Archive for category: ΓΕΡΟΝΤΙΚΑ

ςὉ ᾿Αββᾶς Δανιὴλ διηγήϑη ὅτι κάποτε ζούσε εἰς τὴν Βαθυλῶνα μία νέα, ϑυγάτηρ ἑνὸς ἄρχοντος τοῦ τόπου, ἡ ὁποία εἶχε μέσα της δαιμόνιον. Ο πατὴρ τῆς κόρης αὐτῆς ἐγνώριζε κάποιον Μοναχόν, τὸν ὁποῖον ἠγάπα καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐζήτει ἐπιμόνως νὰ ϑεραπεύσῃ τὴν κόρην του. Ὁ Μοναχὸς τοῦ ἀπήντησε:

-Κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ϑεραπεύσῃ τὴν κόρην σου, παρὰ μόνον κάποιοι ἀναχωρηταί, τοὺς ὁποίους γνωρίζω· ἐὰν ὅμως τοὺς παρακαλέσωμεν, δὲν ϑὰ δεχϑοῦν, ἀπὸ μετριοφροσύνην, ἕνα τέτοιο πρᾶγμα. Αὐτὸ εἶναι προτιμότερον νὰ κάνωμεν· ὅταν ϑὰ ἔλθουν εἰς τὴν ἀγορὰν διὰ γὰ πωλήσουν τὰ ἐργόχειρά των, νὰ προσποιηϑῆτε, ὅτι, δῆϑεν, ϑέλετε γὰ ἀγοράσετε ἐργόχειρα καὶ νὰ τοὺς φωνάξετε εἰς τὸ σπίτι σας, διὰ νὰ τοὺς δώσετε τὰ χρήματα. Ὅταν δὲ ἔλθουν, νὰ ἀπαιτήσητε νὰ κάνουν προσευχὴν διὰ τὴν ϑεραπείαν τῆς κόρης, ὁπόταν ἐλπίζω, ὅτι ϑὰ ϑεραπευϑῇ ἡ ϑυγάτηρ σου.

Πράγματι λοιπὸν ἐξῆλϑον εἰς τὴν ἀγορὰν καὶ εὗρον τὸν μαϑητὴν ἑνὸς Γέροντος, ὁ ὁποῖος ἐκάϑητο, διὰ νὰ πωλήσῃ τὰ ἐργόχειρά του. Τὸν ἐπῆραν ἀμέσως οἱ ἄνϑρωποι τοῦ ἄρχοντος, μαζὶ μὲ τὰ ζεμπίλια του καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸ σπίτι του, διὰ νὰ παραλάβῃ τὰ χρήματα τῆς ἀξίας τῶν ἐργοχείρων.

Μόλις ὅμως εἰσήργετο, τὸν συνάντησεν ἡ δαιμονιζομένη καὶ τὸν ἐρράπισεν. Ὁ Μοναχὸς τότε ἐγύρισε καὶ τὴν ἄλλην σιαγόνα, ἐφαρμόζων τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, ποὺ λέγει· «ἐὰν κάποιος σὲ κτυπήσῃ εἰς τὸ ἕνα μάγουλο, νὰ γυρίσῃς πρὸς αὐτὸν καὶ τὸ ἄλλο». Ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ ἐβασάνισε τὸν δαίμονα, ὁ ὁποῖος εἶπε μὲ ἀπαισίας κραυγάς· «Ὦ βία! ἡ ἐντολὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ μὲ ἐκδιώκει», ἀμέσως δὲ ἔφυγεν ἀπὸ τὴν γυναῖκα, ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν στιγμὴν ἐκείνην κατέστη ὑγιὴς καὶ ἐσωφρονίσϑη.

Τὸ περιστατικὸν αὐτὸ τὸ ἐγνωστοποίησαν εἰς τοὺς Γέροντας, οἱ ὁποῖοι ἐδόξασαν τὸν Θεὸν καὶ εἶπαν, ὅτι τίποτε ἄλλο δὲν ἐκμηδενίζει τόσον τὴν ὑπερηφάνειαν τοῦ διαβόλον, ὅσον ἡ ταπείνωσις, τὴν ὁποίαν ἐμπνέει ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ.

Γεροντικόν

Κάποτε πού ὁ ἅγιος Βενέδικτος ἡσύχαζε στό κελλί του, ὁ μαθητής του Πλάκιδος πῆγε στόν λεγόμενο Λάκκο γιά νά πάρει νερό. Ἡ στάμνα ὅμως, μέ τήν ὁποία πῆγε νά πάρει νερό, τοῦ ἔπεσε ἀπό τό χέρι, καί τήν πῆρε τό ρεῦμα. Θέλοντας ὁ ἀδελφός νά ἁρπάξει τή στάμνα ἀπό τό νερό, γλίστρησε καί ἔπεσε καί ὁ ἴδιος στά νερά, καί παρασύρθηκε ἀπό τό δυνατό ρεῦμα στό ἐσωτερικό τοῦ Λάκκου σέ ἀπόσταση περίπου ὅσο πάει ἕνα βέλος.

Τό γεγονός αὐτό φανερώθηκε στόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ πού ἡσύχαζε, ὅπως εἴπαμε,στό κελλί του.Φώναξε τότε τόν μαθητή του Μαῦρο καί τοῦ εἶπε:«Ἀδελφέ Μαῦρε,τρέξε,γιατί ὁ ἀδελφός Πλάκιδος ἔπεσε μέσα στό Λάκκο καί τό ρεῦμα τόν παρέσυρε σέ ἀρκετή ἀπόσταση». Ὁ Μαῦρος, ἀκούγοντας τήν προσταγή τοῦ πατέρα, ἔφυγε τρέχοντας, καί ὅταν ἔφτασε στόν τόπο, εἴδε τόν Πλάκιδο νά ἔχει παρασυρθεῖ ἀπό τό ρεῦμα μακριά. Μέ ἀδίστακτη πίστη λοιπόν, ἔχοντας τό θάρρος του στίς εὐχές τοῦ πατέρα, πάτησε στά νερά καί βάδιζε ἐπάνω τους σάν στή στεριά, ὥσπου ἔφτασε τόν Πλάκιδο πού παρασυρόταν ἀπό τό ρεῦμα. Τόν ἄρπαξε τότε ἀπό τά μαλλιά καί τόν τραβοῦσε βαδίζοντας πάλι ἐπάνω στά νερά, ὥσπου ἔφτασαν στή στεριά.

Συνῆλθε λοιπόν τότε ὁ Μαῦρος καί κατάλαβε ὅτι περπάτησε ἐπάνω στά νερά καί ὅτι αὐτό ὁπωσδήποτε θά ἦταν ἀδύνατο, ἄν δέν τόν εἶχε ἐνισχήσει ἡ εὐχή τοῦ θαυματουργοῦ πατέρα. Θαύμασε καί τρόμαξε γιά τό γεγονός καί, ἀφοῦ γύρισε στόν πατέρα, τοῦ διηγήθηκε τό θεϊκό θαῦμα πού ἔγινε. Ὁ ἅγιος ὅμως ἀπέδιδε τό θαῦμα αὐτό ὄχι στή δική του ἁγιότητα, ἀλλά στήν ὑπακοή τοῦ Μαύρου. Ἐκεῖνος πάλι ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ ἁγίου ἦταν πού τό ἔκανε, καί πρόσθετε ὅτι δέν ἔνιωθε πλέον τόν ἑαυτό του σέ ἐκείνη τή δύναμη πού ἦταν ὅταν περπάτησε στά νερά.

Read more