Βίος Ὁσίου Βενεδίκτου

Ὁ Ἅγιος ἀββᾶς Βενέδικτος ἐγεννήθη εἰς τὴν Νουρσίαν τῆς Ἰταλίας ἀπὸ εὐγενεῖς καὶ εὐλαβεῖς γονεῖς, περὶ τὸ 480. Προώρως ὀρφανεύσας ἀνετράφη μετὰ τῆς διδύμου ἀδελφῆς του, Ἁγίας Σχολαστικῆς, ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψιν τῆς εὐσεβοῦς τροφοῦ των. Ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας ἀνέδειξεν θαυμασίας διαθέσεις ἀρετῆς.

Ἐστάλη νεώτατος εἰς Ῥώμην διὰ τὰς σπουδάς του, φοβηθεὶς ὅμως μὴ παρασυρθῇ ἀπὸ τὴν κακὴν διαγωγὴν τῆς ῥωμαϊκῆς νεολαίας, ἐγκαταλείπει τὴν πόλιν καὶ ἀποσύρεται εἰς τὰς χαράδρας τοῦ Σουβιάκου. Ἐκεῖ συναντᾷ τὸν μοναχὸν Ῥωμανόν, ὅστις μαθῶν ὅτι ὁ Βενέδικτος πλέον ἐπιθυμεῖ νὰ ζήσῃ ὡς ἐρημίτης, τὸν νουθετεῖ, τοῦ προσφέρει μίαν μηλωτήν καὶ ἓν κιλίκιον, δεικνύει εἰς αὐτὸν ἓν ἀπρόσιτον σπήλαιον καὶ τοῦ ὑπόσχεται νὰ κρατήσῃ τὸ μυστικό του καὶ νὰ τοῦ φέρῃ τρὶς τῆς ἑβδομάδος ἄρτον, τὸν ὁποῖον θὰ καταβιβάζῃ διὰ μικροῦ σχοινίου.

Ὁ Βενέδικτος διέρχεται ἐκεῖ τρία ἔτη προσευχόμενος μὲ μόνη τροφὴν τὸν ἄρτον καὶ ἀγριόχορτα, καὶ πειραζόμενος ὑπὸ τοῦ Διαβόλου, τὸν ὁποῖον τρέπει εἰς φυγὴν μαζὶ μὲ τὰ τεχνάσματά του διὰ τοῦ Σημείου τοῦ Σταυροῦ.

Μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ ἡγουμένου τοῦ πλησίον μοναστηρίου, οἱ μοναχοὶ τὸν παρακαλοῦν νὰ τοὺς ἀναλάβῃ ὑπὸ τὴν διεύθυνσίν του. Μετὰ τὴν ἄρνησίν του λόγῳ τῆς τραχύτητος τοῦ βίου του, οἱ μοναχοὶ ἐπιμένουν τόσον ὥστε τοὺς ἀκολουθεῖ. Ὅμως ὁ νέος κανονισμὸς ποὺ τοὺς ἐπιβάλλει τοὺς φαίνεται πολὺ βαρύς, ὥστε ἀποφασίζουν νὰ δηλητηριάσουν τὸ ποτόν του. Ἐνῷ ὁ Βενέδικτος εὐλογεῖ αὐτό, τὸ ποτήριον θραύεται εἰς μύρια τεμάχια καὶ τῶν λέγει: «Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσῃ. Σᾶς τὸ προεῖπα ὅτι δὲν δύνασθε νὰ ζήσητε τὸν βίον μου. Εὑρῆτε ἕναν ἄλλον πατέρα». Καὶ ἐγερθεὶς τῆς τραπέζης ἐπιστρέφει εἰς τὸ σπήλαιόν του.

Ἡ φήμη του ὅμως κάμνει νὰ προσέρχονται πολλοὶ ἀπὸ τὴν Ῥώμην, ἄλλοι διὰ νὰ λάβουν τὴν συμβουλὴν αὐτοῦ, ἄλλοι διὰ νὰ τοῦ ἐμπιστευθοῦν τὴν μόρφωσιν τῶν τέκνων των, ἄλλοι διὰ γίνουν μαθηταί του. Τὸ Σουβιάκον μετατρέπεται εἰς κέντρον μοναχισμοῦ, ὅπου ἐγείρονται δώδεκα μοναστήρια, ἔχοντα ἕκαστον τὸν προεστόν του, ὁδηγούμενα δὲ ὅλα ὑπὸ τοῦ Βενεδίκτου.

Τὸ 529 ὁ Βενέδικτος ἐγκαταλείψας τὸ Σουβιάκον μεταβαίνει εἰς τὸ Κασσῖνον ὄρος, ὅπου κτίζει ἐκκλησίαν καὶ ἐγείρει μονήν, ἐπὶ τῶν κτημάτων ποὺ τοῦ ἐδώρησεν ὁ πατὴρ τοῦ μαθητοῦ του, Ἁγίου Πλακίδου. Ἐκεῖ πραγματοποιεῖ πλῆθος θαυμάτων, ἀκόμη καὶ ἀναστάσεις νεκρῶν.

Εἰς δὲ τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους Κασσίνου ὁ Βενέδικτος κτίζει μίαν γυναικείαν μονὴν διὰ τὴν ἀδελφήν του Σχολαστικήν, τὴν ὁποίαν ἐπισκέπτεται ἅπαξ τοῦ ἔτους.

Ὅταν ἡ Ἁγία Σχολαστικὴ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ὁ Βενέδικτος εἶδε τὴν ψυχὴν αὐτῆς ἀναβαίνουσα εἰς οὐρανοὺς ὑπὸ μορφὴν περιστερᾶς. Τεσσαράκοντα ἡμέρας ἔπειτα ἀπέθνησκεν καὶ αὐτὸς εἰς τὰς ἀγκάλας τῶν μοναχῶν του, τὴν 21ην Μαρτίου 543, καὶ ἐνεταφιάζετο πλησίον τῆς ἀδελφῆς του. Ἐνῷ ἀνέβαινεν ἡ ψυχή του εἰς τὸν παράδεισον, δύο μοναχοί του βλέπουν εἰς τὸν οὐρανὸν ὁδὸν ἐστρωμένην καὶ κατάφωτον, καὶ ἀκούουν Ἄγγελον λέγοντα πρὸς αὐτούς: «Ἰδοὺ ἡ ὁδὸς διὰ τῆς ὁποίας ἀνέβη εἰς τὸν παράδεισον ὁ ἀγαπητὸς τῷ Κυρίῳ Βενέδικτος».

Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὀνομάζεται πατριάρχης τοῦ Δυτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὄχι ἀσφαλῶς διότι ἵδρυσεν αὐτόν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὀργάνωσε τὸν μοναχισμὸν εἰς τὴν Δύσιν διὰ τοῦ περιφήμου Μοναχικοῦ Κανόνος του, τὸν ὁποῖον οἰκειοποιήθησαν πολλὰ Τάγματα. Οἱ Βενεδικτίνοι μοναχοὶ διετήρησαν κατ’ ἀρχὰς τὴν ἀνεξαρτησίαν ἑκάστης μονῆς, ἀργότερον ὅμως ὁμάδες μοναστηρίων ἐτέθησαν ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν Γενικοῦ Ἡγουμένου καὶ ἀπετέλεσαν μοναχικὰ Τάγματα Βενεδικτίνων ὡς οἱ Κλουνιανοί, οἱ Κιστερκιανοὶ κλπ.

Ἡ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Βενεδίκτου ἑορτάζεται ὑπὸ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας τὴν 21ην Μαρτίου, ἐνῷ ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς τὴν 14ην Μαρτίου.

Πηγή