡς κατακυριεύοντες, λέγει, τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γενόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος κοιμιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον κ.τ.λ. Δεύτερον, ἀφ᾿ οὗ ἀνελήφθη ὁ Χριστὸς καὶ ἔμειναν μόνοι οἱ Ἀπόστολοι, θέλοντες νὰ ἐκλέξωσι τινὰ εἰς τὸν τόπον τοῦ προδότου Ἰούδα, ὅλοι κοινῶς ἔβαλον κλήρους, καὶ ἔστησαν δύο, Ἰωσὴφ τὸν καλούμενον Βαρσαβᾶν, καὶ Ματθίαν, ἐπάνω εἰς τὸν ὁποῖον ὁ κλῆρος ἔπεσε. Τρίτον, τὴν ἐκλογὴν καὶ χειροτονίαν τῶν ἑπτὰ διακόνων ἔκαμαν ὅλοι κοινῶς. Τέταρτον, ὅταν ὁ Βαρνάβας ἐπορεύθη εἰς Ἀντιόχειαν, ἐπέμφθη κοινῶς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ ὅλην τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ἱερουσαλήμ. Πέμπτον, τὸ ζήτημα ἐκεῖνο ὁποῦ εἶχον οἱ Ἀντιοχεῖς περὶ τῆς περιτομῆς τῶν ἐθνικῶν ὁποῦ ἐβαπτίζοντο, ἐλύθη κοινῶς ἐπὶ συνόδου, παρόντων πάντων τῶν Ἀποστόλων, ἔδοξε (ἔτσι ἔγραφον πρὸς ἐκείνους) τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καὶ ἡμῖν. Καὶ πῶς ἔκαμναν ταῦτα πάντα κοινῶς, ἂν ὁ Πέτρος μόνος εἶχε τὴν ἐπιστασίαν τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας; Ναί, τὴν ἐπιστασίαν τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας εἶχον ὅλοι κοινῶς, ὅθεν κατὰ τόπους καὶ χώρας ἐχειροτονοῦσαν ἐπισκόπους, τῶν ὁποίων ἕκαστος ἐκυβέρνα τὴν παροικίαν του, καὶ ἐγνώριζε διὰ κεφαλὴν τὸν πρῶτον τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης, ὄχι τὸν Ρώμης ἐπίσκοπον. Ἰδοὺ ὁ λγ´ κανὼν τῶν αὐτῶν Ἀποστόλων. «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης· ἐκεῖνα δὲ μόνον πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾿ αὐτὴν χώραις, ἀλλὰ μηδ᾿ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς κοινῆς γνώμης ποιείτω τι, οὕτω γὰρ ἡ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός, διὰ Κυρίου ἐν ἁγίῳ Πνεύματι». Ὥστε ὁποῦ εἰς τὸν καιρὸν τῶν Ἀποστόλων καὶ μετὰ τοὺς Ἀποστόλους, τοιαύτη ἦτον ἡ ἀρχαία τῆς Ἐκκλησίας κυβέρνησις· οἱ ἐπίσκοποι πάσης ἐπαρχίας ἐγνώριζαν κεφαλὴν τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης τὸν πρῶτον ἐπίσκοπον· μήτε ἐκεῖνοι οἱ πολλοὶ ἔκαμνάν τι χωρὶς τῆς ἐκείνου γνώμης, μήτε οὗτος ὁ ἕνας χωρὶς τὴν γνώμην ἐκείνων τῶν πολλῶν· καὶ αὐτὴ εἶναι κυβέρνησις ὄχι μοναρχική, ἀλλ᾿ ἀριστοκρατορικὴ τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας· καὶ τέτοιας λογῆς ἐφυλάττετο εἰς τὴν ἐκκλ
ησίαν ἐκείνη ἡ ὁμόνοια, περὶ τῆς ὁποίας λέγει ὁ κανών. Ἀλλ᾿ ἐξ ἐναντίας πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ φυλάττεται καμμία ὁμόνοια, ἄν τινας ἐπίσκοπος ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν κανόνων, καὶ τῆς ἀρχαίας ἐκκλησιαστικῆς πράξεως θελήσῃ νὰ σηκώσῃ τὴν κεφαλὴν ὑπεράνω πάντων, καὶ νὰ γένῃ πάντων ὑπέρτατος αὐθέντης καὶ κύριος; Τοιοῦτος θέλει νὰ εἶναι ὁ Πάπας Ρώμης, καὶ διὰ τοῦτο καθὼς ἐσημείωσα παραπάνω, εἶναι τόσον τῆς Ἐκκλησίας τὸ σκάνδαλον. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ὁποῦ θέλει ὁ Πάπας ἤδη τὸ κατώρθωσεν εἰς πολὺ μέρος τῆς οἰκουμένης· καὶ ἡμεῖς εἰς τὸ παρόν, εἰς τὴν κατάστασιν ὁποῦ εὑρισκόμεθα, δὲν ἠμποροῦμεν νὰ τοῦ εἴπωμεν ἄλλο, παρὰ ἐκεῖνο ὁποῦ ἔγραφε πρὸς ἕνα Πάπαν Εὐγένιον ὁ ζηλωτὴς μοναχὸς Βερνάρδος, Λατῖνος διδάσκαλος καὶ ἄκρος θεολόγος εἰς τὴν Δυτικὴν ἐκκλησίαν, ὅστις ἔζη θρυλούμενος ἐν σοφίᾳ καὶ ἁγιότητι κατὰ τὸ ͵αριδ´ ἔτος «esto ut haec tibi κ.τ.λ.». Ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ· «Ἔστω νὰ ἔχῃς ταῦτα διὰ κάθε ἄλλον λογαριασμὸν καὶ ὄχι κατὰ τὸ Ἀποστολικὸν ἔθος, μήτε ὁ Πέτρος ἐδύνετο νὰ σοῦ δώσῃ ἐκεῖνο, ὁποῦ δὲν εἶχε, σοῦ ἔδωκεν ἐκεῖνο ὁποῦ εἶχε, τὴν μέριμναν τῶν Ἐκκλησιῶν· τάχα τὴν κυριότητα; ἄκουε αὐτοῦ· οὐ κατακυριεύοντες (λέγει) τῶν κλήρων κ.τ.λ. καὶ διὰ νὰ μὴν λογιάσῃς, πὼς τοῦ τὸ λέγει διὰ ταπεινοφροσύνην, ὄχι κατὰ ἀλήθειαν, φωνὴ κυρίου ἐστίν· οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν, οὐχ οὕτω δὲ ὑμεῖς· φανερὸν εἶναι, ἡ κυριότης ἀπαγορεύεται τοῖς Ἀποστόλοις· ὕπαγε τώρα ἐσύ, καὶ τόλμησον νὰ πάρῃς ἢ τὸ ἀποστολικὸν ἀξίωμα ἢ τὴν κυριότητα, βέβαια, καὶ ἀπὸ τὸ ἕνα καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ἐμποδίζεσαι· ἂν θέλῃς νὰ ἔχῃς καὶ τὰ δύο, θέλεις τὰ χάσῃς». Πλὴν ὁ Πάπας ἀνέβη πολλὰ ὑψηλά, καὶ οὔτε τότε ἤκουε τοῦ μοναχοῦ τούτου τοὺς ἐλέγχους, οὔτε τώρα, μάλιστα ὁποῦ κάθεται εἰς ὑψηλοτάτην περιωπήν, δὲν ἀκούει ἄλλους παρὰ ἐκείνους, ὁποῦ τὸν βαστοῦσι ἐπάνω εἰς τὰς κεφαλάς των, καὶ ὡς ἐπίγειον Θεὸν τὸν λατρεύουσιν.
9. Ἀλλ᾿ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸ προκείμενον· δὲν εἶναι χρεία νὰ ἐξετάσωμεν ἡμεῖς, τί λογῆς νὰ ἦτον ἀνάμεσα τῶν ἄλλων Ἀποστόλων ὁ Πέτρος· ἂς ἦτον, καθὼς θέλουσιν οἱ Λατῖνοι, καὶ ἀκόμη περισσότερον, τί πρὸς τοῦτο; τί ὠφέλειαν ἔχει ἐκ τούτου ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος; Ὁ Πέτρος μόνον ἦτον ἐπίτροπος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅσην ἐξουσίαν εἶχεν ὁ Χριστὸς συναναστρεφόμενος ἀναμέσον τῶν Ἀποστόλων του, μετὰ τὴν ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ, τὴν αὐτὴν ἐξουσίαν εἶχεν ὁ Πέτρος. Ἀπὸ τοῦτο τί ἕπεται; πὼς δηλαδὴ ὁ Πάπας, ὁποῦ εἶναι τοῦ Πέτρου διάδοχος, ἔχει τὴν αὐτὴν ὁμοίως ἐξουσίαν ἀναμέσον τῶν ἄλλων ἀρχιερέων; Δὲν εἶναι ὁμοίως ἔτσι διατὶ κάθε Ἀπόστολος, τῇ δυνάμει τοῦ ἀποστολικοῦ ἐπαγγέλματος ἦτον ἐπίσκοπος ὡς παράνω ἐσημειώσαμεν, τῆς ἐκκλησίας ἀορίστως ὄχι ὁριστῶς, δηλαδὴ εἰς μίαν πόλιν καὶ χώραν· ἐπειδὴ καὶ εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα ἀορίστως τοὺς ἀπέστειλεν ὁ Χριστός· ὥστε ὁποῦ ὁ Πέτρος λόγου χάριν δὲν ἦτον ὁριστῶς καὶ ἰδίως τῆς Ρώμης ἐπίσκοπος· ἐπίσκοπος Ρώμης δύναται νὰ ὀνομασθῇ κατὰ πλατύτερον καὶ καθολικώτερον τρόπον, ὡσὰν δηλαδὴ ὁποῦ ἐθεμελίωσεν ἐκείνην τὴν ἐκκλησίαν, καὶ ἐκεῖ ἐμαρτύρησεν· ὁ διάδοχος ἑκάστου τῶν Ἀποστόλων, ἐπίσκοπος εἶναι ἀληθινὰ ὁριστῶς καὶ ἰδίως ἐπίσκοπος τῆς ἐκκλησίας ἐκείνης, τὴν ὁποίαν ἔλαβε νὰ κυβερνᾷ· καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ διαφορὰ Ἀποστόλου καὶ ἐπισκόπου, ὅτι ὁ Ἀπόστολος εἶναι τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας ἐπίσκοπος, ὁ δὲ ἐπίσκοπος μιᾶς μερικῆς· ἐκεῖνος ὅλης τῆς οἰκουμένης, οὗτος ἑνὸς μέρους, ὀλιγώτερον ἢ περισσότερον, τῆς οἰκουμένης· καὶ ἕκαστος μὲν ἐπίσκοπος εἶναι διάδοχος τῶν Ἀποστόλων κατὰ τοῦτον τὸν λόγον, πὼς δηλαδὴ ἔλαβεν ἕνα μέρος ἐκείνης τῆς Καθολικῆς καὶ οἰκουμενικῆς ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἐκυβέρνων καὶ ἐπιστάτευον κοινῶς ἀορίστως οἱ Ἀπόστολοι· ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐπίσκοπος εἶναι διάδοχος ἑνὸς μόνου Ἀποστόλου, διατὶ καὶ οὐδεὶς Ἀπόστολος ἦτον μιᾶς μόνης ἐκκλησίας ἢ ἑνὸς μέρους τῆς οἰκουμένης ἐπίσκοπος. Τώρα κατὰ τίνα λόγον θέλει ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος νὰ εἶναι ἰδίως διάδοχος τοῦ μακαρίου Πέτρου; καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ τῆς διαδοχῆς νὰ εἶναι τοιοῦτος ἀναμέσον τῶν ἄλλων ἀρχιερέων, οἷος ἦτον ἀναμέσον τῶν Ἀποστόλων ὁ Πέτρος, ὅστις ἰδίως καὶ ὁριστῶς δὲν ἦτον τῆς Ρώμης ἐπίσκοπος; Διατὶ τάχα ἐθεμελίωσε τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης; Ἀλλὰ πρῶτον μὲν αὐτοὶ ὁμολογοῦσι, πὼς ὁ ἴδιος Πέτρος ἐθεμελίωσε τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας· καὶ λοιπὸν διατί ὁ Μᾶρκος καὶ Εὐόδιος, ὡς διάδοχοι τοῦ Πέτρου νὰ μὴν ἔχωσι τὰ ἴδια πρεσβεῖα ὁποῦ θρυλεῖ διὰ λόγου του μόνον ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος; Δεύτερον δέ, κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Εἰρηναίου, τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης λέγεται νὰ ἐθεμελίωσαν Πέτρος καὶ Παῦλος ὁμοῦ· «θεμελιώσαντες οὖν καὶ οἰκοδομήσαντες οἱ μακάριοι ἀπόστολοι τὴν ἐκκλησίαν, Λίνῳ τὴν τῆς ἐπισκοπῆς λειτουργίαν ἐνεχείρισαν»· ὥστε ὁποῦ συμπεραίνεται, πὼς ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος εἶναι ἰδίως διάδοχος τοῦ Λίνου, ὅστις ἦτον τῆς Ρώμης ἰδίως ἐπίσκοπος, καὶ μάλιστα παρὰ τοῦ Εὐσεβίου πρῶτος τίθεται εἰς τὴν τάξιν τῶν ἐν Ρώμῃ ἐπισκόπων· μετὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Πέτρου καὶ Παύλου, πρῶτος τῆς Ρωμαίων ἐκκλησίας κληροῦται τὴν ἐπισκοπὴν Λίνος. Ἠμπορεῖ νὰ ὀνομασθῇ καὶ διάδοχος τοῦ Πέτρου, ἀλλὰ κατὰ πλατύτερον λόγον καὶ ὄχι ἰδίως ὀνομάζεται Ρώμης ἐπίσκοπος. Καὶ ἀληθινὰ Ρώμης ἐπίσκοπον ὀνομάζει τὸν Πέτρον ὁ Ἐπιφάνιος, ἀλλ᾿ ὁμοῦ καὶ τὸν Παῦλον. «Ἐν Ρώμῃ πρῶτοι γεγόνασι Πέτρος καὶ Παῦλος οἱ Ἀπόστολοι, αὐτοὶ καὶ ἐπίσκοποι, εἶτα Λίνος. Ἀλλὰ κατὰ πλατύτερον τοῦτον λόγον, ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος δὲν ἠμπορεῖ εὐλόγως νὰ ζητῇ τὰ πρεσβεῖα, ὁποῦ θέλουσιν οἱ Δυτικοὶ νὰ εἶχεν οὗτος ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων· διατὶ μὲ τὸν αὐτὸν λόγον ἠμποροῦσι νὰ ζητοῦσι καὶ οἱ τῆς Ἀντιοχείας ἐπίσκοποι. Καὶ λοιπὸν ἢ καθὼς ἐφανερώσαμεν παραπάνω, ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ἐξίσου εἶχον τὴν αὐτὴν ἐξουσίαν, καὶ λέγονται ἐπίτροποι τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ρητῶς τοὺς ὀνομάζει ὁ Ἱλάριος καὶ Χρυσόστομος, ἐξηγῶν τὸ ρητὸν ἐκεῖνο, ὑπὲρ Χριστοῦ πρεσβεύομεν· καὶ τέτοιας λογῆς οὐδὲν ἔχει ὑπεράνω τῶν ἄλλων ἐπισκόπων ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος· ἢ καὶ ἂν ὁ Πέτρος εἶχεν ὅλα τὰ πρεσβεῖα καὶ τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἐξουσίας, ὁποῦ θρυλοῦσιν οἱ Δυτικοί, οὐδὲν ἐκ τούτων ὠφελεῖται ὁ Πάπας.
10. Πλὴν τοῦτο εἶναι ἀληθινὸν καὶ ἀναντίρρητον, πὼς ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ ὁ ταύτης ἐπίσκοπος νὰ ἐστάθη πάντοτε καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς εἰς μίαν ἐξαίρετον τιμήν. Τοῦτο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ ρητὰ τῶν ἁγίων πατέρων, καὶ ἀπὸ τὴν παλαιὰν πρᾶξιν τὴν ἐκκλησιαστικήν, διατὶ καὶ βασιλεῖς καὶ σύνοδοι ἐξαιτέρως μεγαλύνουσι τὸν θρόνον τῆς Ρώμης. Τοῦτο τάχα ὅθεν προήρχετο, ἂς τὸ ἰδοῦμεν.
