Βίος Ἁγίου προφήτου Ἀββακούμ

Τάττει Θεός σοι τοὺς πόδας τεθνηκότι,
Εἰς συντέλειαν Ἀββακούμ, καθὼς ἔφης.
Δευτέρῃ Ἀββακοὺμ ἀνεβήσατο ἐς Θεοῦ ἄστυ.

Οὗτος ἦτον ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Πατριάρχου Συμεών, υἱὸς Σαφάτ, πρὸ Χριστοῦ ὢν ἔτη χ΄ [600], προεῖδε δὲ τὴν αἰχμαλωσίαν καὶ τὴν ἅλωσιν, ὁποῦ ἔμελλε νὰ πάθῃ ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ πολλὰ ἔκλαυσε. Καὶ ὅταν ἦλθεν ὁ Ναβουχοδονόσορ εἰς Ἱερουσαλήμ, ἔφυγεν εἰς τὴν Ὀστρακίνην, καὶ ἦτον ξένος καὶ πάροικος εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσμαήλ. Ὅταν δὲ ἐγύρισαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα οἱ Χαλδαῖοι, ἔχοντες μαζί των τοὺς σκλάβους Ἰσραηλίτας, ὁποῦ εὑρέθησαν εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ Αἴγυπτον, τότε καὶ ὁ Προφήτης οὗτος ἐγύρισεν εἰς τὴν ἐδικήν του γῆν.

Καὶ μίαν φορὰν ὑπηρετῶν εἰς τοὺς θεριστάς του, ἔλαβε φαγητόν, καὶ εἶπεν εἰς τοὺς οἰκιακούς του. Ἐγὼ θέλω ὑπάγω εἰς μακρινὸν τόπον, καὶ ὀγλίγωρα πάλιν θέλω ἐπαναστρέψω. Ἀνίσως δὲ ἐγὼ ἀργοπορήσω, πηγαίνετε ἐσεῖς φαγητὸν εἰς τοὺς θεριστάς. Καὶ ταῦτα εἰπών, ἁρπάχθη ἀπὸ Ἄγγελον Κυρίου, καὶ ἐπῆγεν εἰς Βαβυλῶνα, καὶ ἔδωκε τροφὴν εἰς τὸν Προφήτην Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἦτον κεκλεισμένος μέσα εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων.

Καὶ πάλιν ἁρπαχθεὶς ἀπὸ τὸν ἴδιον Ἄγγελον, ἔφθασεν εἰς μίαν στιγμὴν εἰς τὴν Ἰουδαίαν, καὶ ἐπρόσφερε τὸ φαγητὸν εἰς τοὺς θεριστάς, χωρὶς νὰ εἰπῇ εἰς κανένα τὸ γενόμενον τοῦτο θαυμάσιον εἰς αὐτόν.

…ἦσαν δὲ ἐν τῷ λάκκῳ ἑπτὰ λέοντες, καὶ ἐδίδοτο αὐτοῖς τὴν ἡμέραν δύο σώματα καὶ δύο πρόβατα· τότε δὲ οὐκ ἐδόθη αὐτοῖς, ἵνα καταφάγωσι τὸν Δανιήλ. 33 καὶ ἦν Ἀμβακοὺμ ὁ προφήτης ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ, καὶ αὐτὸς ἥψησεν ἕψεμα καὶ ἐνέθρυψεν ἄρτους εἰς σκάφην καὶ ἐπορεύετο εἰς τὸ πεδίον ἀπενέγκαι τοῖς θερισταῖς. 34 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος Κυρίου τῷ Ἀμβακούμ· ἀπένεγκε τὸ ἄριστον, ὃ ἔχεις, εἰς Βαβυλῶνα τῷ Δανιὴλ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. 35 καὶ εἶπεν Ἀμβακούμ· Κύριε, Βαβυλῶνα οὐχ ἑώρακα καὶ τὸν λάκκον οὐ γινώσκω. 36 καὶ ἐπελάβετο ὁ ἄγγελος Κυρίου τῆς κορυφῆς αὐτοῦ καὶ βαστάσας τῆς κόμης τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἔθηκεν αὐτὸν εἰς Βαβυλῶνα ἐπάνω τοῦ λάκκου ἐν τῷ ροίζῳ τοῦ πνεύματος αὐτοῦ. 37 καὶ ἐβόησεν Ἀμβακοὺμ λέγων· Δανιὴλ Δανιήλ, λαβὲ τὸ ἄριστον, ὃ ἀπέστειλέ σοι ὁ Θεός. 38 καὶ εἶπε Δανιήλ· ἐμνήσθης γάρ μου, ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἀγαπῶντάς σε. 39 καὶ ἀναστὰς Δανιὴλ ἔφαγεν· ὁ δὲ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἀποκατέστησε τὸν Ἀμβακοὺμ παραχρῆμα εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ…

