(Λουκ. ιγ΄ 10- 17)
Ἠλία Μηνιάτη Ἐπισκόπου Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων, τοῦ Κεφαλλῆνος
Μία ἀθλία γυναῖκα, ἀπὸ συνεργίας τοῦ δαίμονος, δέκα καὶ ὀκτὼ χρόνους ἐπειράζετο ἀπὸ ἕνα πάθος τόσον βαρύ, ὅπου δὲν ἠδύνατο παντελῶς νὰ σηκώσῃ τὴν κεφαλήν· ὅθεν ἔπρεπε νὰ πηγαίνῃ πάντα συγκύπτουσα κάτω, μὲ πολὺν ἀγῶνα, καὶ ἦταν θέαμα ἐλεεινὸν νὰ τὴν βλέπωσιν. Ἐδίδασκεν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὴν Συναγωγήν, μίαν ἡμέραν Σαββάτου· τὴν εἶδε, τὴν ἐλυπήθη, τὴν προσκάλεσε, τὴν ἕγγιξε μὲ τὴν παντοδύναμον ἰαματικὴν δεξιάν Του καὶ τὴν ἰάτρευσε· ἡ γυναίκα, ὅλο χαρά, ἐδόξαζε τὸν Θεόν, πὼς ἰατρεύθη, «παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν».
Οἱ ἀμυντικοὶ πόλεμοι εἶναι οἱ μόνοι δίκαιοι καὶ νόμιμοι καὶ μόνο σ’ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἐπιτραπεῖ στὸν στρατιώτη νὰ σκοτώσει, ὅταν δὲν μπορεῖ διαφορετικὰ νὰ προστατέψει τὴν πατρίδα του καὶ τὰ ἀδέρφια του. (Ἱερὸς Αὐγουστίνος)
“ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ”
Ἡ ἁμαρτία, μετά τήν πτώση τοῦ πρωτόπλαστου ἀνθρώπου, κυρίεψε καί τό σῶμα καί τήν ψυχή καί τίς δυνάμεις του ὅλες. Αὐτήν ὀνόμασε ὁ Θεός θάνατο, ὅταν, ἀπαγορεύοντας στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα νά φᾶνε από τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, τοὺς εἶπε: «Τῇ μέρα πού θά φᾶτε ἀπ’ αὐτό, θά βρεῖτε τόν θάνατο» Γεν. 2:17. Μά ἐκεῖνοι γεύτηκαν τόν ἀπαγορευμένο καρπό. Τή γεύσῃ του ἀκολούθησε ἀμέσως ἡ αἴσθηση τοῦ αἰώνιου θανάτου. Οἱ πρωτόπλαστοι ἀπέκτησαν αἴσθηση τῆς σάρκας καί εἶδαν πώς ἦταν γυμνοί. Ἀντανακλαστική συνέπεια τῆς γνώσεως τῆς σωματικῆς γυμνότητας ἦταν ἡ γύμνωση τῆς ψυχῆς. Ἔχασε ἡ ψυχή τήν ὀμορφιά τῆς ἁγνότητας, στήν ὁποία ἀναπαυὁταν τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἐπιστολή πρός τόν μοναχό κληρικό
Ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Χρυσοστόμου
Πότε πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὴ Θεία Κοινωνία – Θεία Μετάληψη καὶ πὼς πρέπει νὰ προσερχόμεθα στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. 
Ἐάν μας δεῖ ὁ Θεὸς νὰ δεχόμαστε τὰ παρόντα δυσάρεστα μὲ εὐγνωμοσύνη, ἢ θὰ ἀπομακρύνει τὰ λυπηρά, ἢ θὰ μᾶς ἀμοίψει μὲ τὰ μεγάλα στεφάνια τῆς ὑπομονῆς. (Μέγας Βασίλειος)
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δυὸ ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὐ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοὶς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοίς. Οὐ γὰρ εἴσι δυὸ ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἴμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. [Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι, ἐὰν δυὸ ἀπὸ ἐσᾶς συμφωνήσουν στὴ γῆ γιὰ κάθε καλὸ πράγμα, ποὺ ἤθελαν ζητήσει διὰ τῆς προσευχῆς τους, θὰ τὸ λάβουν ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα Μου. Διότι ὅπου δυὸ ἢ τρεῖς εἶναι συγκεντρωμένοι στὸ Ὄνομά Μου καὶ γιὰ σκοπὸ σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά Μου, ἐκεῖ εἶμαι καὶ Ἐγὼ ἐν μέσῳ αὐτῶν, γιὰ νὰ τοὺς φωτίζω, νὰ τοὺς εὐλογῶ καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύω.] (Κατὰ Ματθαίον 18,19-20)
Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην (Κυριακή) καὶ ἡγίασεν αὐτήν· ὅτι ἐν αὐτῇ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἤρξατο ὁ Θεὸς ποιῆσαι. (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β)
• Καὶ ἔσονται οἱ δυὸ εἰς σάρκα μίαν. Ο οὒν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. [Καὶ εἶναι πλέον οἱ 2, ἕνα σῶμα. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ ἀνδρόγυνο, τὸ ὁποῖο σὲ ἕνα σῶμα ἔχει συνδέσει ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος ἂς μὴν τὸ χωρίζει.] (Κατὰ Μάρκον 10,8-9)