Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή. Νικολάου Καβάσιλα

‘Η Χριστιανική ζωὴ βλαστάνει καὶ ἔχει τις ρίζες της σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τὸν κόσμο, ποῦ ζοῦμε. ΄Εξελίσσεται. ὅμως, καί τελειοποιεῖται, ὅταν πιά θα φθασουμε στήν μέλλουσα καί αἰώνια ζωή. Ὀ Χριστιανός πάντοτε ἐπιδιὡκει, ἀλλά δέν κατορθώνει νἀ επιτὐχει τὴν τελειότητα τῆς «ἐν Χριστῷ Ζωῆς», οὔτε στήν παροῦσα ζωή, οὐτε στήν μέλλουσα, ἂν δὲν φροντίζει καὶ ἀγωνίζεται νἀ ἀποκτήσει τὰ σπέρματα καὶ τίς ἀρχες τῆς Χριστιανικής Ζωῆς ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ, πού βιὼνει ἐδῶ στὴν γῆ. Διότι, στόν παρόντα κόσμο᾿ ό ἀνθρωπος φέρει τὴν φθαρτή σάρκα καὶ αἰσθάνεται τὴν ἐλξη πρὸς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶναι μάταια καὶ ἀμαρτωλά. Ἡ ἠθικὴ, όμως, φθορά δὲν μπορεῖ νἀ κληρονομήσει τὴν ἀφθαρσία τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτὴν, ἀκριβῶς, τὴν άφθαρσία ποθοῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἤθελε νἀ φύγει ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, διἀ νά εἶναι πάντοτε μαζὶ μὲ: τὸν Χριστό. Εἶναι πολύ καλύτερα, γράφει, τό «ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι» (Φιλιπ. 7,23). Ομως, ὅσοι φύγουν άπ’ αὐτὴν τὴν ζωή, χωρὶς νὰ ἔχουν τίς πνευματικές δυνάμεις καί αἰσθήσεις, πού άπαιτοῦνται, ποῦ εἶναι άπαραίτητες γιά τὴν ζωὴ τοῦ οὐρανοῦ, θὰ χάσουν ἐξάπαντως τὴν αἰώνια μακαριότητα καὶ εὐτυχία τοῦ οὐρανοῦ καὶ θά κατοικοῦν στὸν ἀθάνατο καὶ αἰώνιο ἐκεῖνο κόσμο, ὄπως θά βρεθοῦν, τότε, δυστυχεῖς καὶ ἂθλιοι νεκροί πνευματικά.

Ποιὸς εἶναι, ὅμως, ὁ λόγος καὶ δὲν θὰ ἀπολαμβάνουν αὐτοί τὴν χαρά καὶ μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ; Διότι, τότε, δὲν θά μποροῦν νὰ άποκτήσουν ὀφθαλμοὐς πνευματικούς με τοὐς ὁποίους θἀ ἔβλεπαν τό ἀπλετο ἐκεῖνο πνευματικό φῶς, τὸ ὁποῖα θἀ ἀκτινοβόλεῖ πρὸς ὅλες τίς κατευθὐνσεις ὁ “Ηλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός. ‘Η εύωδία τοῦ ‘Αγίου Πνεύματος θὰ έκχύνεται άφθονη καί πλουσιοπάροχη καί θα πλημμυρί. ζει τούς πάντες καί τά πάντα, ἐκτός ἐκείνων, πού δὲν θά έχουν ὃσφρηση πνευματική. Κατα τήν άνέσπερη ἐκείνη μέρα, ὁ γιὸς τοῦ Θεοῦ θά κάμει τούς φίλους Του κοινωνούς τῶν θείων μυστηρίων καί θά μεταδώσει σ’ αύτούς όλα όσα άκουσε από τόν Πατέρα Του. Η μεγά λη, όμως, αυτή τιμή θά γίνει μόνο σ’ ἐκείνους, πού έ καμαν σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή, φίλο τους τὸν Χριστό. “Οσοι ἐδῶ δὲν ἐργάσθηκαν στή ζωή τους, δὲν θά μπορέσουν νά συνάψουν φιλία μὲ τὸν Χριστό, ούτε άκοὴ πνευματική νά άποκτήσουν, οὔτε κατάλληλη στολή διά τὴν ψυχή νὰ έτοιμάσουν. ’Ολα αύτά εἶναι άπαραίτητα γιό τήν είσοδο μας στόν ὁλόφωτο νυμφῶνα τοῦ Χριστοῦ. ᾿Αλλά μόνο στό ἐργαστήρια τῆς παρούσας ζωῆς μπορεῖ ὁ κάθε Χριστιανός νά τά έπιτύχει. Ἐκεῖνος, πού φεύγει άπ’ αύτήν τὴν ζωή γυμνός, χωρίς τά ἐφόδια αυτά, δέν θά έχει καμμιά συμμετοχή στήν ἄφθαρτη ζωή τοῦ Ούρανοῦ. Μάρτυρες δέ γι᾿ αύτό εἶναι οἱ πέντε μωρές παρθένες, όπως καί ἐκεῖνος πού κλήθηκε στόν γάμο. Ἐπειδή ἦρθαν χωρίς νά έχουν, ούτε λάδι, οὔτε ἔνδυμα γάμου, δέν μπόρεσαν ούτε στόν Ούρανό νά τά ἀποκτήσουν.