Ἐπρογνώρισε δέ, ὅτι ὀγλίγωρα θέλει γυρίσει εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ ἐν Βαβυλῶνι σκλαβωμένος λαὸς τῶν Ἑβραίων. Ἀποθανὼν δὲ δύω χρόνους πρὸ τοῦ νὰ γυρίσῃ ὁ λαός, ἐνταφιάσθη εἰς τὸν ἐδικόν του ἀγρόν, ἤτοι τὸ τζεφτιλίκιον. Οὗτος ἔδωκε τέρας καὶ σημεῖον εἰς τὴν Ἰουδαίαν. Δηλαδή, ὅτι ὅταν ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι φῶς εἰς τὸν Ναόν, τότε θέλουν ἰδοῦν τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ (1). Προεῖπε δὲ καὶ διὰ τὴν συντέλειαν τοῦ Ναοῦ, ὅτι αὕτη θέλει γένῃ ἀπὸ ἔθνος δυτικόν, ἤτοι ἀπὸ τοὺς ἐν τῇ δύσει Ῥωμάνους. Καὶ ὅτι τὸ ἅπλωμα, ἤτοι τὸ καταπέτασμα τοῦ Δαβείρ, ἤτοι τοῦ ἐσωτάτου οἴκου τῶν Ἁγίων τῶν Ἁγίων, θέλει σχισθῇ εἰς μικρὰ σχίσματα (2). Καὶ ὅτι τὰ κεφαλοκόλονα τῶν δύω στύλων τοῦ Ναοῦ θέλουν παρθοῦν, καὶ κανεὶς δὲν θέλει γνωρίσει, ποῦ μέλλουν νὰ βαλθοῦν. Ταῦτα δὲ θέλουν φερθοῦν ὑπὸ Ἀγγέλου εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ, ὅπου κατ’ ἀρχὰς ἐπήχθη ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Καὶ ἐπάνω εἰς αὐτὰ τὰ κεφαλοκόλονα θέλει γνωρισθῆ ὁ Κύριος κατὰ τὸ τέλος καὶ θέλει φωτίσει ἐκείνους ὁποῦ διώκονται ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τὸν νοητὸν ὄφιν Διάβολον (3).

(1) Ἴσως τοῦτο πεπλήρωται, ὅταν ὁ Κύριος ἐδίδασκεν ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῷ φωτὶ τῆς διδασκαλίας του ἐφώτιζε τὰς ψυχὰς τῶν ἐσκοτισμένων Ἰουδαίων. Ὑπὸ τούτου γὰρ ὁδηγούμενοι, ἐγνώριζον τὴν δόξαν τῆς αὐτοῦ Θεότητος.
(2) Ἴσως τοῦτο ἔγινεν ὅταν ὁ Κύριος ἐσταυρώθη, διαρραγέντος τοῦ ὑφαντοῦ καταπετάσματος ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω. Ἢ διέρρηξαν αὐτὸ οἱ Ῥωμαῖοι, ὅταν ἐρήμωσαν τὴν Ἱερουσαλήμ.
(3) Ὁ δὲ Ἀλέξανδρος εἰς τὰ Ἰουδαϊκὰ γράφει περὶ τοῦ Προφήτου τούτου, ὅτι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μανασσῆ. Καὶ ὅτι οὐχὶ εἷς Ἄγγελος ἔφερεν αὐτὸν εἰς τὴν Βαβυλῶνα ἐπάνω τοῦ λάκκου, ἀλλὰ πολλοί. Εἷς μὲν Ἄγγελος, βαστῶν αὐτὸν ἀπὸ τὴν κόμην τῆς κεφαλῆς. Οἱ δὲ ἄλλοι, ἐστήριζον αὐτὸν μὲ τὰς πτέρυγάς των. Καὶ μὅλον ὁποῦ ἡ θεία Γραφὴ ἐν τῷ «Βὴλ καὶ Δράκων», ἕνα Ἄγγελον λέγει (Ἰουδαϊκῶν, σελ. 249). Καὶ ὅτι ὁ τάφος τοῦ Ἀββακοὺμ εὑρίσκεται εἰς τὴν κόμην Ἐχελά (αὐτόθ. 107). Ἀββακοὺμ δὲ θέλει νὰ εἰπῇ πατὴρ ἐγέρσεως, ἐκ τοῦ Ἀββᾶ, ὃ δηλοῖ πατήρ, καὶ τοῦ κούμ, ὃ δηλοῖ ἔγερσις, συντιθέμενον. Λέγει δὲ ὁ Κλήμης ὁ Κανόνικος, ὅτι ὁ Προφήτης Ἀββακοὺμ μὲ τὰ λόγια ἐκεῖνα ὁποῦ λέγει εἰς τὴν ᾠδήν του· «Ἐπήρθη ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη ἔστη ἐν τῇ τάξει αὐτῆς. Εἰς φῶς βολίδες σου πορεύσονται. Εἰς φέγγος ἀστραπῆς ὅπλων σου». Μὲ ταῦτα, λέγω, φανερόνοι τὸ θαῦμα ἐκεῖνο, ὁποῦ ἔγινεν εἰς τὸν καιρὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, ὅταν ὁ ἥλιος ἐστάθη κατὰ Γαβαών, καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα ἁλῶν [= Αἰλών]. Μετεκομίσθη δὲ ὁ Ἀββακοὺμ εἰς τὴν Βαβυλῶνα ὑπὸ Ἀγγέλου, μετὰ ἔτη ἑξήκοντα τῆς τῶν Ἰουδαίων ἐν Βαβυλῶνι αἰχμαλωσίας. Ἤτοι πρὸ δέκα χρόνων τῆς αὐτῶν ἐπιστροφῆς.

Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου