Ἡ συνάντησις τῶν Ἁγίων Δη­μητρίου καί Ἀχιλείου πρίν τήν ἄ­λω­σιν τῆς Θεσσαλονίκης

Τὸν και­ρὸ κα­τὰ τὸν ὄ­ποι­ο ἔ­μελ­λε νὰ κυ­ρι­ευ­θεῖ ἡ Θεσ­σα­λο­νί­κη ἀ­πὸ τοὺς Ἀ­γα­ρη­νούς, πο­ρευ­ό­με­νοι κά­ποι­οι εὐ­λα­βεῖς χρι­στια­νοὶ πρὸς τὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη, γιὰ τὴν ἐ­ορ­τὴ τοῦ Ἁ­γί­ου, ἔ­φθα­σαν στὴ βα­σι­λι­κὴ ὀ­δό, ἡ ὀ­ποί­α εἶναι στὸ Βαρ­δά­ρι.

‘Εκεί, εἴ­δαν ὀφθαλ­μο­φα­νώς κά­ποι­ο στρα­τι­ώ­τη, ὁ ὁ­ποι­ος ἐρ­χό­ταν ἀ­πὸ τὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη, καὶ ἄλ­λον Ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ὁ ὄ­ποι­ος ἐρ­χό­ταν ἀ­πὸ τὸ δρό­μο τῆς Λά­ρι­σας. Ὅταν συ­ναν­τή­θη­καν, ὁ στρα­τι­ώ­της ἀ­πε­τά­θη πρὸς τὸν Ἀρ­χι­ε­ρέ­α καὶ εἴ­πε:

— Χαί­ρε, ἀρ­χι­ε­ρεύ τοῦ Θε­οῦ Ἀ­χίλ­λει­ε.

Εἴ­πε καὶ ὁ Ἀρ­χι­ε­ρεύς:

— Χαί­ρε καὶ σύ, στρα­τι­ώ­τα τοῦ Χρι­στοῦ Δη­μή­τρι­ε.

Μό­λις ἄ­κου­σαν οἱ χρι­στια­νοὶ αὐ­τὰ τὰ ὀ­νό­μα­τα, στα­μά­τη­σαν φο­βι­σμέ­νοι ἐ­κεῖ κον­τὰ γιὰ νὰ δοῦν τὸ τέ­λος. Λέ­γει, πά­λι ὁ στρα­τι­ώ­της:

—Ἀ­πό ποὺ ἔρ­χε­σαι, Ἀρ­χι­ε­ρεύ τοῦ Θε­οῦ Ἀ­χίλ­λει­ε, καὶ ποῦ πη­γαί­νεις;

Τότε δά­κρυ­σε ὁ Ἁ­γιος Α­χίλ­λει­ος καὶ εἴ­πε πρὸς αὐ­τόν:

— Γιὰ τὶς ἀ­μαρ­τί­ες καὶ τὶς ἀ­νο­μί­ες τοῦ κό­σμου πρό­στα­ξε ὁ Θε­ὸς νὰ ἐ­ξέλ­θω ἀ­πό τή Λά­ρι­σα τὴν ὀ­ποί­α φυ­λάτ­τω, δι­ό­τι θὰ πα­ρα­δο­θεῖ στὰ χέ­ρια τῶν Ἀ­γα­ρη­νῶν. Καὶ ἰδοὺ ἐξ­ήλ­θα καὶ πηγαίνω ὀποῦ μὲ προστάξει. Καὶ ἐσὺ λοι­πὸν ἀ­πο ποῦ ἔρ­χε­σαι; Πές μου σὲ πα­ρα­κα­λῶ!

Τό­τε δά­κρυ­σε ὁ Ἁ­γιος Δη­μή­τριος καὶ τοῦ λέ­ει:

— Καὶ ἐ­γῶ τὸ ἴ­διο ἔ­πα­θα, Ἀρ­χι­ε­ρεύ Ἀ­χίλ­λει­ε. Πολ­λὲς φο­ρὲς βο­ή­θη­σα τοὺς Θεσ­σα­λο­νι­κεῖς καὶ τοὺς λύ­τρω­σα ἀ­πό αἰχ­μα­λω­σί­ες καὶ ἀ­πό θα­να­τι­κὸ καὶ ἀ­πό ἀ­σθέ­νεια. Πλὴν τώ­ρα, ἀπό τὶς πολ­λὲς τους ἀ­μαρ­τί­ες καὶ ἀ­νο­μί­ες ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε ὁ Θε­ὸς ἀπ’ αὐ­τοὺς καὶ μὲ πρό­σταξε νὰ τοὺς ἀ­φή­σω νὰ πα­ρα­δο­θοῦν στὰ χέ­ρια τῶν Ἀ­γα­ρη­νῶν. Γι’ αὐ­τὸ ὑ­πά­κου­σα στὴν προ­στα­γή Του καὶ ἐ­ξήλ­θα καὶ πη­γαί­νω ὅ­που μὲ προ­στά­ζει.

Αὐ­τὰ εἴ­παν καὶ οἱ δύ­ο ἔ­σκυ­ψαν τὰ κε­φά­λια τοὺς κά­τω στὴ γῆ καὶ ἔ­κλα­ψαν. Ἐ­πει­τα ἀ­πό πολ­λὴ ὤ­ρα φι­λή­θη­καν καὶ ἀ­πο­χαι­ρε­τί­σθη­καν καὶ ἀ­μέ­σως ἔ­γι­ναν ἄ­φαν­τοι. Αὐ­τὸ τὸ θαύ­μα εἴ­δαν οἱ Χρι­στια­νοὶ καὶ δὲν τόλ­μη­σαν νὰ πά­νε στὴ Θεσ­σα­λο­νί­κη, ἄλ­λα γύ­ρι­σαν πί­σω, δι­η­γού­με­νοι τὸ ὄ­ρα­μα. Δὲν πέ­ρα­σε μή­νας καὶ ἡ Θεσ­σα­λο­νί­κη κυ­ρι­εύ­θη­κε καὶ λε­η­λα­τή­θη­κε ἀ­πό τούς Τούρ­κους, ὄ­πως καὶ ἡ Λάρισα.