Γενικά ό ἐσωτερικός, ό νέος ἄνθρωπος, πού οἰκοδομεῖται πνευματικά κατά τήν Θεληση τοῦ Θεοῦ, διοπλαθεται καὶ διαμορφώνεται ἐδῶ στὴν γῆ μὲ πόνο καί κόπο καί ἀφοῦ φθάσει στήν σχετικἡ τελειότητα, μετά τόν Θόνατο γεννᾶται στόν τέλειο καὶ αἰώνιο εκεῖνο κόσμο τοῦ οὐρανοῦ. Διότι, ὄπως ἀκριβῶς ἡ φύσις προπαρασκευάζει γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ φωτός το ἔμβρυο, τὸ ὁποῖον βρίσκεται ἀκόμη στήν κοιλιά τῆς μητέρα του, κατά παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ Χριστιανοί διαμορφώνονται ἐδῶ καὶ ἑτοιμάζονται γιό τὴν ἄλλη ζωή…
Tι πρέπει νά κάμει ο Χριστιανὸς διά νά ἐπιτύχει τἠν ἑνωση μετὰ τοῦ Χριστοῦ, διά τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε νά βροῦμε ἀκριβῆ καὶ πλήρη χαρακτηρισμὀ. Δυό παράγοντες εἶναι ἀνάγκη νά συνεργασθοῦν διά τὴν μεγάλη καὶ θαυμαστὴν αὑτήν ἐνωση. Ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὁποία πάντοτε ἐργάζεται. καὶ ἡ προθυμία καὶ ἡ ἐπιμέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Τί καλεῖται ό ἅνθρωπος νά συνεισφέρει; Νά δεχθεϊ τὸ ἔργα τῆς Χάριτος, νά ύποτάξει σ’ αὐτὴν τὴν θέλησή του, νὰ μὴν προδώσει τόν θησαυρό, πού τοῦ έμπιστεύεται ὴ Χάρις καί νά μὴ σβύσει τὴν λαμπάδα τοῦ θείου ζήλου, πού ἡ Χάρις άναψε μέσα στὴν ψυχή του. Τίποτε άπολύτως δὲν πρέπει νὰ πράττωμε άπό έκεῖνα πού εἶναι άντίθετα πρὸς τὴν Χριστιανικἡ ζωή καί ὁδηγοῦν στὸν πνευματικὸ μαρασμὸ καί θάνατο. Τὸ άληθινό συμφέρον μας ἐπιβάλλει νὰ μὴ ὡθήσωμε τὸ ξίφος τῆς ἁμαρτίας κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας. ᾽Επιβάλλει νὰ μὴ άποφύγουμε τὴν πνευματικὴν εὐδαιμονία καὶ νὰ μὴ πετάξουμε ποτὲ ἀπὸ τὴν κεφαλὴ μας τὸ στεφάνι τοῦ Χριστοῦ. Τὴν «καινήν ζωήν» ὁ Χριστός, ὁ πάντοτε παρών, τὴν φυτεύει κατά τρόπο άνέκφραστο μέσα στὴν ψυχή μας., Ὁ Κύριος παρευρίσκεται πράγματι καὶ μᾶς βοηθεῖ στὴν άνάπτυξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος μᾶς ἔδωσε διὰ τῆς θυσίας, πού προσέφερεν ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, όχι βέβαια, όπως ἦταν ὅταν εύρίσκετο στήν γῆ καί έπικοινωνοῦσε μέ τούς άνθρώπους, ἀλλά κατά τρόπο πιό τέλειο, διά τοῦ ὁποίου γινόμεθα μέλη Του καί ἀποτελοῦμεν ἕνα σῶμα καί ἓνα πνεῦμα μαζί μέ Αύτόν.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