11. Οὔτε ὁ Χριστὸς διώρισέ τινα τῶν Ἀποστόλων ἢ ἀρχιεπίσκοπον ἢ μητροπολίτην ἢ πατριάρχην, οὔτε τις Ἀπόστολος διώρισεν ὅμοιόν τι εἰς καμμίαν πόλιν τοῦ κόσμου· αὐτὰ τὰ ὀνόματα μετὰ καιρὸν ὕστερον ἠκούσθησαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ μὲν κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὅλους τοὺς Ἀποστόλους κοινῶς ἐχειροτόνησεν ἐπισκόπους οἰκουμενικούς, διατὶ ὅλους ἀδιαφόρως ἔπεμψεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον· οἱ δὲ Ἀπόστολοι κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ πέμψαντος αὐτοὺς θείου διδασκάλου, διεσπάρησαν εἰς ὅλην τὴν γῆν, ἐπῆραν συντρόφους εἰς τὸ ἔργον, οἷοι ἐστάθησαν Παῦλος, Βαρνάβας, Κρήσκης καὶ Τιμόθεος· καὶ ἐκεῖνοι, καὶ ἐτοῦτοι ἐχειροτόνησαν ἀναριθμήτους ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους κατὰ πόλεις καὶ χώρας. Καὶ ἀγκαλὰ καὶ ἠργοπόρησαν οἱ μὲν εἰς ἕναν τόπον, διατὶ ἔτσι ἐπεζήτει ἡ χρεία τοῦ τόπου ἐκείνου, ἡ διατὶ ἦτον ὑπέργηροι, καθὼς ὁ Ἰωάννης ἕως ἐσχάτου γήρατος, ἐκάθισεν εἰ τὴν Ἔφεσον κυβερνῶντας τὰς ἐν Ἀσίᾳ ἐκκλησίας· οἱ δὲ ἐδιάλεξαν ἕνα τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἠθέλησαν νὰ ἀποθάνωσι μαρτυρήσαντες διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ὁ Πέτρος καὶ Παῦλος τὴν Ρώμην· ἀλλὰ δὲν φαίνεται οὔτε εἰς τὴν θείαν Γραφήν, οὔτε εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν, πώς τις τῶν Ἀποστόλων ἤ τις τῶν συντρόφων αὐτῶν νὰ ἐχάρισαν καμμίας ἐκκλησίας ἀπ᾿ ἐκείνας ὁποῦ ἐθεμελίωσαν, κανένα προνόμιον ἐξαίρετον τιμῆς ἢ ἐξουσίας ἀρχιεπισκοπικοῦ ἢ μητροπολιτικοῦ ἢ παριαρχικοῦ ἀξιώματος. Τὰ προνόμια καὶ ἀξιώματα ταῦτα ἄρχισαν μετέπειτα εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ δι᾿ εὔλογον ἀφορμήν, ἥτις ἐστὶ τοιαύτη. Καθ᾿ ἕνας ἠξεύρει πὼς ἡ βασιλεία τῶν Ρωμαίων ἦτον διῃρημένη εἰς χώρας καὶ ἐπαρχίας, καὶ τῶν ἐπαρχιῶν τούτων ἦσαν πόλεις τινὲς ἐπίσημοι, πρὸς τὰς ὁποίας πολλοὶ τῶν κατωτέρων πόλεων ἐσύντρεχον δι᾿ ὅλας τὰς πολιτικὰς ὑποθέσεις. Ὅθεν μέλλοντες ἢ νὰ χειροτονήσουν τινὰ ἐπίσκοπον ἢ νὰ ἐξετάσωσι καὶ νὰ διορίσωσιν ἄλλο τι ἐκκλησιαστικόν, ἐπειδὴ καὶ νὰ ἠκολούθησαν τοῦ καιροῦ ἐκείνου οἱ χριστιανοὶ ταύτην τὴν συνήθειαν καὶ εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς ὑποθέσεις, ἐπειδὴ δὲν ἐζοῦσαν οἱ Ἀπόστολοι, οἵτινες ἐκυβερνοῦσαν τὰ τοιαῦτα ἀποστολικῇ ἐξουσίᾳ χρώμενοι, ἐσύντρεχον πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς ἐπισήμου πόλεως, ὅστις μὲ τὴν βουλὴν πάλιν τῶν ἐπισκόπων τῆς ἐγγὺς ἐπαρχίας ἔκαμνε τὴν πρέπουσαν κυβέρνησιν, καὶ καθὼς ἡ πόλις ἐκείνη εἰς τὰ πολιτικὰ ἦτον ὡσὰν μήτηρ τῶν ὑπ᾿ αὐτὴν πόλεων, καὶ ὁ ταύτης ἐπίσκοπος ἦτον μητροπολίτης ἢ ἀρχιεπίσκοπος ἢ ἔξαρχος καὶ ὕστερον πατριάρχης. Κατὰ τὸ μέτρον ὁποῦ ηὔξανεν ἡ τιμὴ τῆς μητροπόλεως ἐκείνης ἢ διὰ βασιλικοῦ θεσπίσματος ἢ διὰ συνοδικῆς διαταγῆς, ἔτσι ηὔξανε καὶ ἡ τιμὴ τοῦ μητροπολίτου, εἰς τρόπον, ὅτι τὸ ἀξίωμα τοῦ μητροπολίτου καὶ τὸ προνόμιον ηὔξανε κατὰ τὸ προνόμιον τῆς πόλεως, ὁποῦ εἶχε τὸν θρόνον. Ἄπειρα εἶναι τὰ παραδείγματα εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι χρεία νὰ φέρωμεν κατὰ τὸ παρόν· οἴδασιν οἱ ἔμπειροι. Καὶ τέτοιας λογῆς, καθὼς λέγω, ἡ συνήθεια ἐπεκράτησε, καὶ μὲ συνοδικοὺς κανόνας ἐστερεώθη.
12. Τρεῖς ἦτον αἱ πλέον ἐπίσημοι πόλεις τῆς Ρωμαϊκῆς Βασιλείας· ἡ Ρώμη εἰς τὴν Δύσιν, θρόνος βασιλικός· ἡ Ἀντιόχεια εἰς τὴν Ἀνατολήν, καὶ ἡ Ἀλεξάνδρεια εἰς τὴν Μεσημβρίαν· ὅθεν καὶ αἱ ἐν αὐταῖς ἐκκλησίαι εἶχον ἀνάμεσα εἰς τὰς ἄλλας πόλεις τὴν ἐξαίτερον τιμήν. Μετέπειτα ἐτιμήθη ἡ Κωνσταντινούπολις ἀφ᾿ οὗ μετετέθησαν τὰ βασίλεια· δηλαδὴ γενομένη νέα Ρώμη καὶ θρόνος βασιλικός. Ἐτιμήθη καὶ ἡ Ἱερουσαλήμ, ὄχι διὰ τὸ μεγαλεῖον καὶ ἐπίσημον, ἀλλὰ διὰ τὸ σεβάσμιον τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ἀπέθανε καὶ ἐτάφη ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, καὶ ἐθεμελιώθη τὸ πρῶτον ἡ ἐκκλησία τῶν πιστῶν, καὶ ἄρχισε νὰ κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον. Ταῦτα πάντα εἶναι πρόδηλα ἐκ τῆς παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως καὶ ἐκ τῶν ἀποστολικῶν κανόνων· καὶ πρῶτον ὁ κανὼν τῶν ἱερῶν ἀποστόλων, τὸν ὁποῖον ἐφέραμεν παραπάνω, λέγει οὕτω. «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλὴν κ.τ.λ.». Ὅθεν συνάγομεν ἐκεῖνο, ὁποῦ παραπάνω ἐσημειώσαμεν, ὅτι οἱ ἀπόστολοι δὲν ἐχειροτόνησάν τινα πρῶτον μητροπολίτην ἢ πατριάρχην τῶν λοιπῶν· διατὶ ἂν ἤθελον δώσῃ τοιοῦτο προνόμιον καμμίας πόλεως μόνης ἢ τῆς Ρώμης ἢ τῆς Ἀντιοχείας ἢ τῆς Ἀλεξανδρείας, ἤθελον τὸ φανερώσῃ εἰς τοῦτον τὸν κανόνα, καὶ ἤθελον εἰπῇ. «Τοὺς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρὴ τὸν Ρώμης, τὸν Ἀντιοχείας ἢ τὸν Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι ὡς κεφαλὴν κ.τ.λ.», ἀλλ᾿ εἶπον ἀδιορίστως τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον· ἀλλὰ τοῦτος ὁ ἐν αὐτοῖς πρῶτος ἐνομίζετο ἐκεῖνος, ὁποῦ ἦτον ἐπίσκοπος εἴς τινα πόλιν πρώτην τῆς ἐπαρχίας, ἤτοι Μητρόπολιν, καὶ τοιοῦτον ἐνομοθέτησαν οἱ ἀπόστολοι, ὅτι οἱ λοιποὶ τῆς ἐπαρχίας ἐπίσκοποι νὰ γνωρίζωσιν ὡς κεφαλήν. Ἀλλὰ φανερώτερα ὁ κανὼν τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ συνόδου· «τὰ ἀρχαῖα ἔθη κρατείσθω τὰ ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Λιβύῃ καὶ Πενταπόλει, ὥστε τὸν Ἀλεξανδρείας ἐπίσκοπον, πάντων τούτων ἔχει τὴν ἐξουσίαν, ἐπεὶ καὶ τῷ ἐν τῇ Ρώμῃ ἐπισκόπῳ τοῦτο σύνηθές ἐστι· ὁμοίως δὲ καὶ κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπαρχίαις, τὰ πρεσβεῖα σώζεσθαι ταῖς ἐκκλησίαις». Ἰδοὺ πῶς ἡ σύνοδος ἐστερέωσε τὴν ἐξουσίαν ὁποῦ εἶχον αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας· τὴν δὲ ἐξουσίαν ταύτην πόθεν τὴν ἔλαβον αἱ ἐκκλησίαι ἐκεῖναι; ἀπὸ τὴν ἀρχαίαν συνήθειαν, ἤγουν ἐσυνειθίσθη ἐξ ἀρχῆς, διατὶ ἦτον ἐπίσημοι πόλεις, καὶ λοιπὸν ὥρισεν ἡ σύνοδος νὰ φυλάττεται αὐτὴ ἡ παλαιὰ συνήθεια εἰς τὰς ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας, καθὼς φυλάττεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης, ἥτις ἦτον ὡς κεφαλὴ τῶν ὑπ᾿ αὐτὴν ἐκκλησιῶν διὰ τὸ μεγαλεῖον τῆς βασιλευούσης ἐκείνης πόλεως· ἡ αὐτὴ σύνοδος ἐτίμησε τὸν Αἰλίας· ἡ δὲ τετάρτη ἐν Χαλκηδόνι σιμὰ εἰς τὴν τιμὴν τοῦ ἔδωκε καὶ τὴν ἐξουσίαν καὶ συνηριθμήθη πέμπτος πρὸς τοῖς ἄλλοις τέταρσι. Πάλιν ἡ δευτέρα οἰκουμενικὴ σύνοδος τὸν Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον διώρισεν ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν Ρώμης ἐπίσκοπον διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ρώμην· ὁ κανὼν τῆς συνόδου ταύτης ἐβεβαιώθη ἀπὸ τὴν τετάρτην οἰκουμενικὴν σύνοδον τέτοιας λογῆς. «Πανταχοῦ τοῖς τῶν ἁγίων ὅροις ἑπόμενοι καὶ τὸν ἀρτίως ἀναγνωσθέντα κανόνα τῶν ρν´ θεοφιλεστάτων ἐπισκόπων γνωρίζοντες καὶ ἡμεῖς, ὁρίζομέν τε καὶ ψηφιζόμεθα περὶ τῶν πρεσβείων τῆς ἁγιωτάτης ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης· καὶ γὰρ τῷ θρόνῳ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης διὰ τὸ βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην, οἱ πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα, καὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ρν´ θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι τὰ ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν τῷ τῆς νέας Ρώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίνοντες τὴν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ τιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ βασιλίδι Ρώμῃ, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνη μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ᾿ ἐκείνην ὑπάρχουσαν». Βλέπετε σαφέστατα ἀπὸ τοῦτον τὸν κανόνα ποῖος ἐτίμησε τὴν παλαιὰν Ρώμην; οἱ πατέρες δηλαδή. Βλέπετε τὴν αἰτίαν δι᾿ ἣν τὴν ἐτίμησαν; διατί, λέγει, ἦτον βασιλεύουσα πόλις· οἱ αὐτοὶ πατέρες ἀναλόγως ἐτίμησαν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὡς τιμηθεῖσαν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ· καὶ ὡσὰν ὁποῦ ἔγινε θρόνος πατριαρχικός, δεύτερος μετὰ τὸν Ρώμης, καὶ πρῶτος ἐπάνω τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων· καθὼς ὑστερώτερα ὥρισεν ἡ ἐν Τρούλλῳ σύνοδος. Σημειώσατε καὶ τὴν Νεαρὰν τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ, ὁποῦ λέγει. «Θεσπίζομεν κατὰ τοὺς τῶν ἁγίων συνόδων ὅρους τὸν ἁγιώτατον τῆς πρεσβυ
τέρας Ρώμης Πάπαν πρῶτον εἶναι πάντων τῶν ἱερέων, τὸν δὲ μακαριώτατον ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης, δευτέραν τάξιν ἐπέχειν μετὰ τὸν θρόνον τῆς πρεσβυτέρας, τῶν δ᾿ ἄλλων προτιμᾶσθαι». Ὥστε ὁποῦ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα ἀνάμεσα εἰς τοὺς ἄλλους ἐπισκόπους, ὁποῦ εἶναι πρωτεῖον τιμῆς, δέδοται παρὰ τῶν πατέρων διὰ τὸ πρωτεῖον τῆς βασιλευούσης πόλεως Ρώμης· καὶ παρὰ τῶν αὐτῶν πατέρων διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν οἱ Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας ἐπίσκοποι ἐτιμήθησαν, ἔπειτα ὁ Ἱεροσολύμων, καὶ ὑστερώτερα ὁ Κωνσταντινουπόλεως· ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ ἐτιμήθη ὁ Ἀχριδῶν· καὶ μὲ τὸ αὐτὸ παράδειγμα οἱ κραταιότατοι βασιλεῖς Μοσκοβίας ἐτίμησαν τὸν πρόεδρον τῆς βασιλευούσης ἐκείνης πόλεως μὲ ἐπίσημα πατριάρχου, συνευδοκοῦντος τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
13. Ἂς ἔλθωμεν τώρα εἰς τὴν δευτέραν πρότασιν τῶν παπιστῶν. Αὐτοὶ λέγουσι, πὼς ὁ Πάπας εἶναι ὑπέρτιμος τῶν συνόδων καὶ τῶν κανόνων, ἄκρος κριτὴς πασῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων ἀλάνθαστος, ὁποῦ δηλαδὴ εἰς τὰ τῆς πίστεως δὲν ἠμπορεῖ νὰ σφάλλῃ. Αὐτὴ ἡ πρότασις κρέμαται ἀπὸ τὴν πρώτην, διατὶ ἂν ὁ Πάπας εἶναι μονάρχης καὶ αὐτοκράτωρ τῆς ἐκκλησίας, μόνος λαβὼν παρὰ Χριστοῦ ὅλην τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν ὡς τοῦ Χριστοῦ ἐπίτροπος, παρ᾿ αὐτοῦ δὲ τὴν λαμβάνουσιν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, ἀκολουθεῖ νὰ εἶναι ὑπέρτερος τῶν συνόδων, ὁποῦ ἐξουσιάζουσι τὴν Καθολικὴν ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας ὁ Πάπας εἶναι ἡ βασιλεύουσα κεφαλή, καὶ διὰ τοῦτο νὰ εἶναι ἀλάνθαστος· διατὶ ἂν εἶναι ὁ ἄκρος διδάσκαλος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον μυσταγωγεῖται ἡ ἐκκλησία τὰ τῆς πίστεως δόγματα, καὶ ὡς ἂν τῆς ἀληθείας ὁ κανών, πρέπει ἀναγκαίως νὰ ἔχῃ αὐτὸ τὸ ὑψηλὸν καὶ ἐξαίρετον προνόμιον τῆς ἀναμαρτησίας, νὰ μὴν ἠμπορῇ νὰ σφάλλῃ· διατὶ ἂν ὁ διδάσκαλος καὶ κανὼν τῆς ἐκκλησίας ἠμπορῇ νὰ σφάλλῃ, πόθεν δύναται ἡ καθολικὴ ἐκκλησία νὰ ἔχῃ τῆς ἀληθοῦς καὶ ἀσφαλοῦς ἀληθείας τὰ δόγματα; Ἀλλ᾿ ἡμεῖς εἴδομεν παράνω, πὼς ὁ Χριστὸς πρωτεῖον ἐξουσίας δὲν ἠθέλησε παντελῶς εἰς τὸν χορὸν τῶν ἀποστόλων του· πὼς ἡ κυβέρνησις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι μοναρχική, ἀλλ᾿ ἀριστοκρατική· πὼς ἡ ἄκρα ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν, καὶ τοῦ ποιμαίνειν ἡ καθολικὴ ἐπιστασία εἰς τὸ πρόσωπον πάντων τῶν ἀποστόλων κοινῶς ἐδόθη τῇ καθολικῇ ἐκκλησία· ποῦ μένει πλέον ἡ τυραννικὴ ἐκείνη ἐξουσία ἢ μοναρχία, ὁποῦ ζητεῖ ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος; «Ὄχι τῷ ἑνί, ἀλλὰ τῇ ἑνότητι δέδωκεν ὁ Χριστὸς τὴν ἐξουσίαν ταύτην». Ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία συμφωνοῦσα εἰς μίαν ἑνότητα πίστεως εἶναι τὸ ἄμεσον ὑποκείμενον ὅλης τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας, τῆς ὁποίας τὴν μὲν ρίζαν καὶ δύναμιν ἔχει αὐτή, τὴν δὲ χρείαν οἱ παρ᾿ αὐτῆς καὶ ἐν αὐτῇ χειροτονούμενοι ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι μέλη τοῦ μυστικοῦ τούτου σώματος. Καὶ τούτων τῶν μελῶν τὰ μέν εἰσι κατώτερα, τὰ δέ εἰσιν ἀνώτερα, ἀνάμεσα εἰς τὰ ὁποῖα εἶναι ἕνας καὶ ὁ Πάπας, ὅταν εὐχαριστῆται νὰ μείνῃ εἰς τὸν βαθμὸν ὁποῦ τὸν ἔβαλαν οἱ ἅγιοι πατέρες, ὄχι νὰ ἐκβαίνῃ ἔξω τῶν ὁρίων του διὰ πλεονεξίαν, θέλοντας νὰ εἶναι ὁ κύριος τῶν δούλων, ὄχι ὁ πρῶτος τῶν ἀδελφῶν.
14. Λέγομεν λοιπόν, πὼς καθὼς ὅλον τὸ σῶμα τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας ζωογονούμενον καὶ κυβερνώμενον ἀπὸ τὴν κεφαλήν του, δηλαδὴ τὸν Χριστόν, ἔχει ὅλην τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν, τῆς δὲ Καθολικῆς ἐκκλησίας πρόσωπον ἐπιφέρει ἡ γνησίως καὶ κανονικῶς συγκροτουμένη οἰκουμενικὴ σύνοδος, ἡ σύνοδος εἶναι ὑπερτέρα πάντων, καὶ αὐτοῦ τοῦ Πάπα· ὥστε ὁποῦ οἱ πάντες καὶ μετὰ πάντων ὁ Πάπας, χρέος ἀπαραίτητον ἔχουσι νὰ ὑπακούωσι τῇ συνόδῳ, καὶ νὰ φυλάττωσι τοὺς κανόνας αὐτῆς. Ἐδῶθεν ἀκολουθεῖ πὼς ἡ σύνοδος μόνη, πρῶτον μὲν ἔχει τὴν ἐξουσίαν, ἀναφυείσης τινὸς αἱρέσεως, νὰ ἀναθεματίζῃ καὶ νὰ ἀφορίζῃ τοὺς αἱρετικούς. Δεύτερον δὲ ὅταν ὁρίζῃ τι περὶ πίστεως, ἔχουσα τὴν ἄνωθεν ἐπιστασίαν τῆς κεφαλῆς, δηλαδὴ τὸν Χριστόν, δὲν δύναται νὰ σφάλλῃ. Καὶ τὰ δύο ταῦτα συνάγομεν ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὅστις λέγει ὁμιλῶν πρὸς τοὺς μαθητάς του «Ἐὰν ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε, ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ ἐκείνου μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου, ἐὰν δὲ μή σου ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα· ἐὰν δὲ παρακούσῃ εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ, ἤγουν τοῖς πολλοῖς, τῇ συνόδῳ, οὐχὶ τῷ ἑνὶ ἀλλὰ τῇ ἑνότητι· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης, ἤτοι ἀφωρισμένος, ὡς τῆς ἐκκλησίας παρήκοος. Καὶ προσθέτει εὐθύς, ὅσα ἂν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ· καὶ ὅσα ἂν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ· καὶ ἐν τῷ ἅμα ἀκολουθεῖ λέγων· ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς, περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα συνηγμένοι, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». Ἰδοὺ ὁποῦ ὑπόσχεται ὁ ἀψευδὴς λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι παρὼν ἐκεῖ, ὅπου συναχθῶσι δύο ἢ τρεῖς εἰς τὸ ὄνομά του, ἤγουν εἰς τὴν σύνοδον. Τὰ λόγια λοιπὸν τῆς συνόδου εἶναι λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθείας· ὅθεν εἶναι λόγια ἀψευδῆ καὶ ἀσφαλῆ, εἰς τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ὑπακούωσι καὶ νὰ πείθωνται πάντες, καὶ μετὰ πάντων ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος, ἂν θέλῃ νὰ εἶναι ἡνωμένος μὲ τὸ λοιπὸν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὄχι κεχωρισμένος ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης.
15. Ὅτι δὲ ἡ ἐκκλησία καὶ ὄχι ἕνας μόνος ἔλαβε καὶ ἔχει τὸ προνόμιον τοῦτο, τὸ ἀποδείχνει καὶ ὁ λογαριασμός. Διατὶ ἂν ὁ Πέτρος μόνος εἰδικῶς εἶχε τὸ λάβῃ, ἠκολούθει πρῶτον τοῦτο τὸ ἄτοπον, πὼς δὲν τὸ ἔλαβον οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι, διατὶ ἐκεῖνο ὁποῦ λαμβάνει ἕνας δὲν τὸ ἔχουσιν οἱ πολλοί· καὶ δεύτερον ἄλλο ἀτοπώτερον, πὼς ὡσὰν ἀπέθανεν ὁ Πέτρος, τοῦτο τὸ προνόμιον ὁποῦ ἦτον δεδομένον εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Πέτρου δὲν ἔμεινεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Λοιπὸν τὸ ἔλαβον ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, καὶ αὐτοὶ πάλιν δὲν τὸ ἔλαβον εἰδικῶς καὶ προσωπικῶς, ἤγουν εἰς τὰ πρόσωπα αὐτῶν, καὶ ὡς αὐτοί· διατὶ ἠκολούθει ὁμοίως, πὼς μετὰ τὸν θάνατον αὐτῶν πλέον δὲν ἔμεινε. Καὶ δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἰπῇ τινάς, πὼς αὐτοὶ ἀποθνήσκοντες τὸ ἄφησαν εἰς ἄλλους, ἤτοι εἰς τοὺς διαδόχους αὐτῶν· διατὶ ἐπίσκοπος ἀποθνήσκων δὲν κάμνει τὸν διάδοχον αὐτοῦ ἐπίσκοπον, ἀλλὰ τὸν κάμνει ἡ ἐκκλησία· οὔτε ὁ Πάπας ἀποθνήσκων κάμνει τὸν διάδοχον αὐτοῦ Πάπαν, ἀλλ᾿ ἀφ᾿ οὗ ἀποθάνῃ διάδοχον κάμνει ἡ τῶν Καρδιναλέων σύναξις, ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ ἡ ἐκκλήσια. Κατὰ τίνα τρόπον λοιπὸν ἔλαβον οἱ ἀπόστολοι τὸ προνόμιον τοῦτο; ὄχι ὡς πρόσωπα διωρισμένα, ἤγουν ὡς Πέτρος, ὡς Ἀνδρέας, ὡς Φίλιππος, ἀλλὰ ὅλοι κοινῶς ὡσὰν λειτουργοὶ καὶ ὑπηρέται τῆς ἐκκλησίας, ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ εἰς τὰ πρόσωπα αὐτῶν τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἔλαβεν ἡ ἐκκλησία, ἡ τότε, ἡ νῦν, καὶ ἡ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Καὶ διατὶ ἡ τοιαύτη ἐκκλησία δὲν ἀποθνήσκει ποτέ, ὁμοίως καὶ ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν δὲν λείπει· ἀποθνήσκει ἕνας μερικὸς ἐπίσκοπος; μένει ἡ ἐπισκοπικὴ ἐξουσία, τὴν ὁποίαν ἡ ἐκκλησία ὁποῦ τὴν ἔχει ἀδιαλείπτως τὴν μεταδίδει εἰς τὸν διάδοχον διὰ χειρὸς ἄλλων ψηφιζόντων καὶ χειροτονούντων ἀρχιερέων, ὥστε ὁποῦ τὸ ἄμεσον καὶ μόνον ὑποκείμενον ὁποῦ βαστᾷ ὅλη τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν εἶναι ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία καὶ οὐδεὶς μερικὸς ἐπίσκοπος, καὶ ἀκολούθως ὁ Πάπας. Ἔτσι δοξάζουσιν οἱ πλέον ἔμπειροι τῶν σχολαστικῶν παρὰ Λατίνοις.
16. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὰ δύο ταῦτα προνόμια, τὰς κλεῖς ὅλης τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας, καὶ τὸ ἀψευδὲς καὶ ἀναμάρτητον, αὐτὴ ἐστάθη ἄνωθεν καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς τὸ μέγα κριτήριον εἰς ὅλας τὰς ἐκκλησιαστικὰς ὑποθέσεις. Ἂν ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος ἦτον παράνω τῶν συνόδων, κριτὴς ἄκρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων, καὶ κριτὴς ἀλάνθαστος, ὅσας φορὰς ἐφάνησαν αἱρέσεις ὁποῦ τόσον ἐτάραξαν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τί χρεία ἦτον νὰ γίνωσι σύνοδοι; νὰ κραχθῶσι τόσοι ἀρχιερεῖς καὶ σοφοὶ ἄνδρες ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης μὲ τόσους κόπους καὶ ὁδοιπορίας, μὲ τόσους κινδύνους, μὲ τόσα ἔξοδα καὶ τόσας λογομαχίας; ἔφθανε μόνον νὰ ἐρωτηθῇ ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος, ὡσὰν τρίποδος ἐκ χρυσηλάτου, τοῦτο νὰ κρατῶσι καὶ νὰ πιστεύωσιν ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς βλέπομεν, πὼς διὰ κάθε μεγάλην ἐκκλησιαστικὴν ὑπόθεσιν, μάλιστα ὅταν ἔμελλε νὰ ἐξεταχθῇ ἕνα δόγμα πίστεως, ἔγιναν σύνοδοι καὶ τοπικαὶ καὶ οἰκουμενικαὶ ὁποῦ ἔδωκαν θεοπνεύστως τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν· καὶ τὸ περισσότερον, ἔγιναν σύνοδοι οἰκουμενικαί, εἰς τὰς ὁποίας ὁ Πάπας δὲν εὑρέθη παρών, οὔτε ἐμπροσώπως, οὔτε διὰ τοποτηρητῶν, καθὼς ἐσυνέβη εἰς τὴν δευτέραν καὶ πέμπτην οἰκουμενικὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει. Σημεῖον φανερόν, πὼς ἡ σύνοδος καὶ χωρὶς τοῦ Πάπα, ὡσὰν ὁποῦ παρρησιάζει ὅλην τὴν Καθολικὴν ἐκκλησίαν, ἔχει τὴν ἐξουσίαν ταύτην τοῦ κρίνειν καὶ ἀνακρίνειν πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ὑπόθεσιν, καὶ τοῦτο τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ παναγίου Πνεύματος, ἤγουν ἀψευδῶς καὶ ἀσφαλῶς· καὶ διὰ τοῦτο ὅποιος δὲν ὑποτάσσεται εἰς τοὺς κανόνας, ἀντιλέγει τῷ ἁγίῳ Πνεύματι. Ἔτσι παλαιόθεν οἱ θεοφόροι πατέρες ἔχοντες συμβοηθοὺς τοὺς ὀρθοδόξους βασιλεῖς, μὲ τῶν ὁποίων τὴν προσταγὴν συνεκροτεῖτο ἡ σύνοδος, ἐκυβέρνησαν τὴν ἐκκλησίαν εἰς τὸν καιρὸν τῶν κατὰ τῆς ἐκκλησίας μαινομένων αἱρετικῶν, ἀκολουθοῦντες τὸ παράδειγμα τῶν ἱερῶν ἀποστόλων, ὁποῦ καθὼς φαίνεται εἰς τὰς πράξεις αὐτῶν, ὅλα συνοδικῶς ἐδιώρισαν «ἔδοξε (λέγοντες) τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν».
17. Ἐδῶ δὲν εἶναι χρεία ἐπιχειρημάτων καὶ λογαριασμῶν· φθάνει νὰ ἀναγνώσῃ τινὰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, ὁποῦ θέλει εὕρῃ ἄπειρα παραδείγματα τῶν Ρώμης ἀρχιερέων, ὁποῦ ἔπεσαν εἰς μύρια σφάλματα καὶ ἐκρίθησαν ὑπὸ τῶν συνόδων. Αὐτὸς ὁ μακάριος Πέτρος ἐλέγχθη παρὰ τοῦ ἁγίου Παύλου, (λέγει κατεγνωσμένος ἦν) ὡσὰν ὁποῦ συνήσθιεν μετὰ τῶν ἐθνῶν· ὅταν δὲ ἤρχοντο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ Ἰουδαῖοι ὑπέστειλε καὶ ἀφώριζεν ἑαυτὸν φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς. Καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τοῦτο τοῦ Πέτρου πολλοὶ ἔπιπτον εἰς τὴν αὐτὴν ὑπόκρισιν μὴ ὀρθοποδοῦντες εἰς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου. Σφάλμα μεγάλο, διατὶ μὲ τοῦτο ἐλάμβανον ἀφορμὴν καὶ Ἰουδαῖοι καὶ ἐθνικοὶ νεόφυτοι νὰ πιστεύωσι πὼς ἀκόμη χρέος εἶχον νὰ φυλάττωσι τὸν νόμον τὸν Μωσαϊκόν. Λιβέριος ὁ Πάπας ὑπέγραψε κατὰ Ἀθανασίου, συνευδοκῶν τοῖς Ἀρειανοῖς· Βιγίλιος ἐκρίθη καὶ ἐξωρίσθη ἀπὸ τὴν πέμπτην σύνοδον. Ὀνώριος ἀνεθεματίσθη ὡς μονοθελήτης ἀπὸ τὴν ἕκτην, καὶ ἄλλα πολλὰ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι χρεία νὰ ἐπαριθμήσωμεν ὅλα ἐδῶ, διατὶ περὶ τούτου ἡμεῖς δὲν κάμνομεν μίαν μερικὴν πραγματείαν· ἀρκετῶς ἔγραψαν περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης διδάσκαλοι Λατῖνοι, καὶ μάλιστα εἰς τοὺς καιρούς μας ὁ πατὴρ Μαϊμβούργ, Ἰησουίτης, ὅστις ἐσύνθεσεν ἕνα βιβλιάριον, οὗ ἡ ἐπιγραφὴ Γαλλιστί. «Traité historique de l’établissement et des prérogatives de l’église de Rome et de ses évesques· ἤγουν πραγματεία ἱστορικὴ τῆς στερεώσεως καὶ προνομίων τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ τῶν ἐπισκόπων αὐτῆς» καὶ Ludovicus Ellies Du pin, sacrae facultatis Parisiensis Theologiae Doctor, ὅστις ἐσύνθεσεν ὁμοίως βιβλίον ἐπιγραφόμενον de antiqua κ.τ.λ., ἤγουν περὶ τῆς ἀρχαίας ἐκκλησιαστικῆς πράξεως διαλέξεις ἱστορικάς, ὁποῦ ἀποδείχνουσιν ἐκ γεγονότων ἀναντιρρήτων, πὼς ὁ Πάπας εἶναι ὑποκείμενος ταῖς συνόδοις, καὶ πὼς δύναται νὰ σφάλλῃ καὶ νὰ πέσῃ εἰς αἵρεσιν, καὶ ἔτσι δογματίζει φανερὰ ἡ ἐκκλησία καὶ ἀκαδημία τῆς Φραγκίας. Εἰς τοὺς παλαιοὺς καιροὺς δὲν ἦτον καμμία ἀμφιβολία εἰς αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν· οἱ ἁγιώτεροι καὶ σοφώτεροι τῆς Ρώμης ἐπίσκοποι, θερμότατοι ὑπερασπισταὶ τῶν προνομίων τῆς ἐκκλησίας των, ὁμολογοῦσιν εἰλικρινῶς τὸ σέβας ὁποῦ πρέπει νὰ ἔχῃ κάθε ἀρχιερεὺς εἰς τοὺς κανόνας τῶν ἁγίων συνόδων, διατὶ οἱ τοιοῦτοι κανόνες εἶναι διαταγαὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὁποῦ ὁμιλεῖ ἐν ταῖς συνόδοις· «ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν». Ὅθεν λέγει εἰς μίαν του ἐπιστολὴν πρὸς Ἀναστάσιον Θεσσαλονίκης, Λέων ὁ μέγας Πάπας Ρώμης, sanctorum patrum κ.τ.λ., ἤτοι τῶν ἁγίων πατέρων τοὺς κανόνας ἔκαμε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ ἱεροπρεπῶς σέβεται ὁ κόσμος ὅλος. Καὶ ὁμοίως Γρηγόριος Πάπας Ρώμης, καὶ αὐτὸς εἰς μίαν του ἐπιστολὴν πρὸς Ἰωάννην τὸν νηστευτήν, πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, λέγει οὕτως· Dum concilia κ.τ.λ., ἤγουν ἐπειδὴ αἱ σύνοδοι ἔγιναν μὲ τὴν κοινὴν συμφωνίαν πάντων, ἑαυτὸν καὶ ὄχι ἐκείνας ἀνατρέπει, ὅστις λογιάζει ἢ νὰ λύσῃ ἐκείνους ὁποῦ δένουσιν ἢ νὰ δέσῃ ἐκείνους ὁποῦ λύνουσιν. Ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ πρῶτον οἱ συνοδικοὶ κανόνες εἶναι διαταγαὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ καθὼς τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ὑποκείμενοι ἦσαν ὁ Πέτρος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος καὶ οἱ λοιποί, ὁμοίως πρέπει νὰ ὑπόκεινται καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, διάδοχοι τῶν ἀποστόλων· δεύτερον πὼς οἱ κανόνες τῶν συνόδων εἶναι ὅρος τοῦ Χριστοῦ· ὅθεν τὸ μέρος, μία μερικὴ πόλις, μία μερικὴ ἐκκλησία, πρέπει ἀναγκαίως νὰ ὑποτάσσηται· τοῦτο θέλει νὰ σημειώσῃ ὁ Αὐγουστῖνος ὅταν λέγῃ· «Universum κ.τ.λ.», ἤγουν τὸ ὅλον εὐλόγως προτιμᾶται τῶν μερῶν· καὶ ὁ Ἱερώνυμος ….. ἤγουν «ἐὰν ζητῆται ἡ ἐξουσία ἡ οἰκουμενική, μείζων ἐστι τῆς πόλεως». Ἡ οἰκουμενικὴ ἐκκλησία εἶναι πολλῷ μείζων τῆς Ρωμαϊκῆς καὶ ἀσυγκρίτως τιμιωτέρα, ὡς ἂν εἶναι τὸ ὅλον τοῦ μέρους, ἡ οἰκουμένη μιᾶς μερικῆς πόλεως. Ταῦτα ὅλα ὁποῦ εἴπομεν ἐν συντόμῳ, βεβαιώνει ὁ ἀγχινούστατος Τερτυλλιανὸς λέγων οὕτω. «Duodecim praecipuos κ.τ.λ., ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ, δώδεκα ἀνθρώπους ἔκλεξεν ὁ Χριστός, τοὺς ὁποίους ἐδιώρισε διδασκάλους εἰς τὰ ἔθνη· οἵτινες, εἰς τὸν τόπον τοῦ Ἰούδα, βάλλοντες κλήρους κατὰ τὴν αὐθεντίαν τῆς θείας γραφῆς, ἤτοι τῶν ψαλμῶν, ἐξέλεξαν τὸν Ματθίαν· πορευθέντες εἰς τὴν οἰκουμένην ἐδίδαξαν τὰ ἔθνη τὴν αὐτὴν διδασκαλίαν· ἔπειτα κατὰ πόλιν ἐθεμελίωσαν ἐκκλησίας, ἐξ ὧν ὅλαι αἱ ἐκκλησίαι ἐφεξῆς ἔλαβον τὰς ρίζας τῆς πίστεως καὶ τὰ σπέρματα τῆς διδασκαλίας, καὶ διὰ τοῦτο καὶ αὐταὶ ἀποστολικαὶ νομίζονται, καὶ θρέμματα τῶν ἀποστολικῶν ἐκκλησιῶν· οὕτω πᾶσαι πρῶται καὶ πᾶσαι ἀποστολικαί, ὅταν πᾶσαι μίαν ἀποδεί
χνουσιν ἑνότητα»· παρακάτω· «τί δὲ ἐκήρυξαν οἱ ἀπόστολοι ἢ τί νὰ τὰς ἀπεκάλυψεν αὐτὸς ὁ Χριστός, δὲν πρέπει νὰ ἀποδειχθῇ ἀπὸ ἄλλον τόπον παρὰ δι᾿ αὐτῶν τῶν ἐκκλησιῶν, τὰς ὁποίας ἐθεμελίωσαν οἱ ἀπόστολοι διδάξαντες αὐτὰς καὶ διὰ φωνῆς ζώσης καὶ δι᾿ ἐπιστολῶν ἔπειτα· ταῦτα εἰ οὕτως ἔχει, πρόδηλον ὅτι ἐκείνη ἡ διδασκαλία πρέπει νὰ νομίζεται ἀληθής, ἡ ὁποία συμφωνεῖ μὲ τὰς ἐκκλησίας ἐκείνας ὁποῦ εἶναι μητέρες καὶ πρωτότυποι τῆς πίστεως». Καὶ πάλιν παρακάτω. «Ἄγε λοιπὸν ἐσὺ ὁποῦ θέλεις νὰ πληροφορήσῃς τὴν περιέργειάν σου εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῆς σωτηρίας σου, περιόδευσον τὰς ἐκκλησίας τῶν ἀποστόλων, ἐν αἷς εἰσιν αἱ καθέδραι αὐτῶν τῶν ἀποστόλων, ὅπου ἀκούονται αὐτῶν αἱ φωναὶ καὶ ἀναγινώσκονται, καὶ ὡσὰν φαίνονται αὐτὰ τὰ πρόσωπα· ἐγγύς σοί ἐστιν ἡ Ἀχαΐα; ἔχεις τὴν Κόρινθον· ἂν δὲν εἶσαι μακρὰν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν, ἔχεις τοὺς Φιλίππους καὶ Θεσσαλονικεῖς· εἰ δύνασαι πορευθῆναι εἰς τὴν Ἀσίαν, ἔχεις τὴν Ἔφεσον· ἂν εἶσαι πλησίον τῆς Ἰταλίας, ἔχεις τὴν Ρώμην· ὅθεν καὶ ἡμῖν ἐστιν ἐγγὺς ἡ αὐθεντία». Ὁ μέγας οὗτος διδάσκαλος εἶναι παλαιότατος, διατὶ ἔζη εἰς τοὺς σκ´ χρόνους ἀπὸ Χριστοῦ. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνωθεν μαρτυρίαν φαίνεται, πρῶτον, πὼς ὅλοι οἱ ἀπόστολοι κοινῶς ἴσοις τοῖς πρεσβείοις ἦσαν τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι· δεύτερον, πὼς αἱ θεμελιωθεῖσαι παρ᾿ αὐτῶν ἐκκλησίαι μία ἐκκλησία νομίζεται ὡς κέντρον τῆς ἑνότητος· ὅθεν καὶ αἱ λοιπαὶ ἐκκλησίαι συμφωνοῦσαι μετ᾿ ἐκείνης νομίζονται ἐκκλησίαι ἀποστολικαὶ καὶ ἀληθιναί, καὶ ὄχι μόνη ἡ ἐκκλησία τῆς Ῥώμης, τὴν ὁποίαν οἱ Λατῖνοι μόνην λέγουσιν ἀποστολικήν· τρίτον, πὼς ὄχι ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης μόνη, ἀλλ᾿ ἁπλῶς πᾶσαι αἱ παρὰ τῶν ἀποστόλων ἐκκλησίαι εἶναι μητέρες τῶν λοιπῶν ἐκκλησιῶν· τέταρτον, πὼς ὁ θέλων πληροφορηθῆναι εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῆς σωτηρίας του, δὲν ἔχει νὰ προσδράμῃ πρὸς μόνην τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης, ὡσὰν πρὸς θεόπνευστον χρησμόν, ἀλλὰ πρὸς ἑκάστην τῶν ἀνατολικῶν ἐκκλησιῶν· ὁ Ἀχαιὸς δηλαδὴ πρὸς τὴν Κόρινθον· ὁ Μακεδὼν πρὸς τοὺς Φιλίππους· ὁ ἐξ Ἀσίας πρὸς τὴν Ἔφεσον, καθὼς ὁ Ἰταλὸς πρὸς τὴν Ρώμην. Ὅθεν συνάγεται τὸ πρεσβεῖον τῆς ὑπερτάτης πνευματικῆς ἐξουσίας καὶ ἀναμαρτησίας νὰ εἶναι κοινόν, ὄχι ἑνὸς μόνου ἴδιον, καὶ ἀκολούθως νὰ εἶναι ἀριστοκρατικὴ καὶ ὄχι μοναρχικὴ ἡ κυβέρνησις τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἦτον ἡ δόξα τῶν παλαιῶν Παπίδων καὶ διδασκάλων τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας. Περὶ τὸ ͵αυ´ ἔτος ἄρχισεν ἡ διάλεξις, πότερον δηλαδὴ ἡ σύνοδος εἶναι ὑπεράνω τοῦ Πάπα ἢ ὁ Πάπας ὑπεράνω τῆς συνόδου; μὲ τὴν ἀφορμὴν τοῦ μεγάλου ἐκείνου σχίσματος ὁποῦ ἐστάθη εἰς τὴν Ρωμαϊκὴν ἐκκλησίαν, τριῶν Παπίδων ὄντων ἐπὶ τῷ αὐτῷ, Βενεδίκτου ιγ´, Γρηγορίου ιβ´, καὶ Ἀλεξάνδρου ε´. Διὰ νὰ σβέσῃ τὸ σχίσμα τοῦτο ἔγινεν ἡ ἐν Πίσᾳ σύνοδος μὲ τὴν συνδρομὴν ὅλων τῶν βασιλέων καὶ μεγιστάνων τῆς Δύσεως· καὶ ἐπειδὴ τῆς συνόδου ταύτης ἡ ἀπόφασις ἔπιπτε κατὰ τοῦ Βενεδίκτου καὶ Γρηγορίου, τινὲς τούτων ὑπερασπισταὶ ἐβόων κατὰ τῆς συνόδου πὼς δὲν ἔχει ἐξουσίαν νὰ κρίνῃ τὸν Ρώμης ἐπίσκοπον· ὅλοι συμφώνως καὶ Καρδινάληδες καὶ ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ὁποῦ ἦσαν πολυάριθμοι, ἀντεβόησαν ἐναντίον τοιούτου νεωτερίσματος. Καὶ ἡ μὲν σύνοδος μὲ ὑπερτάτην κρίσιν κατέκρινεν ὡς σχισματικοὺς τοὺς δύο Πάπιδας Βενέδικτον καὶ Γρηγόριον, ἐψήφισε δὲ ἄλλον τρίτον, Ἀλέξανδρον ε´, τὸν ὁποῖον ὡς γνήσιον Πάπαν ἐγνώρισεν ἡ Δυτικὴ ἐκκλησία, καὶ ὥρισεν ὅτι ἡ σύνοδος εἶναι τὸ ἀνώτατον κριτήριον, ᾧ ὑπόκειται πᾶς ἐπίσκοπος καὶ αὐτὸς ὁ Πάπας. Ἡ σύνοδος ἐσυνήχθη τὸ δεύτερον ἐν Κωνσταντίᾳ καὶ τὸ τρίτον ἐν Βασιλείᾳ, καὶ τὰς τρεῖς φορὰς ἀπεφάσισεν, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ὑποκείμενος ταῖς συνόδοις, καὶ ὅτι δύναται νὰ σφάλλῃ ὡς οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι. Τὰ δὲ παρὰ τῶν συνόδων τούτων ἀποφασισθέντα ἐβεβαίωσαν τρεῖς Πάπιδες· ὁ ἄνωθεν Ἀλέξανδρος ε´, Μαρτῖνος ε´, καὶ Εὐγένιος δ´, ὥστε ὁποῦ καὶ κατὰ τὸ παρὸν ἀνάμεσα τῶν Λατίνων οἱ φιλαλήθεις καὶ ἔμπειροι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας δὲν κρατοῦσιν ἀλλέως. Τὴν δόξαν ταύτην μόνοι διδάσκουσιν οἱ ἐκ προλήψεως διδασκαλεμένοι οὕτως, καὶ οἱ τῆς Ρωμαϊκῆς τραπέζης παράσιτοι.
18. Περὶ τῆς τρίτης προτάσεως εἰς τὴν ὁποίαν λέγουσιν οἱ Παπισταὶ πὼς ὁ Πάπας, ὄχι μόνον νὰ ἔχῃ ἐπάνω εἰς τοὺς ἀρχιερεῖς ὅλην τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν, μὰ ἀκόμη ὅλην τὴν κοσμικὴν ἐπάνω εἰς τοὺς βασιλεῖς· δὲν εἶναι χρεία νὰ κάμωμεν πολλὰ λόγια. Εἰς τοὺς παλαιοὺς καιροὺς δὲν ἠκούσθη ποτὲ μία τοιαύτη ἐξουσία· οἱ τραγέλαφοι καὶ ἱπποκένταυροι δὲν εἶναι τέρατα τόσον φοβερὰ εἰς τὴν φύσιν, ὅσον εἶναι φοβερὸν τέρας μέσα εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἀρχιερεὺς ὁμοῦ καὶ βασιλεύς, ὁποῦ μὲ τὸ ἕνα χέρι νὰ κρατῇ τὸν σταυρόν, καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὴν μάχαιραν. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔδωκε τῇ ἐκκλησίᾳ ἄλλην ἐξουσίαν παρὰ τὴν πνευματικήν, τὴν κοσμικὴν τελείως ἐξωστράκισεν. «Ἡ Βασιλεία ἡ ἐμή, εἶπεν, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν, οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν. Πέτρε, βάλε τὴν μάχαιράν σου εἰς τὴν θήκην». Μάλιστα ὅσον εἰς τὰ κοσμικά, ἠθέλησεν ὁ Κύριος, καὶ οἱ ἀρχιερεῖς τῆς ἐκκλησίας του νὰ εἶναι ὑποκείμενοι τοῖς βασιλεῦσι τοῦ κόσμου. «Ἀπόδοτε, εἶπε, τὰ τοῦ Καίσαρος Καίσαρι, καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ», τὸ ὁποῖον ἐβεβαίωσε καὶ μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ νὰ δοθῇ ὁ παραδόξως ἐν τῇ θαλάσσῃ εὑρεθεὶς παράδοξος στατὴρ διὰ λόγου του καὶ διὰ τὸν Πέτρον, ὅταν τοῦ ἐζήτησαν τὰ δίδραχμα. Ὅθεν ὁ μακάριος Παῦλος συμφωνεῖ τῷ διδασκάλῳ καὶ νουθετῶν λέγει πρὸς Ρωμαίους· «Πᾶσα ψυχὴ (οὐδεμίας ἐξαιρουμένης) ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω»· καὶ λέγει τὴν ἀφορμήν· «Οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ἀπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι, ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν». Ὁ Θεὸς ὁποῦ ἔβαλε τοὺς ἀρχιερεῖς μὲ τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν του, ἔταξε τοὺς βασιλεῖς ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, μὲ τὴν κοσμικὴν διὰ νὰ ἐξουσιάζωσι τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἐπειδὴ τοιαύτη ἐξουσία ἐδόθη τοῖς βασιλεῦσι παρὰ Θεοῦ, «Ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ αὐτῶν, τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν, οἱ δὲ ἀνθεστηκότες κρίμα ἑαυτοῖς λήψονται». Καὶ ἀνίσως τάχα κανεὶς ἀρχιερεὺς δυσφορῇ πῶς ἔχων ὑψηλοτέραν ἐπιστασίαν, δηλαδὴ τὴν πνευματικήν, ὑπόκειται κοσμικοῖς ἄρχουσιν, ἂς ἀκούσῃ τὸν μέγαν Χρυσόστομον, ὅστις ἐξηγῶν τὸ ρητὸν τοῦτο· «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω»· λέγει οὕτως. «Εἰ γὰρ Ἑλλήνων ὄντων τότε τῶν ἀρχόντων, ταῦτα (ὁ ἀπόστολος) ἐνομοθέτησε, πολλῷ μᾶλλον νῦν ἐπὶ τῶν πιστῶν τοῦτο γίνεσθαι χρή· εἰ δὲ λέγεις, ὅτι σὺ μείζονα ἐμπεπίστευσαι, μάθε ὅτι οὐκ ἔστι σου νῦν ὁ καιρός· ξένος γὰρ εἶ καὶ παρεπίδημος· ἔσται καιρός, ὅτε λαμπρότερος πάντων φανήσῃ· νῦν ἡ ζωή σου κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ· μὴ ζήτει τοίνυν ἐν τῷ ἐπικήρῳ τούτῳ βίῳ τὴν ἀμοιβήν, ἀλλὰ κἂν μετὰ φόβου παρεστάναι δέῃ τῷ ἄρχοντι, μὴ νομίσῃς ἀνάξιον εἶναι τοῦτο τῆς σῆς εὐγενείας». Αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁποῦ εἶχον εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς καρδίας οἱ μεγάλοι ἅγιοι καὶ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας μας· παραβάλετε τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Παύλου, τοῦ Χρυσοστόμου, μὲ ἐκεῖνο ὁποῦ κάμνουσιν οἱ νῦν Ρώμης ἐπίσκοποι, καὶ θέλετε ἰδῇ τὸ ἐναντίον ἐκ διαμέτρου.
19. Τί θέλει νὰ εἰπῇ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς μας Χριστός, ὅταν ἤθελον οἱ ὄχλοι νὰ τὸν κάμωσι βασιλέα, αὐτὸς ἀνεχώρησεν εἰς τὴν ἔρημον; τί θέλει νὰ εἰπῇ, καὶ ὅταν δύο ἀδελφοὶ δαφωνοῦντες εἰς τὴν πατρικὴν κληρονομίαν ἐζήτησαν νὰ τοὺς συμφωνήσῃ ὁ Χριστός, αὐτὸς δὲν ἠθέλησε νὰ μεσολαβήσῃ εἰς τοιαύτην ὑπόθεσιν; θέλει νὰ εἰπῇ πὼς ἡ πνευματικὴ ἐξουσία δὲν προχωρεῖ εἰς τὰ κοσμικά· θέλει νὰ εἰπῇ πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Οἱ τῆς Ρώμης ὑπερασπισταὶ καὶ κόλακες «non monstrabunt puro», λέγω ἐκεῖνα ὁποῦ ἔγραφε, πρὸς Εὐγένιον Πάπαν ὁ ἄνωθεν ζηλωτὴς καὶ θεολογικώτατος Βερνάρδος, «non monstrabunt puro», κ.τ.λ., ἤγουν αὐτοὶ δὲν θέλουν μᾶς δείξῃ ποτὲ πὼς τινὰς τῶν ἀποστόλων ἐκάθησεν ἢ νὰ κρίνῃ ἀνθρώπους ἢ νὰ χωρίσῃ ὅρια ἢ νὰ διαμοιράσῃ χώρας γῆς. Καὶ μετ᾿ ὀλίγον· αὐτὰ τὰ κάτω καὶ γήϊνα ἔχουσι τοὺς ἰδίους κριτάς, ἤτοι τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τοὺς ἄρχοντας· μὰ ἐσεῖς τί ἁπλώνετε τὸ δρεπάνι σας εἰς ξένον θερισμόν; δηλαδὴ ἐσεῖς οἱ ἀρχιερεῖς τί ἁπλώνετε τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν σας εἰς τὰ κοσμικὰ τῶν ἀνθρώπων;
20. Καὶ λοιπόν, αὐτὰ ὁποῦ θρυλοῦσι περὶ τοῦ Πάπα οἱ Δυτικοί, πρῶτον δὲν ἀποδείχνονται ἀπὸ τῶν θείων γραφῶν· δεύτερον, εἶναι ἐναντία τῇ παλαιᾷ καὶ ἀρχαίᾳ ἐκκλησιαστικῇ πράξει καὶ συνηθείᾳ· τρίτον, εἰ ἀπὸ τὰ ρητὰ τῶν διδασκάλων συμπεραίνουσί τι, ἐν τούτῳ μάλιστα οἱ ἱεροὶ διδάσκαλοι ἀντιλέγουσι. Καὶ ἂν εἶναι καί τινας τῶν ἁγίων πατέρων γράφων πρὸς τὸν Ρώμης ἐπίσκοπον, ἠθέλησε νὰ τὸν ἐγκωμιάσῃ μεγαλύνοντάς τον ὑπὲρ τοὺς ἄλλους, καθὼς ἔλεγεν εἰς τὴν ἐν Φλωρεντίᾳ σύνοδον Ἰωάννης ὁ βασιλεύς, τὰ ἐγκώμια τῶν πατέρων πρέπει νὰ νομίζωνται δόγματα; ὄχι. Ἡ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων δὲν ὀνομάζεται παρὰ πολλῶν μήτηρ τῶν ἐκκλησιῶν; δὲν ὀνομάζει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος μητέρα τῶν ἐκκλησιῶν τὴν Καισάρειαν, καὶ κέντρον τῆς χριστιανικῆς πολιτείας; ὁ Χρυσόστομος πάλιν δὲν λέγει διὰ τὴν Ἀντιόχειαν πὼς εἶναι κεφαλὴ τῆς οἰκουμένης; Ἐκ τούτων συνάγεται τὸ ἐπίσημον τῆς ἐπαινουμένης πόλεως ἢ τοῦ προσώπου ὁποῦ ἀρχιερατεύει εἰς ἐκείνην τὴν πόλιν, ἀλλὰ δὲν ἀποδείχνεται ἡ ὑπερτάτη ἐκείνη μοναρχία ὁποῦ ζητεῖ ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος. Ὅθεν πάλιν λέγω, ὡς ἄνωθεν, πὼς τὸ πρεσβεῖον τῆς ὑπερτάτης πνευματικῆς ἐξουσίας καὶ ἀναμαρτησίας, συνάγεται νὰ εἶναι κοινόν, ὄχι ἑνὸς μόνου ἴδιον, καὶ ἀκολούθως νὰ εἶναι ἀριστοκρατική, ὄχι μοναρχικὴ ἡ κυβέρνησις τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β´
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΗΤΟΙ
ΠΕΡΙ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
1. Δογματίζει ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται, ἤγουν ἔχει τὴν ὕπαρξιν ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ· ὅθεν εἰς τὸ ἅγιον σύμβολον τῆς πίστεως, εἰς τὸ ὄγδοον ἄρθρον ὁποῦ λέγομεν, «καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον», οἱ Λατῖνοι ἐπρόσθεσαν, «filioque» καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Ἡ δὲ Ἀνατολικὴ ἐκκλησία, ὁποῦ κρατεῖ ἀπαραλλάκτως τὰ παλαιὰ ἔθη καὶ δόγματα, ἀποβάλλουσα κάθε καινοτομίαν, δογματίζει πὼς καθὼς ὁ Πατὴρ εἶναι ρίζα καὶ πηγὴ τῆς Θεότητος, ὡς θεολογεῖ ἐν τῷ περὶ θείων ὀνομάτων ὁ Ἀρεοπαγίτης, τέτοιας λογῆς ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς ἔχουσι τὴν ὕπαρξιν ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα, καὶ ὁ μὲν γεννᾶται, τὸ δὲ ἐκπορεύεται. Δεύτερον, εὔκολα δύναται νὰ εὕρῃ τὴν ἀλήθεαν τῶν δογμάτων ἐκεῖνος, ὁποῦ ζητεῖ μὲ ἁπλότητα πνεύματος φιλαλήθους· μὰ ὅταν ἢ τὸ πάθος μᾶς σκοτίσῃ ἢ ἡ ἔρις μᾶς θερμαίνῃ τὸν νοῦν, καὶ τότε ὅτε βλέπομεν τὸ φανερὸν καὶ παρατρέχομεν ἔξω τῆς εὐθείας καὶ δὲν ζητοῦμεν ἁπλῶς τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ᾿ ἐμπαθῶς ἐρευνῶμεν πῶς νὰ παραστήσωμεν τὴν γνώμην μας, σύροντες πρὸς τὸ μέρος μας, ὄχι μόνον τοὺς πατέρας, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς θείας γραφῆς διαστρέφοντες τὴν ἔννοιαν, καὶ παρεξηγοῦντες τοὺς λόγους, διὰ τοῦτο μὲ τὰς λογομαχίας δὲν κατορθοῦμεν τίποτε.
2. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, ὅταν ἔχῃ ἄδειαν νὰ διαλέγεται, εἶναι ὡς ἂν εἰς ἕνα εὐρύχωρον κάμπον, ὁποῦ τρέχει ἐλεύθερα, παρατρέχει ἀνεμπόδιστα, καὶ δὲν πιάνεται ἐν εὐκολίᾳ. Ἡ διαλεκτικὴ ἔχει δύναμιν νὰ κατασκευάσῃ καὶ νὰ ἀνασκευάσῃ ἐξ ἴσου τὴν ἀλήθειαν. Μὲ τὴν σχολαστικὴν θεολογίαν οἱ Ὀρθόδοξοι πολεμοῦσι τοὺς αἱρετικούς, καὶ πάλιν μὲ τὴν αὐτὴν θεολογίαν οἱ αἱρετικοὶ ἀντιπολεμοῦσι τοὺς Ὀρθοδόξους. Μὲ τὰ αὐτὰ ἄρματα, ὁποῦ ἕνας λαβώνει, λαβώνεται, καὶ ἀφ᾿ οὗ τελειώσῃ ὁ πόλεμος, καὶ τὰ δύο μέρη λογιάζουσι πὼς ἐνίκησαν τὸν ἐχθρόν· μὰ ὡς τόσον ὕστερα ἀπὸ μίαν μακρὰν λογομαχίαν ἡ ἀλήθεια μένει κρυμμένη, ὡς ἦν ἐν ἀρχῇ, μάλιστα περισσότερον περιπλεγμένη. Εἰς τὰς περὶ πίστεως ὑποθέσεις, ἐγὼ δὲν εὑρίσκω ἄλλον ἐπιτηδειότερον τρόπον, διὰ νὰ εὕρωμεν τὴν ἀλήθειαν, ὡσὰν νὰ ἐξετάσωμεν ἱστορικῶς, τί νὰ ἐκράτει ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία, πρὶν νὰ χωρισθῶσιν εἰς ἐναντίας γνώμας τὰ μέρη. Καὶ λοιπὸν ἂς ἐξετάσωμεν, ποία νὰ ἦτον ἡ παλαιὰ παράδοσις καὶ ὁμολογία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀφήνοντας τοὺς τετριμμένους ἐκείνους λογαριασμούς, καὶ τὰς περὶ δόγματος σοφιστικὰς διαλέξεις, τὰ ρητὰ τῆς θείας γραφῆς καὶ τῶν πατέρων, τὰ ὁποῖα προφέρονται ἢ κολοβὰ ἢ διεστραμμένα, καὶ δέχονται ἐξηγήσεις πολλάς, διατὶ μὲ τὰ αὐτὰ οὐδὲν κατωρθώσαμεν ἕως τώρα οὐδὲ θέλομεν κατορθώσῃ τίποτε.
3. Εἰς τὸν τέταρτον αἰῶνα, τότε ὅταν ὁ Πνευματομάχος Μακεδόνιος ἐβλασφήμει λέγοντας, πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ κτίσμα, ἔγινε καὶ οἰκουμενικὴ δευτέρα σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐπὶ βασιλέως Θεοδοσίου μεγάλου καὶ Γρηγορίου μεγάλου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Τότε ἀρχιεράτευον εἰς τὴν Ρώμην Δάμασος, ἀλλ᾿ οὔτε προσωπικῶς οὔτε διὰ τοποτηρητῶν εὑρέθη εἰς τὴν σύνοδον ταύτην, εἰς τὴν ὁποίαν συνῆλθον Πατέρες ρν´. Ὅλη ἡ ὑπόθεσις ἦτον περὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ λοιπὸν αὐτὴ ἦτον μία ἐπιτηδειοτάτη ἀφορμὴ νὰ ἐξηγηθῇ ἡ φύσις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ νὰ δογματισθῶσιν ὅσα ἀνήκουσι τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, διὰ νὰ παύσῃ εἰς τὸ ἐρχόμενον πᾶσα κατὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος βλασφημία· καὶ ἔτσι ἔγινε, διατὶ ἡ σύνοδος τὸν Μακεδόνιον ἀναθεμάτισε, καὶ ἐκήρυξεν εὐσεβῶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, πὼς εἶναι Θεὸς ὡσὰν ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός, καὶ πὼς ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ συνδοξάζεται μὲ τὸν Πατέρα καὶ μὲ τὸν Υἱόν, ὡς Πατρὶ καὶ Υἱῷ ὁμοούσιον, καὶ πὼς αὐτὸ ἐλάλησε διὰ τῶν προφητῶν. Ὅθεν ἐκεῖ ὁποῦ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον ἔγινεν εἰς τὴν πρώτην ἐν Νικαίᾳ, ἦτον μόνον «πιστεύω εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα» οἱ θεοφόροι πατέρες τῆς συνόδου ταύτης ἐπρόσθεσαν· «τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν». Τώρα ἀνίσως καὶ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἡ Καθολικὴ ἐκκλησία ἐδόξαζε πὼς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, διατί ἡ σύνοδος δὲν τὸ ἐσαφήνισε; μάλιστα ὁποῦ ὅλος ὁ λόγος ἔστεκε καὶ ἦτον περὶ τῆς φύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ δὲν διώρισε νὰ λέγεται εἰς τὸ Σύμβολον· «τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον» ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνον; Καὶ μὴ εἴπῃ τινάς, πὼς ἐδῶ ἡ σύνοδος δὲν διώρισε ρητῶς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνου γεννηθέντα, ἀλλ᾿ ἁπλῶς ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ μὲ ὅλον τοῦτο τινὰς δὲν ἀμφιβάλλει, πὼς ἡ ἐκκλησία τότε νὰ ἐπίστευε τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον γεννηθέντα ἐκ μόνου τοῦ Πατρός. Ὁμοίως δὲν πρέπει νὰ ἀμφιβάλλῃ τινάς, πὼς ἡ ἐκκλησία τότε νὰ ἐπίστευε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορευόμενον ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ἀγκαλὰ καὶ ρητῶς δὲν εἶπαν «ἐκ μόνου». Οἱ ρν´ θεοφόροι Πατέρες ἐπίστευον, πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον εἶναι ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ· καὶ διὰ τοῦτο ἐπρόσθεσαν εἰς τὸ ἅγιον Σύμβολον, τὸ «σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον»· λοιπὸν ἂν ἐπίστευον πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται, καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ προσθέσουν, διατὶ ἂν τοιαύτη εἶναι ἡ φύσις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, καὶ αὐτοὶ ἔτσι ἐπίστευον, καὶ ἔτσι δὲν τὸ ἐφανέρωσαν, πολλὰ ἀτελῶς ἐξήγησαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὴν φύσιν, μάλιστα εἰς ἕνα καιρόν, ὁποῦ ἔπρεπε τελειότατα νὰ τὴν ἐξηγήσωσι, διὰ νὰ ἠξεύρωσιν οἱ Ὀρθόδοξοι, τί πρέπει νὰ πιστεύωσιν εἰς ἕνα ὅμοιον ἄρθρον πίστεως, διὰ νὰ μὴ μείνῃ εἰς τὸ ἐρχόμενον καμμία ἀμφιβολία. Μὰ ἂν ἔτσι δὲν ἐπρόσθεσαν, ἀνάγκη εἶναι νὰ εἰπῶμεν, πὼς ἔτσι δὲν ἐπίστευον. Ὥστε ὁποῦ κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν τοιαύτη ἦτον ἡ δόξα τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας.
4. Μετὰ δὲ ρμγ´ χρόνους εἰς τὸν ἕκτον αἰῶνα, ὁ βασιλεὺς Ἰουστῖνος, τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ἐπρόσταξε νὰ πεμφθῇ τὸ ἅγιον Σύμβολον εἰς ὅλην τὴν Καθολικὴν ἐκκλησίαν, Ἀνατολικὴν καὶ Δυτικήν, ἀπαράλλακτον καθὼς ἔγινεν εἰς τὴν ἄνωθεν οἰκουμενικὴν δευτέραν σύνοδον, καὶ ψάλλεται ἀπὸ τὸν λαὸν πρὸ τῆς Κυριακῆς εὐχῆς. Καὶ πάλιν βασιλεύοντος εἰς τὴν Ἱσπανίαν Ρηκαρέδου, ἔγινεν ἡ τρίτη ἐν Τωλήτῳ σύνοδος, ἡ ὁποία ὥρισεν, ὅτι εἰς τὰς ἐκκλησίας τῆς Ἱσπανίας καὶ Γαλλίας νὰ ἀναγινώσκεται αὐτὸ τὸ ἅγιον Σύμβολον ἀπαραλλάκτως secundum formam orientalium ecclesiarum, ἤτοι κατὰ τὸν τύπον τῶν Ἀνατολικῶν ἐκκλησιῶν· ἀλλ᾿ ἐν ταῖς Ἀνατολικαῖς ἐκκλησίαις, βέβαια τὸ ἅγιον Σύμβολον ἀνεγινώσκετο χωρὶς τῆς προσθήκης «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», λοιπὸν ὁμοίως ἀνεγινώσκετο καὶ ἐν ταῖς Δυτικαῖς ἐκκλησίαις.
5. Εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ ἐνάτου αἰῶνος διὰ προστάγματος βασιλέως τῆς Δύσεως, Καρόλου τοῦ μεγάλου, ἔγινε σύνοδος ἐν Ἀκουϊσγράνοις τῆς Φραγκίας, ὁποῦ συνῆλθον μὲ τοὺς Δυτικοὺς πολλοὶ Ἀνατολικοί, ἐν οἷς καὶ ἕνας κάποιος μοναχὸς Ἰωάννης Ἱεροσολυμίτης, ὅστις ἀκούων τὴν ἐν τῷ Συμβόλῳ προσθήκην, γενομένην νεωστί, ἐδημηγόρησε δυνατὰ κατὰ τῆς καινοτομίας ταύτης. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς Κάρολος, διὰ νὰ πληροφορηθῇ τὴν ἀλήθειαν ἔπεμψεν εἰς Ρώμην πρέσβεις, δύο ἐπισκόπους καὶ ἕναν Ἀββᾶν πρὸς τὸν Πάπαν Λέοντα τρίτον, καὶ γενομένης σκέψεως μακρᾶς περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης, ὁ Πάπας κατέκρινε καὶ ἀπέβαλε τὴν προσθήκην, καὶ ὥρισε νὰ ἀναγινώσκεται τὸ ἅγιον Σύμβολον ἀπαράλλακτον· καὶ διὰ νὰ μὴ τολμήσῃ τινὰς εἰς τὸ ἐρχόμενον ἢ νὰ προσθέσῃ τι ἢ νὰ ἀφαιρέσῃ, ἐπρόσταξε καὶ ἔγιναν δύο πλάκες ἀργυραῖ, καὶ ἔγραψε μὲ ἀνεξαλείπτους χαρακτῆρας, εἰς τὴν μίαν μὲν ἑλληνιστί, εἰς τὴν ἄλλην δὲ λατινιστί, χωρὶς καμμίας προσθήκης, καὶ ἐβάλθησαν αἱ πλάκες εἰς τὸν ναόν, καὶ συμμὰ εἰς τὸ μνῆμα τῶν κορυφαίων Πέτρου καὶ Παύλου, ὡς ἂν εἰς φύλαξιν. Τοῦτο μαρτυροῦσιν αὐτοὶ οἱ Δυτικοὶ ἱστορικοί, Ἀναστάσιος βιβλιοθηκάριος εἰς τὸν βίον Λέοντος τρίτου, ὁ καρδινάλης Βαρώνιος εἰς τὰ χρονικά του, καὶ Διονύσιος Πεταύϊος Ἰησουίτης εἰς τὴν δογματικήν του θεολογίαν, τόμος β´ περὶ Τριάδος βιβλ. ζ´. Μὲ τόσον σέβας ἡ μία καὶ ἡ ἄλλη ἐκκλησία, Ἀνατολικὴ καὶ Δυτικὴ ἐκράτει τῶν ἱερῶν συνόδων τοὺς ὅρους. Δὲν θέλω νὰ εἰπῶ διὰ τὴν σύνοδον, ὁποῦ ἔγινεν ἐπὶ Βασιλείου Μακεδονίου τῷ δεκάτῳ τρίτῳ χρόνῳ τῆς αὐτοῦ βασιλείας, παρόντων αὐτοῦ τοῦ βασιλέως καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, παρόντων τῶν τοποτηρητῶν τῶν τριῶν πατριαρχικῶν θρόνων, καὶ τπγ´ ἐπισκόπων, παρόντων αὐτῶν τῶν λεγάτων τοῦ Πάπα Ἰωάννου, καὶ αὐτοῦ τοῦ ἁγιωτάτου Φωτίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὁποῦ ἀναγνωσθέντος τοῦ ἁγίου Συμβόλου χωρὶς προσθήκης, ἐξεφωνήθη ἐκ μέρους τῶν Ἀνατολικῶν καὶ Δυτικῶν τὸ ἀνάθεμα ἐναντίον ἐκείνων, ὁποῦ ἤθελον ἢ ἀφαιρέσῃ τι ἢ προσθέσῃ.
6. Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἀφήνοντας εἰς ἕνα μέρος αὐτὸ τὸ δόγμα, χωρὶς νὰ διαλεχθῶμεν, πότερον, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνου ἢ ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, περὶ οὗ πολὺς εἶναι ὁ λόγος, λέγω μόνον, πὼς ἡ ἀρχαία Καθολικὴ ἐκκλησία, Ἀνατολικὴ καὶ Δυτική, διὰ τόσους χρόνους ἐπίστευον τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρός, χωρὶς τῆς προσθήκης «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» καὶ ἔτσι ὁμολογεῖ εἰς τὸ ἅγιον Σύμβολον. Τὸ ἅγιον Σύμβολον εἶναι ὁ κανὼν καὶ ὁ γνώμων τῆς πίστεως, ἀλλ᾿ ὁ κανὼν καὶ γνώμων πρέπει νὰ εἶναι ἀσάλευτος· ὅθεν καὶ κατ᾿ οὐδένα τρόπον (εἶναι λόγια τοῦ μεγάλου Κυρίλλου) «κατ᾿οὐδένα τρόπον σαλεύεσθαι χρὴ τὸ τῆς πίστεως Σύμβολον, παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων συναρμοσθέν»· καὶ λέγει τὴν ἀφορμήν· «οὐ γὰρ ἦσαν αὐτοὶ οἱ λαλοῦντες, ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ὃ ἐκπορεύεται μὲν ἐξ αὐτοῦ, ἔστι δ᾿ οὐκ ἀλλότριον τοῦ Υἱοῦ κατὰ τὸν τῆς οὐσίας λόγον». Πλὴν σαλεύεται καμμίαν φορὰν καὶ αὐτὸς ὁ κανὼν καὶ γνώμων, ὅταν εἶναι ἀνάγκη δηλαδὴ νὰ ἐξηγηθῇ καὶ νὰ σαφηνισθῇ καλλίτερον, πρὸς κατάληψιν αὐτῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἕνα ἄρθρον πίστεως· ἀγκαλὰ καὶ τοῦτο δὲν λέγεται ἰδίως σάλευσις ἢ ἀλλοίωσις, ἀλλὰ σαφήνεια καὶ ἐξήγησις, καθὼς ἐν τῇ πρώτῃ οἰκουμενικῇ ἐν Νικαίᾳ συνόδῳ ἐξηγήθη τὸ ὁμοούσιον κατὰ τῶν Ἀρειανῶν, καὶ ἐν τῇ δευτέρᾳ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐσαφηνίσθη ἡ περὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος θεολογία κατὰ τῶν Πνευματομάχων· ἀλλὰ ὅταν δὲν εἶναι ἀνάγκη, ὁ κανὼν καὶ γνώμων μένει ἀσάλευτος, καθὼς σοφώτατα λέγει ὁ μέγας Βασίλειος ρητῶς· «Ὁ κανὼν καὶ ὁ γνώμων ἕως ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ κανὼν εἶναι καὶ γνώμων, οὐδεμίαν προσθήκην εἰς ἀκρίβειαν ἐπιδέχεται».
7. Τώρα ἂς μᾶς εἴπωσιν οἱ Λατῖνοι, ποία ἀνάγκη ἦτον καὶ ἐσάλευσαν τὸ ἅγιον Σύμβολον, τὸ ὁποῖον διὰ τόσους αἰῶνας ἐφύλαξεν ἀβλαβῶς ἀσάλευτον καὶ ἀπαράλλακτον ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; διὰ ποίαν ἀφορμὴν ἔκαμον μὲ τόσον σκάνδαλον τῆς ἐκκλησίας τὴν προσθήκην ἐκείνην; ἂς μὴ εἶναι προσθήκη, ἂς εἶναι ἐξήγησις, καθὼς αὐτοὶ λέγουσιν. Ἠξεύρω πὼς ὁ λατινόφρων Μανουὴλ ὁ Καλέκας εἰς τὸ βιβλίον ὁποῦ ἐσύνθεσε καθ᾿ ἡμῶν, λέγει πὼς τὴν προσθήκην τὴν ἔκαμεν ὁ Πάπας Δάμασος διὰ τὴν ἀφορμὴν ταύτην· οἱ μέν φασιν, ὅτι μετὰ τὴν πρώτην σύνοδον ἡ τῆς Υἱοπατρίας λεγομένη αἵρεσις ἐφάνη, λέγουσα τὸν μὲν Υἱὸν πατέρα τοῦ Πνεύματος αὐτὸ δὲ τοῦ Πατρὸς Υἱωνόν· καὶ τηνικαῦτα, διὰ τοῦτο Δάμασος ὁ Ρώμης ἐπίσκοπος, σύνοδον συναθροίσας τῷ Συμβόλῳ προσέγραψεν ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον πρὸς τὸ ἐκ τοῦ Υἱοῦ γεννᾶσθαι ἀνθιστάμενος, φέρει δὲ καὶ μάρτυρα τούτου ἱστορικόν τινα Σκυλίτζην. Ὁ δὲ Μεθώνης Ἰωσὴφ λατινόφρων καὶ αὐτός, εἰς τὴν ἀντίρρησιν τῆς ἐγκυκλίου ἐπιστολῆς Μάρκου τοῦ Ἐφέσου, τὸν ἱστορικὸν τοῦτον ὀνομάζει Γεώργιον Ἀριστινόν, ὁ ὁποῖος παρέδωκε, πὼς ὁ Δάμασος διὰ τὴν ἄνωθεν ἀφορμὴν ἔκαμε τὴν προσθήκην. Ἀλλὰ πρῶτον μὲν ὁ Δάμασος ἔζη εἰς τοὺς τν´ εἰς δὲ τοὺς φμε´ ἕως τοὺς ωθ´ καθὼς εἴδομεν παραπάνω, χωρὶς καμμίας προσθήκης ἀνεγινώσκετο τὸ ἅγιον Σύμβολον· δεύτερον δὲ ἡ αἰτία τῆς προσθήκης ὁποῦ φέρει ὁ Καλέκας δὲν εἶναι εὔλογος, διατὶ μὲ τὸ νὰ διορίσῃ ὁ Δάμασος, πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, μὲ τοῦτο δὲν ἀποδείχνει πὼς δὲν γεννᾶται ἀπὸ τὸν Υἱόν, καθὼς ἔλεγον οἱ Υἱοπατρῖται· αὐτοὶ ἠμποροῦσαν νὰ εἴπωσιν ὡς καὶ ὁ Υἱὸς ἐκπορεύεται «ἐγὼ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐξῆλθον» λέγει αὐτὸς εἰς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, μ᾿ ὅλον τοῦτο γεννᾶται ἐκ τοῦ Πατρός· μάλιστα ὁ Δάμασος ἔπρεπε νὰ διορίσῃ, πὼς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον οὐδ᾿ ὅλως ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Υἱοῦ κατὰ τὸ ἅγιον Σύμβολον, διὰ νὰ σηκώσῃ κάθε ἀφορμὴν τοῖς Υἱοπατρίταις, οἵτινες πλέον δὲν εἶχον λόγον διὰ νὰ εἴπωσι, πὼς τὸ Πνεῦμα ἔχει τι ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Πάλιν Ἀλουίσιος Μαϊμποῦργος Ἰησουίτης, εἰς τὸ βιβλίον ὁποῦ ἐσύνθεσε γαλλιστὶ καθ᾿ ἡμῶν, ἐπιγραφόμενον Histoir du schisme des Grecs, Ἱστορία τοῦ σχίσματος τῶν Γραικῶν, λέγει πὼς ἕνας κάποιος Τουρίβιος, ἐπίσκοπος τῶν Ἀστουριῶν (αὕτη εἶναι ἐπαρχία τῆς Ἱσπανίας), ἔπεμψεν ἕνα του διάκονον εἰς Ρώμην πρὸς τὸν Πάπαν Λέοντα τὸν μέγαν μὲ μίαν ἀναφορὰν παρακαλῶν νὰ λάβῃ ἰατρείαν τινὰ κατὰ τῶν αἱρετικῶν Πρισκυλλιανιστῶν. Δεκαὲξ ἄρθρα ἦτον εἰς τὴν ἀναφοράν, ὁποῦ εἶχον τὰς βλασφημίας τῶν αἱρετικῶν τούτων· τὸ πρῶτον ἄρθρον ἦτον πὼς δοξάζουσι τὰ τοῦ Σαβελλίου λέγοντες, πὼς Πατὴρ καὶ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕνα μόνον πρόσωπον μὲ τρία ὀνόματα· ἀντέγραψεν ὁ Πάπας, καὶ διὰ νὰ ἀνατρέψῃ τοῦτο τὸ ἄρθρον, αὐτὸς πρῶτος ἐδογμάτισε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον νὰ ἐκπορεύεται ἐξ ἀμφοῖν, ab utroque, ἐκ Πατρὸς δηλαδὴ καὶ Υἱοῦ. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο πίπτει εἰς τὴν αὐτὴν δυσκολίαν, ὁποῦ ἐσημειώσαμεν ἄνωθεν· ἔτσι ἐδογμάτισεν ὁ Λέων ὁ μέγας εἰς τοὺς ωθ´, ἀλλέως ἔκρινε Λέων τρίτος, καὶ τὴν προσθήκην εναιρεῖται τοῦ Σαβελλίου τὸ δόγμα, ὁποῦ ἐκρατοῦσαν οἱ Πρισκυλλιανοί, μὲ τὸ νὰ διορισθῇ, πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται; τὴν αἵρεσιν ταύτην πολὺ πρωτύτερα ἀνέτρεψαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δογματίζοντες τρία πρόσωπα εἰς τὸν Θεόν, Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Ἀλλ᾿ ἰδοὺ τοῦ ψεύδους τῶν Λατινοφρόνων περὶ τῆς ὑποθέσεως ταύτης ἕνας ἔλεγχος σαφής. Γελάσιος Πάπας Ρώμης ἔζη εἰς τοὺς υμβ´. Αὐτὸς πρὸς τοῖς ἄλλοις ἐσύνθεσεν ἕνα βιβλίον ἐπιγραφόμενον Codex sacramentarius, ἤτοι κῶδιξ περὶ μυστηρίων, περιέχων τρία κεφάλαια· πρῶτον, περὶ τοῦ ἐτησίου κύκλου· δεύτερον, περὶ γενεθλίων τῶν ἁγίων· τρίτον, περὶ Κυριακῶν ἑορτῶν καὶ ὁμοίων. Τοῦτο τὸ βιβλίον διὰ 900 χρόνους ἦτον κεκρυμμένον, ὀλίγοις μόνον γνωστόν, εἰς δὲ τοὺς ͵αφξβ´ εὑρέθη εἰς μίαν βιβλιοθήκην παρὰ Παύλου Πεταβίου ἐκ τῆς συγκλήτου τῶν Παρισίων τῆς Φραγκίας καὶ ἐκατήντησεν εἰς τὴν βιβλιοθήκην Χριστίνης, Ρηγίσσης Σουεκῶν· πρῶτος δὲ τὸ ἔδωκεν εἰς φῶς μὲ τοὺς τύπους Ἰωσὴφ Μαρία Θωμάσιος ἐν Ρώμῃ εἰς τοὺς ͵αχπ´. Τώρα εἰς τὸν ἄνωθεν κώδικα τοῦ Γελασίου εὑρίσκεται τὸ ἅγιον Σύμβολον χωρὶς τῆς προσθήκης. Ταῦτα ἔγνων ἀναγινώσκων Γουλιέλμου Κάβε, θεολόγου Βρετανοῦ, τὴν ἱστορίαν περὶ ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, τόμ. α´, φύλ. τοε´, ὅπου γράφων περὶ τοῦ ἄνωθεν Γελασίου Πάπα καὶ περὶ τῶν συγγραμμάτων αὐτοῦ, ὁμιλεῖ περὶ τοῦ ἄνωθε
ν κώδικος, ὅστις λέγει, διὰ τοῦτο μάλιστα ἀποδείχνεται, νὰ εἶναι γνήσιος καὶ παλαιός, διατὶ ἔχει τὸ Σύμβολον χωρὶς τῆς προσθήκης «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», ἡ ὁποία ἐφάνη εἰς τὸν ἕβδομον αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν ἔνατον τὴν ἐδέχθη ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης· αὐτὰ εἶναι τὰ ἰδικά του λόγια, Venerandam huius codicis κ.τ.λ.. Ὥστε ὁποῦ εἰς τοὺς καιροὺς ἐκείνους ὁποῦ λέγει ὁ Καλέκας ἐπὶ Δαμάσου, καὶ ὁ Μαϊμποῦργος ἐπὶ Λέοντος, ἡ προσθήκη δὲν ἔγινεν ἢ δὲν ἔγινεν μὲ εὔλογον ἀφορμήν· καὶ μὴ οὔσης ἀνάγκης δὲν ἔπρεπε νὰ σαλευθῇ τὸ ἅγιον Σύμβολον, ὁ κανὼν καὶ γνώμων τῆς ὀρθοδοξίας. Ἕνα πρᾶγμα τόσον πολὺ καὶ μεγάλον, ὡς ἂν εἶναι μία προσθήκη ἢ ἐξήγησις εἰς τὸ ἅγιον Σύμβολον, ἔπρεπε νὰ φαίνεται πολλὰ παστρικὰ εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, νὰ φαίνεται ὁ καιρός, ὁ τόπος, ἡ ἀφορμὴ καὶ τὸ πρόσωπον· ἀλλὰ τοῦτο εἶναι ἴδιον τῆς πλάνης, νὰ εἶναι δηλαδὴ πρᾶγμα ποικίλον, καὶ πολυειδές, καὶ συγκεχυμένον, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος.
8. Μὰ ὄχι μόνον ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ τῆς προσθήκης φαίνεται συγκεχυμένη, ἀλλ᾿ οὔτε ὁλότελα φαίνεται. Διονύσιος ὁ Πετάβιος ὁποῦ εἶναι Λατῖνος, ὁποῦ εἶναι Ἰησουίτης, ὁποῦ εἶναι φανερὸς ἀντίμαχος τῆς ἐκκλησίας, καὶ ὁποῦ κρατεῖ μὲ ὅλην του τὴν δύναμιν τὸ δόγμα, πὼς δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ, ὅσον διὰ τὴν προσθήκην εἰλικρινῶς ὁμολογεῖ καὶ λέγει, πρῶτον, πὼς ἐκεῖνα ὁποῦ φέρουσιν ὅ τε Καλέκας καὶ Ἰωσὴφ καὶ οἱ ἄλλοι, εἶναι γελοῖα· καὶ δεύτερον, ἐξετάσας ἀκριβῶς νὰ εὕρῃ, ποῖος ἔκαμε τὴν προσθήκην ταύτην, καὶ ποῦ, καὶ πότε, καὶ διατί, οὐδὲν εὗρε, καὶ συμπεραίνει μὲ μαρτυρίας πολλῶν, πὼς ὁ τόπος, ὁ καιρός, καὶ ἡ ἀφορμή, καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς προσθήκης ἕως τῆς σήμερον εἶναι ἄδηλος· ἐρωτηθέντες εἰς τὴν ἐν Φλωρεντίᾳ σύνοδον οἱ Δυτικοὶ περὶ τῆς προσθήκης ταύτης, οἰκονομικῶς ἀπεκρίθησαν πὼς τὴν ἔκαμαν, καὶ οἰκονομικῶς, τοὺς ἀνταπεκρίθη ὁ Ἐφέσου, ἔπρεπε νὰ τὴν εὐγάλωσιν, ἐπειδὴ καὶ προξενεῖ τόσον σκάνδαλον εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Λοιπὸν ἡμεῖς ἔχομεν μεγάλον δίκαιον νὰ ἐγκαλῶμεν τοὺς Λατίνους «πὼς οὐδεμίας προκειμένης ἀνάγκης ἐσάλευσαν τὸ τῆς πίστεως Σύμβολον, τὸ ὁποῖον κατὰ τὸν Κύριλλον, κατ᾿ οὐδὲν τρόπον σαλεύεσθαι χρή, καὶ ἕως ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ κανὼν εἶναι καὶ γνώμων, κατὰ τὸν μέγαν Βασίλειον, οὐδεμίαν προσθήκην εἰς ἀκριβείαν ἐπιδέχεται».
9. Τοῦτο εἶναι πρᾶγμα νὰ στοχασθῇ πᾶς νουνεχής, ὁποῦ δὲν ὀρέγεται τὰς περὶ πίστεως ὀχληρὰς διαλέξεις, πὼς δηλαδὴ τὸ ἅγιον Σύμβολον, ὁποῦ ἐσύνθεσαν τὸ πρῶτον οἱ ἀπόστολοι, καὶ συμφώνως τοῖς ἀποστόλοις ἐν διαφόροις οἰκουμενικαῖς συνόδοις οἱ θεοφόροι πατέρες, εἶναι πρῶτον, καθὼς λέγομεν παράνω, κανὼν καὶ γνώμων τῆς πίστεως, καὶ διὰ τοῦτο πρὸς τοῦτον τὸν κανόνα καὶ γνώμονα, πρέπει νὰ ἁρμόζωνται ὅλα ἐκεῖνα τὰ ρητὰ τῆς θείας γραφῆς, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ὁλοτελῶς σαφῆ, ἀλλ᾿ ἐπιδέχονται μίαν κάποιαν ἐξήγησιν. Λόγου χάριν εἰς τὴν ὑπόθεσιν ταύτην τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμεῖς οἱ Ἀνατολικοὶ προφέρομεν διάφορα ρητὰ τοῦ Εὐαγγελίου διὰ νὰ παραστήσωμεν, πὼς ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ρητὰ φανερά, λέγουσιν οἱ Λατῖνοι, διατὶ ἀληθινὰ δὲν λέγουσι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, ἀλλ᾿ ἁπλῶς ἐκ τοῦ Πατρός, ὡς ἐκεῖνο· «Ὅταν ἔλθῃ ὁ παράκλητος, ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται κ.τ.λ.». Οἱ Δυτικοὶ πάλιν διὰ νὰ ἀποδείξωσι τὴν ἐκπόρευσιν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἐπιχειρίζονται κάποια ρητά, τὰ ὁποῖα ρητῶς δὲν λέγουσι τοῦτο, ὡς τὸ ἄνωθεν «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν· ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται, καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν· ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, λάβετε Πνεῦμα ἅγιον». Ἐκ τούτου φαίνεται, πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον πέμπεται, λαμβάνει, δίδεται παρὰ τοῦ Υἱοῦ· λέγομεν ἡμεῖς· καὶ συνάγεται, πὼς ἡ χρονικὴ πέμψις καὶ χορηγία καὶ δωρεὰ τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐκ τοῦ Υἱοῦ· ἀλλὰ δὲν φαίνεται μὲ τὴν λέξιν ταύτην, δηλαδὴ ἐκπορεύεται, ὁποῦ, καθὼς λέγει ὁ μέγας Βασίλειος, εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸν τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος· ὥστε ὁποῦ τὰ ρητὰ τοῦ Εὐαγγελίου ὁποῦ ἑκατέρωθεν προφέρονται, δὲν εἶναι σαφῆ, ἀλλὰ δέχονται ἐξήγησιν, καὶ μὲ τοῦτο δὲν συμφωνοῦσι τὰ μαχόμενα μέρη. Ἀλλὰ ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὁ θεόπνευστος κριτής, καὶ ἀψευδὴς ἑρμηνεύς, ὁποῦ δύναται νὰ ἐξηγήσῃ τῶν ἀφανῶν τούτων ρητῶν τὴν κεκρυμμένην ἔννοιαν; ἡ ἐκκλησία, τὴν ὁποίαν παρρησιάζει ἡ οἰκουμενικὴ σύνοδος· ἀλλ᾿ ἡ δευτέρα οἰκουμενικὴ σύνοδος, καὶ ἄλλαι τοπικαὶ σύνοδοι, ὁποῦ ἐσημειώσαμεν παραπάνω, ἡ ἀπόφασις τοῦ Πάπα Λέοντος τρίτου (ὅστις κατὰ τοὺς Λατίνους εἶναι ἀψευδής, ὅταν δογματίζῃ τι περὶ πίστεως) ἔκαμαν τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως χωρὶς τῆς προσθήκης «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», καὶ τὴν προσθήκην ταύτην κατέκριναν. Λοιπὸν ἡ ἐκκλησία ἄνωθεν καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐκ τῶν ρητῶν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου ἐννοεῖ, πὼς προκαταρκτικῶς καὶ ἀϊδίως τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ ὄχι ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Λοιπὸν τὰ ἄνωθεν ρητὰ πρὸς τὸ Σύμβολον, ὡς πρὸς κανόνα πρέπει νὰ ἁρμόζωνται· καὶ ἐπειδὴ εἰς τὸ Σύμβολον δὲν λέγεται τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον, τὴν αὐτὴν ἔννοιαν περιέχουσι καὶ τὰ ρητὰ ταῦτα.
10. Τὸ ἴδιον λέγω καὶ περὶ τῶν ρητῶν τῶν ἁγίων πατέρων, τόσον Ἀνατολικῶν, ὡς ἂν καὶ Δυτικῶν, πὼς δηλαδὴ πρέπει νὰ συμφωνῶσι μὲ τὸ ἅγιον Σύμβολον, διατὶ τὸ ἅγιον Σύμβολον εἶναι διδασκαλία καθολικὴ τῶν ἁγίων πατέρων εἰς σύνοδον συνελθόντων, ὁποῦ δὲν δύνανται νὰ σφάλωσι, διατὶ οὐκ εἰσὶν αὐτοὶ οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός. Τὰ ρητὰ τῶν ἁγίων πατέρων κατ᾿ ἰδίαν εἶναι διδασκαλία μερικὴ ἀνθρώπων, ὁποῦ ἐνδέχεται νὰ σφάλωσιν ὡς ἄνθρωποι, ἐπειδὴ πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης· ἀλλ᾿ ἡ μερικὴ διδασκαλία, διὰ νὰ εἶναι ὀρθή, πρέπει νὰ συμφωνῇ μὲ τὴν καθολικήν, ἤγουν μὲ τὴν γνώμην τῆς ἀληθείας, ὁποῦ εἶναι τὸ ἅγιον Σύμβολον. Ἡμεῖς ἐν τῷ ἁγίῳ Συμβόλῳ πιστεύομεν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον νὰ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ ὄχι ἐκ τοῦ Υἱοῦ· λοιπὸν κατὰ τὴν ἔννοιαν ταύτην πρέπει νὰ ἐξηγῶμεν καὶ τὰ ρητὰ τῶν πατέρων. Ἡμεῖς λοιπὸν ὁποῦ πιστεύομεν κατὰ τὸν παλαιὸν ὅρον τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας δὲν εἴμεθα εἰς κανένα τρόπον μεμπτοί, διατὶ δὲν ἐσαλεύσαμεν ἰῶτα ἓν ἀπὸ τὸ ἅγιον Σύμβολον, ἀπὸ τὸν κανόνα δηλαδὴ τῆς πίστεως, ὅντινα χωρὶς ἀνάγκης οὐ σαλεύεσθαι χρή, καὶ ὅστις οὐδεμίαν προσθήκην εἰς ἀκρίβειαν ἐπιδέχεται.
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ´
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΗΤΟΙ
ΠΕΡΙ ΑΖΥΜΟΥ
1. Εἰς τὸ ἄχραντον τῆς θείας εὐχαριστίας μυστήριον οἱ μὲν Δυτικοὶ ἐπιχειρίζονται τὸν ἄζυμον, ἡμεῖς δὲ οἱ Ἀνατολικοὶ τὸν ἔνζυμον ἄρτον, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τρίτη διαφορά. Ἀγκαλὰ καὶ τῶν Λατίνων οἱ σχολαστικοὶ θεολόγοι δογματίζουσι, πὼς τὸ μέγα τοῦτο καὶ φρικτὸν μυστήριον τελεῖται ἐξ ἴσου εἰς ἄζυμον καὶ ἔνζυμον· καὶ λέγουσι πὼς ἕνας ἱερεύς, εἰ μέν ἐστιν Ἀνατολικός, ἁμαρτάνει, ἐὰν λειτουργήσῃ εἰς ἄζυμον· εἰ δὲ Λατῖνος ὁμοίως ἁμαρτάνει ἐὰν λειτουργήσῃ εἰς ἔνζυμον ἄρτον, ἐπειδὴ καὶ χρέος ἔχει κάθε ἱερεὺς νὰ ἀκολουθῇ τὴν διάταξιν τῆς ἐκκλησίας του.
2. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ μυστήριον τοῦτο, καθὼς ὁμολογοῦσιν οἱ Λατῖνοι, ἐπίσης γίνεται εἰς ἄζυμον καὶ ἔνζυμον, χωρὶς νὰ πέσωμεν εἰς τὰς συνειθισμένας καὶ παρ᾿ ἄλλοις τετριμμένας λογομαχίας, πότερον δηλαδή, ὁ Χριστὸς εἰς τὴν παράδοσιν τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐπεχειρίσθη ἔνζυμον ἄρτον ἢ ἄζυμον, καὶ χωρὶς νὰ φέρωμεν εἰς τὸ μέσον συλλογισμοὺς ἢ μαρτυρίας ἁγίων, ἕνα μόνον πρᾶγμα ἔχομεν νὰ ἐξετάσωμεν, τὴν παλαιὰν καὶ ἀρχαίαν παράδοσιν, διὰ νὰ μάθωμεν ποία ἐστὶν οἰκειοτέρα καὶ πρεπωδεστέρα χρῆσις, τοῦ ἀζύμου ἢ τοῦ ἐνζύμου εἰς τὸ μυστήριον; Δὲν σφάλλει ποτὲ ὅποιος κρατεῖ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας δὲν δύναται τινὰς νὰ τὴν ἀλλάξῃ χωρὶς μέγαν κίνδυνον. «Τίς δύναται (λέγει ὁ ἱερὸς Ἐπιφάνιος) θεσμὸν μητρὸς καταλύειν ἢ νόμον πατρός, ὡς τὰ παρὰ Σολομῶντι εἰρημένα; ἄκουε υἱὲ λόγους πατρός σου, καὶ μὴ ἀπώσῃ θεσμοὺς μητρός σου· δείξας ὅτι ἐγγράφως τε καὶ ἀγράφως ἐδίδασκεν ὁ Πατήρ, τουτέστιν ὁ Θεός, ὁ Μονογενὴς Υἱός, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα· ἡ δὲ μήτηρ ἡμῶν ἡ Ἐκκλησία εἶχε θεσμοὺς ἐν αὐτῇ κειμένους ἀλύτους, μὴ δυναμένους καταλυθῆναι». Καὶ ὁ μέγας Βασίλειος γράφει πρὸς Ἀμφιλόχιον περὶ ἐγγράφων νομίμων, «Τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πεφυλαγμένων δογμάτων καὶ κηρυγμάτων, τὰ μὲν ἐκ τῆς ἐγγράφου διδασκαλίας ἔχομεν, τὰ δὲ ἐκ τῆς τῶν ἀποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ἡμῖν ἐν μυστηρίῳ παρεδεξάμεθα, ἅπερ ἀμφότερα τὴν αὐτὴν ἰσχὺν ἔχει πρὸς τὴν εὐσέβειαν». Τοιαύτη εἶναι ἡ φύσις τῶν ἀρχαίων καὶ παλαιῶν, νὰ εἶναι πλέον αἰδέσιμα ἀπὸ τὰ καινούργια καὶ πρόσφατα, διατὶ τὰ παλαιὰ πλησιάζουσι περισσότερον τοὺς παλαιούς, ὁποῦ ἦτον ἅγιοι καὶ εἰς τὴν ζωήν, καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν, ὅθεν αὐτὸς ὁ Ἱεροφάντωρ. «Δυσωπητικὰ γάρ πως τὰ παλαιὰ τῶν δογμάτων, οἱονεὶ πολιᾷ τινι τῇ ἀρχαιότητι τὸ αἰδέσιμον ἔχοντα»· καὶ πάλιν «πᾶν τὸ ἀρχαιότητι διαφέρον, αἰδέσιμον». Ὥστε ὁποῦ ἡ καινοτομία ἄλλο δὲν δύναται νὰ κάμῃ, παρὰ ἢ νὰ βλάψῃ τὸ ἀκέραιον τῆς ἀρχαιότητος ἢ νὰ μιάνῃ τὸ καθαρόν· τὸ ὁποῖον ἀπαγορεύει ἕνας ἅγιος Πάπας, ὁ Καιλεστῖνος εἰς μίαν του ἐπιστολὴν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους Γαλλιῶν, definat incessere novitas vetustatem, ἤγουν· παυσάσθω ἡ καινοτομία μιαίνειν τὴν ἀρχαιότητα.
3. Τώρα ἂς ἴδωμεν ποία ἐκκλησία ἐκαινοτόμησε τὴν ὕλην τοῦ Μυστηρίου· καὶ διὰ τοὺς Λατίνους μέν, ἡμεῖς ἠξεύρομεν πὼς εἰς τὸν ἔνατον αἰῶνα, ὁ σοφώτατος πατριάρχης Φώτιος, ὅστις ἐμέμφετο τοὺς Δυτικοὺς καὶ λόγῳ καὶ πράγματι, δι᾿ ἄλλας καὶ μεγαλυτέρας καὶ μικροτέρας καινοτομίας, δὲν τοὺς ψέγει διὰ τὰ ἄζυμα· ὥστε ὁποῦ ἐνδέχεται κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, καθὼς στοχάζονται πολλοὶ Λατῖνοι, νὰ μὴ τὰ εἶχον εἰς χρῆσιν. Ἠξεύρομεν πὼς περιπλέον ὁ πρῶτος, ὁποῦ ἐμέμφθη τοὺς Λατίνους διὰ τὰ ἄζυμα ἐστάθη Μιχαὴλ ὁ Κηρουλάριος, ὅστις ἐπατριάρχευσεν ἐν Κωνσταντινουπόλει, εἰς τὸν ἑνδέκατον αἰῶνα ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ μονομάχου, καὶ ἐπρόσταξε Νικήταν τοὐπίκλην Πεκτωρᾶτον, ἱερομόναχον τοῦ Στουδίου, νὰ γράψῃ κατὰ τῶν παρὰ Λατίνοις διαφόρων ἐθῶν, καὶ ἐξόχως κατὰ τῶν ἀζύμων· ὅθεν ἴσως τότε ἄρχισαν τὸ πρῶτον νὰ συνειθίζωνται εἰς τὴν Δυτικὴν ἐκκλησίαν τὰ ἄζυμα. Ἀλλὰ Πλατίνας συγγραφεὺς τῶν βίων τῶν Πάπιδων, ἱστορικὸς Λατῖνος, γράφει πὼς ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος ὁ πρῶτος, ὅστις ἔζη εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ δευτέρου αἰῶνος, ἐδιάταξε τὰ ἄζυμα· εἰς τὴν Δυτικὴν ἐκκλησίαν, ὅμως φανερὸν εἶναι πὼς ἄρχισαν εἰς ἕνα κάποιον καιρόν, καὶ ἂν ἄρχισαν ἐν καιρῷ, λοιπὸν δὲν ἦτον ἄνωθεν καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὅθεν ἐλέγχεται προφανῶς καινοτομία.
4. Ὅσον δι᾿ ἡμᾶς τοὺς Ἀνατολικοὺς οἱ ἀντικείμενοι ἡμῖν Λατῖνοι, ποτὲ δὲν ἐμέμφθησαν τὴν παρ᾿ ἡμῖν χρῆσιν τοῦ ἐνζύμου ἄρτου ὡς νέαν καὶ πρόσφατον, οὔτε φαίνεται πὼς νὰ ἄρχισεν ἐν καιρῷ τινι· σημεῖον φανερὸν πὼς εἶναι παλαιὰ καὶ ἀρχαία. Ἂν κατὰ τὴν ὁμολογίαν αὐτῶν τῶν Λατίνων θεολόγων εἶναι ἁγία, διατί, καθὼς εἶπον παραπάνω, αὐτοὶ λέγουσι πὼς πρεπόντως ἡμεῖς ἱερουργοῦμεν εἰς ἔνζυμον; λοιπὸν πρῶτον μὲν οἰκειοτέρως καὶ πρεπωδεστέρως συνειθίζομεν τὸν ἔνζυμον ἄρτον· δεύτερον δέ, οὔτε ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος, οὔτ᾿ ἄλλος τις ἔπρεπε νὰ κάμῃ τὴν καινοτομίαν ταύτην, νὰ διατάξῃ δηλαδὴ ἀντὶ τῶν ἐνζύμων τὰ ἄζυμα, οὔτε μιᾶς προκειμένης ἀνάγκης ἢ ἀφορμῆς· ἡ καινοτομία ἂν δὲν εἶναι ἄλλο, προξενεῖ σχίσμα εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἔχει ἐξαίρετον χαρακτηριστικὸν τὴν ἑνότητα. Ὅθεν ἡμεῖς μὲ δίκαιον λόγον ἠμποροῦμεν μὲ τὸν Ἐπιφάνιον νὰ λέγωμεν πρὸς τοὺς Λατίνους τὸ Σολομώντιον ἐκεῖνο· «ἄκουε υἱὲ λόγους πατρός σου, καὶ μὴ ἀπώσῃ θεσμοῦ μητρός σου». Καὶ μὲ τὸν Πάπαν Κελεστῖνον· Definat incessere, novitas vetustatem»· ἤγουν παυσάσθω ἡ καινοτομία μιαίνειν τὴν ἀρχαιότητα»· ἢ διὰ νὰ εἴπω καλλίτερα μὲ τὸν προφήτην Ἱερεμίαν, ὁμιλῶν πρὸς ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους διὰ κάθε ἐκκλησιαστικὴν ὑπόθεσιν· «τάδε λέγει Κύριος· ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε τρίβους Κυρίου αἰωνίους», ἤγουν τὰς ἀρχαίας καὶ παλαιάς, καὶ ἴδετε ποία ἐστὶν ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ.
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ´
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
ΗΤΟΙ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΚΑΙ
ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΟΣ
1. Εἰς ἕνα μόνον κεφάλαιον ἐγὼ περιγράφω τὰς δύο ταύτας διαφοράς, διατὶ ἡ μία ἕπεται ἀπὸ τὴν ἄλλην. Διὰ τὰς ψυχὰς τῶν κεκοιμημένων λέγουσιν οἱ Λατῖνοι, πὼς τρεῖς τόπους διώρισεν ὁ Θεός· αἱ μὲν τῶν δικαίων ψυχαί, ἤγουν ἐκείνων ὁποῦ ἔζησαν καλὴν ζωήν, καὶ ἐν ὥρᾳ θανάτου εὑρέθησαν εἰς τὴν θείαν χάριν μὲ μίαν καλὴν μετάνοιαν, πορεύονται εὐθὺς εἰς τὴν οὐράνιον πατρίδα, ὁποῦ ἀπολαμβάνουσι τὴν αἰώνιον μακαριότητα· αἱ δὲ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν εὐθὺς πορεύονται εἰς τὸν ἅδην καὶ κολάζονται αἰωνίως εἰς τὸ ἐξώτερον πῦρ· καὶ αἱ ψυχαὶ πάλιν ἐκείνων ὁποῦ ἐμετανόησαν, πλὴν δὲν ἔφθασαν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην νὰ κάμωσι τὸν κανόνα τους, καὶ νὰ πληρώσωσι τὴν θείαν δικαιοσύνην, πηγαίνουσιν εἰς ἕνα τρίτον τόπον, ὅπου κολάζονται πρὸς καιρόν, ἤγουν εὑρίσκουσιν ἕνα κάποιον πῦρ, ὄχι ἐκεῖνο τὸ αἰώνιον καὶ ἄσβεστον, ἀλλὰ ἄλλο, μὲ τὸ ὁποῖον ἐκεῖ, ἕως ἕνα καιρὸν καθαρίζονται, καὶ οὕτω κεκαθαρμέναι ἀναβαίνουσι καὶ αὐταὶ εἰς τὸν οὐρανόν. Ὅθεν ἐκεῖνο τὸ πῦρ λέγεται Purgatorium, ἤγουν καθαρτήριον.
2. Ὥστε ὁποῦ αὐτοὶ δογματίζουσι· πρῶτον, πὼς πρὶν τῆς δευτέρας παρουσίας καὶ τῆς μελλούσης τελευταίας ἐκείνης κρίσεως, γίνεται τώρα μία μερικὴ κρίσις ψυχῶν, τῶν ὁποίων αἱ μὲν τελείως ἀπολαμβάνουσι τὴν αἰώνιον δόξαν, αἱ δὲ τελείως τὴν αἰώνιον κόλασιν, καὶ ἄλλαι πάλιν καθαρίζονται εἰς τὸ καθαρτήριον πῦρ, ἕως νὰ τελειώσωσι τὸν κανόνα τους· καὶ δεύτερον, πὼς ὁ Πάπας, ὁποῦ κατ᾿ ἐκείνους εἶναι ὁ μόνος ἄκρος οἰκονόμος τῶν θησαυρῶν τῆς ἐκκλησίας, καὶ μόνος ἔχει τὰς κλεῖς, δύναται νὰ ἀνοίξῃ τὸν καθαρτήριον τοῦτον τόπον, καὶ νὰ ἐξάγῃ τὰς ἐκεῖ καιομένας ψυχάς, δίδοντας τὰς λεγομένας indulgentias, ἤτοι συγκαταβατικὰ γράμματα, ι´, κ´, ν´ καὶ ρ´ χρόνων· ὁποῦ θέλει νὰ εἰπῇ, ἂν ἕνας ἄνθρωπος, διὰ τὰς ἁμαρτίας ὁποῦ ἔκαμεν, εἶναι χρεώστης νὰ κάμῃ ἕνα κανόνα τόσων καὶ τόσων χρόνων, κατὰ τὰ ἐπιτίμια τῆς ἐκκλησίας, καὶ διὰ τὸν κανόνα, ὁποῦ ἔπρεπε νὰ κάμῃ καὶ δὲν ἔκαμεν εἶναι ἔνοχος νὰ καίεται εἰς τὸ καθαρτήριον πῦρ τόσους καὶ τόσους χρόνους, αὐτὸς λαμβάνοντας ἐκεῖνο τὸ συγκαταβατικὸν τοῦ Πάπα καὶ κάμνοντας ἐκεῖνο ὁποῦ τὸ συγκαταβατικὸν διαλαμβάνει, εἶναι ἀπὸ τὴν ποινὴν τῶν τόσων καὶ τόσων χρόνων ἐλεύθερος, καὶ ἀπολελυμένος τοῦ πταίσματος καὶ τῆς ποινῆς, καὶ ὄχι μόνον αὐτὸς λαμβάνει τὴν ὠφέλειαν τοῦ συγκαταβατικοῦ διὰ λόγου του, ἀλλ᾿ ἂν θέλῃ τὴν λαμβάνει διὰ τὸν ἀποθανόντα πατέρα του ἢ ἀδελφὸν ἢ φίλον του. Μὲ τὸν αὐτὸν τρόπον εἶναι καὶ indulgentia plenaria, ἤτοι συγκατάβασις πληρεστάτη, ὁποῦ δηλαδὴ ὅποιος τὴν λάβῃ, εἶναι πληρέστατα συγχωρημένος ἀπὸ ὅλην τὴν ποινὴν τῶν τόσων ἢ τόσων χρόνων, ὁποῦ ἔπρεπεν ἢ ἐδῶ ἢ εἰς τὸ καθαρτήριον …….. Ὅμοιόν τι εἶναι ὁ λεγόμενος Iubileus, Ἰουβιλαῖος, τὸ ὁποῖον ἐδιάταξε κάθε ρ´ χρόνους ὁ Πάπας Βονιφάτιος ὄγδοος, ἔπειτα διὰ ν´ Κλήμης ἕκτος, καὶ πάλιν διὰ κε´ Γρηγόριος ἔνατος, καὶ τώρα δίδεται ὅταν θέλῃ ὁ Πάπας μάλιστα ὅταν λάχῃ καιρὸς ἀνάγκης, καὶ θεομηνίας τινός. Τοῦτο τὸ δόγμα εἶναι τόσον ριζωμένον εἰς τὰς καρδίας τῶν Λατίνων, καὶ μάλιστα τῶν ἁπλουστέρων, ὡσὰν τὸ πλέον οὐσιῶδες δόγμα τῆς πίστεως. Οἱ πνευματικοὶ εἰς τὴν ἐξομολόγησιν, καὶ οἱ διδάσκαλοι ἐπ᾿ ἄμβωνος τοῦτο ἐξαιρέτως μὲ ὅλην τὴν σπουδὴν κατηχοῦσι τοὺς χριστιανούς, οἵτινες δίδουσι τόσον πλουσιοπάροχον τὴν ἐλεημοσύνην διὰ νὰ ἐξαγοράσωσι τὰς ψυχάς των καὶ τὰς ψυχὰς τῶν γονέων των καὶ συγγενῶν καὶ φίλων ἀπὸ τὸ καθαρτήριον πῦρ, ὁποῦ ἠμποροῦμεν μὲ ἀλήθειαν νὰ εἴπωμεν, πὼς ὁ τρίτος τοῦτος τόπος εἶναι ἕνα πλουσιώτατον μεταλλεῖον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐκβαίνει τόσος πλοῦτος, ὁποῦ ὑπηρετεῖ τῇ τροφῇ καὶ τῇ τρυφῇ τῆς Ρωμαϊκῆς ἐκκλησίας.
3. Ἡμεῖς εἰς τοῦτο τὸ δόγμα ὁμοίως λέγομεν τὸ «definat incessere novitas vetustatem, ἤγουν παυσάσθω ἡ καινοτομία μιαίνειν τὴν ἀρχαιότητα». Ἡμεῖς εὐλαβούμεθα τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν τῆς ἐκκλησίας, ὁποῦ πρέπει τόσον πλέα νὰ εἶναι αἰδέσιμος, ὅσον εἶναι παλαιὰ περισσότερον, καὶ διὰ τοῦτο δὲν δεχόμεθα καμμίαν καινοτομίαν. Εἰ μὲν καὶ εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῶν τεθνεώτων πρέπει νὰ ἐξετάσωμεν τόπους, δύο τόπους σημαδεύει ἡ θεία Γραφή, τόπον δηλαδὴ ἀναπαύσεως, καὶ τόπον ἀτελευτήτου κολάσεως· τρίτον τόπον οὔτε ἠκούσαμεν· ὁμολογοῦμεν ὅμως τρεῖς διαφόρους ψυχῶν καταστάσεις. Ἡ πρώτη εἶναι ὁποῦ ἀποθνήσκουσι δίκαιοι εἰς τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ· ἡ δευτέρα εἶναι ἐκείνων, ὁποῦ ἀποθνήσκουσι χωρὶς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἢ ἀσεβεῖς ἢ αἱρετικοὶ ἢ μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα ἀμετανόητοι. Τῶν πρώτων αἱ ψυχαὶ εἶναι διωρισμέναι διὰ τὴν αἰώνιον δόξαν, τῶν ἄλλων διὰ τὴν αἰώνιον κόλασιν· ἀλλ᾿ ἡ αἰώνιος δόξα ἐκείνων, καὶ ἡ αἰώνιος κόλασις τούτων εἶναι μέλλουσα, ὕστερα δηλαδὴ ἀπὸ τὴν μέλλουσαν δευτέραν παρουσίαν καὶ τελευταίαν κρίσιν τοῦ κριτοῦ τῶν αἰώνων Χριστοῦ, τότε ὅταν ἀπελεύσωνται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.
4. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχαία διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας. Ὁ ἀγχινούστατος Τερτυλλιανός, διδάσκαλος τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας, ὅστις ἔζη ἔτη σκ´ ἀπὸ Χριστοῦ, γράφει εἰς τὸ περὶ ψυχῆς. De inferis, et an illuc κ.τ.λ. ἤγουν «περὶ ᾅδου καὶ πότερον ἐκεῖσε πᾶσαι ψυχαὶ συνάγονται· ἔχεις προσέτι περὶ Παραδείσου παρ᾿ ἡμῶν βιβλιάριον (ὁποῦ κατὰ τὸ παρὸν δὲν εὑρίσκεται)· ἐν ᾧ διωρίσαμεν πᾶσαν ψυχὴν ἐν τῷ ᾅδῃ κρατεῖσθαι ἕως ἡμέρας Κυρίου». Ἐδῶ ᾅδης ἐννοεῖται ὁ τόπος ὁ ἔξω ταύτης τῆς ζωῆς· καὶ ὁ Χρυσόστομος ἐξηγῶν τὸ ρητὸν ἐκεῖνο· «τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ᾧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς», ὁμιλῶν ἐναντίον τινῶν γοητευομένων, ὁποῦ κακῶς ἔλεγον πὼς αἱ ψυχαὶ τῶν ἀποθαμένων γίνονται δαίμονες, καὶ περιπατοῦσιν ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, καὶ ἀποδεικνύοντας ἐκ τῶν θείων γραφῶν πὼς τοῦτο εἶναι ἀδύνατον, συμπεραίνει τέτοιας λογῆς· «ὅθεν δῆλον ὅτι μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀποδημίαν εἰς χώραν τινὰ ἀπάγονται αἱ ψυχαί, οὐκ ἔτι κύριαι οὖσαι ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἡμέραν τῆς μελλούσης κρίσεως ἀναμένουσαι»· περὶ τῆς ὁποίας λέγει ὁ Παῦλος· «ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ».
5. Ἀλλ᾿ ἐν τῷ μεταξὺ καιρῷ ποία νὰ εἶναι ἡ κατάστασις τῶν ἁγίων ψυχῶν, τὸ λέγει φανερὰ ὁ θεῖος Γρηγόριος. «Πείθομαι σοφῶν λόγοις, ὅτι ψυχὴ πᾶσα καλή τε καὶ θεοφιλής, ἐπειδὰν τοῦ συνδεδεμένου λυθεῖσα σώματος ἐνθέδεν ἀπαλλαγῇ, εὐθὺς μὲν ἐν συναισθήσει καὶ θεωρίᾳ τοῦ μένοντος αὐτὴν καλοῦ γενομένη, ἅτε τοῦ ἐπισκοποῦντος ἀνακαθαρθέντος ἢ ἀποτιθέντος ἢ οὐκ οἶδα ὅ,τι χρὴ καὶ λέγειν, θαυμασίαν τινὰ ἡδονὴν ἥδεται καὶ ἀγάλλεται, καὶ ἵλεως χωρεῖ πρὸς τὸν ἑαυτῆς Δεσπότην, ὥσπερ τι δεσμωτήριον χαλεπὸν τὸν ἐνταῦθα βίον ἀποφυγοῦσα, καὶ τὰς περικειμένας ἀποσεισαμένη πέδας, ὑφ᾿ ὧν τὸ τῆς διανοίας πτερὸν καθείλκετο, καὶ οἷον ἤδη τῇ φαντασίᾳ καρποῦται τὴν ἀποκειμένην μακαριότητα. Μικρὸν δ᾿ ὕστερον καὶ τὸ συγγενὲς σαρκίον ἀπολαβοῦσα, ᾧ τὰ ἐκεῖθεν συνεφιλοσόφησε, παρὰ τῆς δούσης καὶ πιστευθείσης γῆς, τρόπον ὃν οἶδεν ὁ ταῦτα συνδήσας καὶ διαλύσας Θεός, τούτῳ συγκληρονομεῖ τῆς ἐκεῖθεν δόξης, καὶ καθάπερ τῶν μοχθηρῶν αὐτοῦ μετέσχε διὰ τὴν συμφυΐαν, οὕτω καὶ τῶν τερπνῶν ἑαυτῆς μεταδίδωσιν, ὅλον εἰς ἑαυτὴν ἀναλώσασα, καὶ γενομένη οὖν τούτῳ ἓν Πνεῦμα, καὶ Νοῦς, καὶ Θεός, καταποθέντος ὑπὸ τῆς ζωῆς τοῦ θνητοῦ τε καὶ ρέοντος». Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξηγηθῇ καλλίτερα ἡ ὑπόθεσις αὐτή, ἡ κατάστασις δηλαδὴ τῶν ψυχῶν μετὰ τὴν ἀνάστασιν, ὅταν κληρονομῶσιν ὁμοῦ μὲ τὸ σῶμα τὴν ἐκεῖθεν δόξαν, καὶ πρὸ τῆς ἀναστάσεως ὅταν ἥδωνται τὴν θαυμαστὴν ἐκείνην ἀγαλλίασιν καὶ ἡδονήν, γενόμεναι ἐν συναισθήσει καὶ θεωρίᾳ τοῦ ἀρρήτου ἐκείνου μέλλοντος καλοῦ, ὁποῦ τὰς ἀναμένει, τὴν ὁποίαν πρὸ τῆς ἀναστάσεως κατάστασιν ἡ θεία γραφὴ καὶ ἡ ἐκκλησία σημειώνει μὲ διάφορα μεταφορικὰ ὀνόματα, λέγοντας τὴν χεῖρα Θεοῦ κατὰ τὸ εἰρημένον· «δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος»· κόλπον Ἀβραάμ, τόπον φωτεινόν, τόπον χλοερόν, τόπον ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός. Κατ᾿ ἀναλογίαν ἐννοοῦμεν μίαν διαφορετικὴν κατάστασιν τῶν ψυχῶν, ὁποῦ ἐν ἀσεβείᾳ ἢ ἐν θανασίμοις ἁμαρτήμασιν ἀπεδήμησαν, πὼς δηλαδὴ μέλλουσα εἶναι ἡ ἐν τῇ γεέννῃ καὶ ἀσβέστῳ πυρί, αἰώνιος κόλασις, μετὰ τὴν τελευταίαν κρίσιν καὶ δευτέραν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ. Τὸ λέγει φανερὰ ὁ Αὐγουστῖνος εἰς τὸ «Περὶ Πολιτείας τοῦ Θεοῦ» πολλαχοῦ, ἐξόχως ἐκεῖ, ὁποῦ ἐξηγεῖ τὸ ρητὸν τοῦ Εὐαγγελίου· «φοβήθητε μᾶλλον τὸν δυνάμενον ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ»· ὁποῦ λέγει πὼς τοιοῦτος θάνατος σώματος καὶ ψυχῆς λέγεται θάνατος δεύτερος, ὅστις οὐκ ἔσται εἰ μὴ ἀφ᾿ οὗ ἡ ψυχὴ εἰς τὴν κοινὴν ἀνάστασιν ἀναλάβῃ τὸ σῶμα, καὶ μετ᾿ αὐτὸ θέλει πέσῃ εἰς τὰς βασάνους τῆς γεέννης, αἵτινες ἔσονται μετὰ τὴν ἀνάστασιν· εἰς αὐτὸν τὸν δεύτερον θάνατον θέλουσι πέσῃ (λέγει ὁ αὐτός) καὶ οἱ ἀποστάται ἄγγελοι μετὰ τὴν τελευταίαν κρίσιν. Καὶ Λακτάντιος Φιρμιανὸς ρητῶς λέγει· μὴ νομίσῃ τινὰς πὼς αἱ ψυχαὶ εὐθὺς μετὰ τὸν θάνατον κρίνονται, ἀλλ᾿ ὅλαι κρατοῦνται εἰς μίαν κοινὴν φυλακήν, ἕως ὁποῦ νὰ ἔλθῃ ὁ μέγιστος κριτὴς νὰ ἐξετάσῃ τὰ κατ᾿ ἀξίαν· αὐτά εἰσι τὰ λόγιά του. Nec tamen quisquam putet κ.τ.λ. Καὶ βέβαια ἂν τώρα γενομένης τῆς μερικῆς κρίσεως, ὁποῦ θέλουσιν οἱ Λατῖνοι, αἱ μὲν τῶν ἁμαρτωλῶν ψυχαὶ ἀπῆλθον εἰς κόλασιν αἰώνιον, τῶν δὲ δικαίων εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἔλαβον δηλαδὴ τὴν τελευταίαν ἀνταπόδοσιν, τίς χρεία νὰ γένῃ ἡ τελευταία κρίσις;
6. Τρίτη κατάστασις τῶν ψυχῶν εἶναι ἐκείνων, ὁποῦ ἡμαρτηκότες ἐμετανόησαν, ἀλλὰ ἢ μὴ φθάσαντες ἐδῶ διὰ τὸ ἄωρον τοῦ θανάτου ἢ ἀμελήσαντες διὰ ρᾳθυμίαν, δὲν ἔκαμαν τὸν κανόνα τους, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἐπλήρωσαν ἐδῶ τὴν θείαν δικαιοσύνην, πρέπει νὰ τὴν πληρώσουν ἐκεῖ· κανονίζονται λοιπὸν ἐκεῖ, τιμωροῦνται, κολάζονται, ἕως νὰ κάμωσι τὴν πληρωμήν. Ἀλλὰ μὲ ποῖον τρόπον νὰ κολάζωνται; μὲ φωτιὰν ἢ μὲ ὕδωρ; (διὰ νὰ εἴπω ἔτσι) ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· διατὶ δὲν τὸ ἠξεύρομεν ἐκ τῶν θείων γραφῶν, οὔτε παρὰ τῶν θείων πατέρων, παρὰ τῶν ὁποίων ἕνα μόνον πῦρ ἠξεύρομεν, δηλαδὴ τὸ ἄσβεστον τῆς αἰωνίου κολάσεως. Ἂν ἡ τιμωρία αὐτὴ ὁποῦ λαμβάνουσιν αἱ τοιαῦται ψυχαί, μεταφορικῶς ἐννοεῖται πῦρ καθαρτήριον, ὡσὰν ὁποῦ καθὼς τὸ χρυσάφι καθαρίζεται εἰς τὸ πῦρ, τοιουτοτρόπως ἐκεῖναι αἱ ψυχαὶ μὲ τὴν τιμωρίαν ἐκείνην ἁγνίζονται καὶ δικαιοῦνται τέλος πάντων ἐνώπιον Κυρίου, κατὰ τὴν ἔννοιαν ταύτην ἠμποροῦμεν ἡμεῖς νὰ τὸ ὁμολογήσωμεν, καθὼς ὁ θεολόγος Γρηγόριος πῦρ καθαρτήριον ὀνομάζει ἐκεῖνο ὅπου λέγει ὁ Χριστός, «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τῆς γῆς», ἤγουν ἀναλωτικὸν τῆς ὕλης καὶ τῆς πονηρᾶς ἕξεως· μὰ πῦρ νὰ εἶναι ὑλικόν, αὐτὸ δὲν ἦτον δόγμα βεβαιωμένον οὔτε εἰς τὴν Δυτικὴν ἐκκλησίαν. Οἱ νεωτερικοὶ τῶν Λατίνων τοῦτο θεμελιώνουσιν ἐπάνω εἰς τὸ ρητὸν ἐκεῖνο τοῦ Ἀποστόλου· «αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτω δὲ ὡς διὰ πυρός». Ἀλλὰ τοῦτο τὸ πῦρ, ὁ μὲν ἱερὸς Αὐγουστῖνος εἰ τὸ «Περὶ Πολιτείας τοῦ Θεοῦ», ἐξηγεῖ μεταφορικῶς, ἐννοῶν, τὸ πῦρ τῶν βιωτικῶν πειρασμῶν· διὰ δὲ τὸ ὑλικὸν πῦρ τὸ καθαρτήριον, τὸ ὁποῖον τινὲς τοῦ καιροῦ ἐκείνου ἐδόξαζον ὡς μερικὴν γνώμην, καὶ ὄχι ὡς δόγμα πίστεως, ὁ μέγας οὗτος διδάσκαλος φανερώνει τὴν γνώμην του μὲ δισταγμόν, λέγοντας· «non redarguo, quia forsitan verum est· ἤγουν δὲν τὸ μέμφομαι, διατὶ ἴσως ἀληθές ἐστι». Καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ λέγῃ ἴσως, ἂν τοῦτο ἦτον δόγμα τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας ἢ καὶ μόνης τῆς Δυτικῆς. Καὶ ὁ Χρυσόστομος πάλιν, τὸ πῦρ ὁποῦ λέγει ὁ Παῦλος, ἐννοεῖ διὰ τὸ πῦρ τῆς κολάσεως· ὥστε ὁποῦ οὔτε ἐκ τῶν θείων γραφῶν, οὔτε ἐκ τῶν ἁγίων πατέρων, ἐναργῶς δύνανται οἱ Δυτικοὶ νὰ συστήσουν τὴν δόξαν τους περὶ τοῦ καθαρτηρίου ὑλικοῦ πυρός.
7. Εἰς τοιαύτην κατάστασιν εὑρισκόμεναι αἱ ψυχαί, αὐταὶ μὲν τιμωροῦνται οἵῳ τρόπῳ καὶ τόπῳ οἶδεν ὁ Κύριος, καὶ μὲ τὴν τιμωρίαν ἐκείνην πληρώνουσι τὸ χρέος ὁποῦ ἔχουσι μὲ τὴν θείαν δικαιοσύνην· ἡμεῖς δὲ οἱ ζῶντες, εἰς τὴν πληρωμὴν τοῦ χρέους ἐκείνου συντρέχομεν μὲ τὰς ἐλεημοσύνας, μὲ τὰς προσευχάς, καὶ ἄλλας εὐποιΐας ὁποῦ κάμνομεν διὰ τὰς ψυχὰς ἐκείνας ὅσας φορὰς γίνεται τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. Ἐξόχως δὲ ὅταν προσφέρεται δι᾿ αὐτὰς ἡ ἀναίμακτος θυσία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἄμετρον ἔχουσι τὴν ἄνεσιν, καὶ ὡσὰν κατ᾿ ὀλίγον λύονται τοῦ χρέους τὰ δεσμά, καὶ ἐλεύθεραι ἀπερνοῦσι τέλος πάντων εἰς τὸν χορὸν τῶν δικαίων· πότε δὲ τοῦτο γίνεται; ἡμεῖς δὲν ἠξεύρομεν καιρὸν διωρισμένον, τῶν λεγομένων παρὰ Λατίνοις ἐν τοῖς συγκαταβατικοῖς γράμμασιν, οὔτε ἴχνος βλέπομεν εἰς τὴν παλαιὰν πρᾶξιν τῆς ἐκκλησίας. Τοῦτο ἠξεύρομεν, πὼς ἡ ἁγία μας ἐκκλησία εἶναι τὸ κειμήλιον τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν, καὶ τῶν θησαυρῶν τούτων οἰκονόμοι κοινῶς εἶναι ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, ἤγουν οἱ ἐπίσκοποι, καὶ ὄχι μόνος ὁ Πάπας. Ὅθεν ὅλοι κοινῶς καὶ ἕκαστος πάντων δύναται νὰ προσφέρῃ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ τὸ πολύτιμον αἷμα τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ Υἱοῦ, τὰ πάθη του, καὶ ὅλον τὸν ἄπειρον καὶ ἀδαπάνητον μισθὸν τῶν ἀρετῶν του, ὁμοῦ καὶ τὰς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου, καὶ τῶν μαρτύρων τὰ αἵματα, ὑπὲρ τῶν ἐν πίστει κεκοιμημένων ἀδελφῶν, καὶ τούτων τὰς ψυχὰς νὰ ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τῶν ἀνιαρῶν ὁποῦ πάσχουσιν· ὁ δὲ Θεός, καθὼς ἐπιζητεῖ ἡ θεία του δικαιοσύνη ἢ ἡ εὐσπλαγχνία, ὅταν θέλῃ τὰς ἐλεεῖ καὶ ἀφήνει ἢ τὰς κρατεῖ ἀκόμη ἑωσοῦ νὰ πληρώσωσι τὸν ὕστερον κοδράντην, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴν φωνήν.
8. Θεόπνευστος εἶναι καὶ θεάρεστος ἡ διάταξις τῆς ἁγίας μας ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἰς τὰς καθ᾿ ἡμέραν ἀκολουθίας, ἐξόχως εἰς τὴν ἱερουργίαν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, πάντοτε μνημονεύει τοὺς τεθνεῶτας Χριστιανούς, ἐξόχως ὁποῦ κάμνει τὴν μνείαν αὐτῶν δὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ κοινῶς καὶ καθ᾿ ὅλου. Καὶ τοῦτο οὐ μάτην, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ὅστις περὶ τούτου γράφει πολλὰ εἰς τὸ ιε´ τῆς πρώτης πρὸς Κορινθίους. «Πνεύματος γὰρ διατάξει ταῦτα γίνεται· εἴωθε γὰρ ὁ Θεὸς καὶ ἑτέροις ὑπὲρ ἑτέρων χαρίζεσθαι, ὡς τοὺς παῖδας τοῦ Ἰὼβ ἐκάθαιρεν ἡ τοῦ πατρὸς θυσία· μάλιστα, λέγει, ὁποῦ τὸ κοινὸν τῆς οἰκουμένης κεῖται καθάρσιον, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐν τῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ κείμενος καὶ λαβὼν τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου».
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΧΑΡΙΣ
